Η ταινία σκανδιναβίκης παραγωγής «Summer of '92» στο Netflix, διηγείται πώς η Δανία από το πουθενά κατέκτησε το Euro 1992 στη Σουηδία.
Εδώ και ένα 20ημερο η Εθνική Δανίας τρεντάρει παντού ως πρώτο θέμα, όχι μόνο για την με την άριστη αντιμετώπιση του περιστατικού με τον Κρίστιαν Έρικσεν που σημάδεψε την αναμέτρηση με την Φινλανδία στο εναρκτήριο παιχνίδι του Β' Ομίλου για το Euro 2020 αλλα και την εξαιρετική παρουσία της μέχρι στιγμής στην διοργάνωση. Οι Σκανδιναβοί εντυπωσίασαν με την αλληλεγγύη τους, τον σεβασμό και την ψυχραιμία τους σε μία τόσο δύσκολη κατάσταση και συνεχίζουν καλπάζοντας στο τουρνουά. Οι ποδοσφαιρόφιλοι δεν μπορούσαν να μην συγκινηθούν από κάτι τέτοιο και φυσικά τάσσονται στο πλευρό της χώρας στα εναπομείναντα παιχνίδια της διοργάνωσης. Μετά το 4-0 επί της Ουαλίας για την φάση των 16 δείχνουν ικανοί να φτάσουν μακριά.
Το ποδόσφαιρο είναι ένα από τα πράγματα που δημιουργούν τις καλύτερες και άκρως ενδιαφέρουσες ιστορίες, τέτοιες τις οποίες οι παππούδες πολλά χρόνια μετά κάθονται μπροστά από το τζάκι και τις διηγούνται στα εγγόνια τους. Το «Χέρι του Θεού» στο Μουντιάλ του 1986, η απίθανη ιστορία του «Μαύρου Ράμπο» Ζοσιμάρ με την εθνική Βραζιλίας, οι «Μπέμπηδες» του Ματ Μπάσμπι που τρέλαναν την Ευρώπη το 1968 και φυσικά το Euro 2004 με την σταχτοπούτα Ελλάδα να φτάνει στην κατάκτηση του τροπαίου είναι κάποιες από αυτές. Μια από εκείνες και σπάνια αναφερομένη στην σύγχρονη εποχή, είναι το χρυσό καλοκαίρι της Δανίας το 1992 η οποία αποτυπώθηκε πιστά στην ταινία «Summer of ‘92» ή «Sommeren ´92».
Η ταινία πρωτοπροβλήθηκε το 2015 και είναι σκηνοθεσίας του Κάσπερ Μπάρφοεντ. Μπορεί να την βρει κάποιος στην στρίμινγκ πλατφόρμα του Netflix και δείχνει την πορεία της Δανίας μέχρι την κατάκτηση του Euro 1992 που έλαβε χώρα στην Σουηδία. Αυτό που κάνει το γεγονός ξεχωριστό είναι ότι οι Δανοί δεν είχαν προκριθεί στα τελικά. Ο πόλεμος που ξέσπασε όμως στην Γιουγκοσλαβία εκείνη την χρονιά ανάγκασε την χώρα να μην συμμετέχει τελικά στο Euro και την Δανία να παίρνει την θέση της. Η παρέα των Λάουντρουπ και Σμάϊχελ αφήνει τα μπάνια, τις διακοπές στους χλιδάτους προορισμούς και ξεκινάει τελείως ξαφνικά να προετοιμάζεται για ένα μεγάλο τουρνουά. Κανείς δεν ήξερς τότε πως θα καθήλωνε όλους τους κατοίκους της ηπείρου στην τηλεόραση.
Αν κάποιος βλέπει ταινίες που έχουν να κάνουν με το ποδοσφαίρο, ξέρει τι προβλήματα μπορεί να αντιμετωπίσει ένα τέτοιο πρότζεκτ. Το άθλημα δεν μπορεί να προβάλλει την συγκίνηση της νίκης με την κόρνα της λήξης όπως συμβαίνει στο American Football και το Μπάσκετ. Η δράση του αγωνιστικού χώρου συνήθως λείπει και οι καλές ταινίες του είδους ποντάρουν στο καλό χτίσιμο χαρακτήρων, στους διαλόγους και στο χιούμορ. Το «Καλοκαίρι του ’92» τα έχει όλα αυτά και με το παράπανω, κάνοντας την μία από τις καλύτερες ταινίες για το ποδόσφαιρο κι ας είναι σχετικά άγνωστη.
Η ιστορία ακολουθεί τον προπονητή Ρίτσαρντ Όλσεν και το πως εκείνος επηρέασε θετικά τους παίκτες μιας όμαδας σε διακοπές κάνοντας τους να πιστέψουν στους εαυτούς τους και να κυνηγήσουν το όνειρο. Θυμίζει σε πολλά σημεία την ταινία The Damned United (2009) που είναι από τις κορυφαίες σχετικά με το ποδόσφαιρο. Αυτή την φορά δεν έχουμε όμως την τεράστια, πασίγνωστη προσωπικότητα του Μπράιαν Κλαφ και το τι ήταν εκείνος για το Αγγλικό ποδόσφαιρο. Ο Όλσεν ήταν σχετικά άγνωστος μέχρι τότε και ο ηθοποίος Ούλριχ Τόμσεν κάνει εξαιρετική δουλειά στην αποτύπωση του ρόλου και μέχρι και σήμερα δεν έχει πάρει τα credit που αξίζει για αυτή την φανταστική δουλειά.
Το υπόλοιπο cast αποτελείται από τους Χένινγκ Γιένσεν (After the wedding) ως Καχ Γιόχανσεν, Μίκελ Φόλσγακρντ (Land of mine) ως Κιμ Βίλφορντ, Γκούσταβ Τζίσε (Nordvest) ως ο ατίθασος Πίτερ Σμάϊχελ και ο Κάϊρον Μέλβιλ (Nymphomaniac vol.1) ως ο σταρ εκείνης της ομάδας Μπρίαν Λάουντρουπ. Ο τελευταίος αρνούνταν πεισματικά να ξεκινήσει γυρίσματα αν δεν φορούσε τα παπούτσια Hummel με τα οποία αγωνίστηκε ο παίκτης στο τουρνουά. Η επιλογή του cast είναι εξαιρετική όχι μόνο για τις ικανότητες των ηθοποιών αλλά και για το πώς οι παραγωγοί της ταινίας τους έκαναν ολόιδιους με τους παίκτες εκείνης της ομάδας.
Από αυτή την ταινία σίγουρα κάποιος δεν θα περιμένει πάρα πολλά αλλά θα πάρει πολύ περισσότερα από αυτά που νόμιζε. Δεν είναι μόνο 93 λεπτά μιας παραγωγής που θα κάνουν τον θεατή να διασκεδάσει και να γελάσει. Εκτός από αυτό, θα δείξουν σε όλο τον κόσμο τα χαρακτηριστικά του δανικού λαού και τι τον κάνει ξεχωριστό. Μερικά από αυτά μπόρεσαν να τα δούνε όλοι και στο γήπεδο της Κοπενχάγης όταν ο Έρικσεν έπεσε στο έδαφος και σόκαρε όλο τον πλανήτη.
Μια χώρα που διακατέχεται από το αίσθημα της αλληλεγγύης απέναντι στον συνάνθρωπο, χαίρεται το παιχνίδι, πιστεύει στην ομαδικότητα και ποτέ δεν παρατάει κάτι όποιες κι αν είναι οι συνθήκες. Όλα τα στελέχη της ταινίας βάζουν όλο τους το μεράκι ώστε αυτό να βγει στην οθόνη και το καταφέρνουν. Πετυχαίνουν να ισορροπήσουν την ιστορία της σταχτοπούτας που κατακτάει τα πάντα στο διάβα της με το χιούμορ και την ρεαλιστική επεικόνιση της κατάστασης. Εξαιτίας της γλώσσας ( Δανικά) και όντας μια άγνωστη Σκανδιναβική παραγωγή, τα cheesy χαρακτηριστικά που έχουν άλλες Χολιγουντιανές ταινίες του είδους μένουν μακριά και όλη η προσοχή πέφτει στην ιστορία και το καλό χτίσιμο των πρωταγωνιστών. Καλύπτει όλα τα σημαντικά κομμάτια εκείνης της πορείας με τρόπου που δημιουργεί σπασπένς και παράλληλα κάνει τον θεατή να αδιαφορεί για το γεγονός πως ξέρει ήδη το τέλος της ιστορίας. Δεν θα κουράσει στο μάτι και η αυθεντική προβολή της κατάστασης είναι η ευκαιρία να βουτήξει κάποιος στην νοσταλγία εκείνης της εποχής ακόμα κι αν δεν είχε γεννηθεί τότε.
Η Δανία είχε μία πολύ δύσκολη αποστολή μπροστά της ώστε να προκριθεί στην επόμενη φάση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος, όμως σε ενα ματς γιορτή απέναντι στους Ρώσους τα κατάφερε. Όλοι μίλησαν για ένα θαύμα αλλά αν κάποιος δει την ταινία «Summer of ’92» τότε ίσως αλλάξει άποψη σχετικά με την λέξη θαύμα διότι θα καταλάβει πως η εθνική της ομάδα δεν είναι άλλη μία ομάδα που γεμίζει τα τουρνουά. Δεν είναι τυχαία και σίγουρα δεν τη μάθαμε τώρα. Έχει το χρυσό καλοκαίρι της και μία πραγματικά ωραία ταινία για να το θυμίζει σε όλους αυτό. Μπορεί και το φετινό να γίνει ένα τέτοιο.
Το φεστιβάλ της Αθήνας, που επιμελείται εδώ και 37 χρόνια ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης, συνεχίζει να αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους κινηματογραφόφιλους
«Είναι δύσκολο να ζεις με εμφύσημα. Δυσκολεύομαι ακόμα και να πάω από τη μία άκρη του δωματίου στην άλλη. Είναι λες και περπατάς με μια πλαστική σακούλα γύρω από το κεφάλι σου»
11°
