Κριτική ταινίας: Μάρτιν Ίντεν (Martin Eden)

Στην προπολεμική Νάπολη, η άνοδος του Σοσιαλισμού προκαλεί όξυνση των ταξικών αντιθέσεων, κι ένας ανειδίκευτος αμόρφωτος εργάτης, ο Μάρτιν Ίντεν, παλεύει να ξεφύγει από το προδιαγεγραμμένο μέλλον του. Θα ερωτευτεί τη γλυκιά και καλλιεργημένη Έλενα και θα αφιερώσει την υπόλοιπη ζωή του στο να αποκτήσει τη μόρφωση που έχασε όταν ήταν παιδί και στο τέλος θα καταφέρει να γίνει συγγραφέας.

Από το ομότιτλο κι όχι τόσο γνωστό βιβλίο του Τζακ Λόντον καταπιάνεται ο Πιέτρο Μαρτσέλο («Όμορφη και χαμένη», 2015) προκειμένου να αφηγηθεί μια ιστορία με ξεκάθαρο πολιτικό προσανατολισμό που έχει δύο κυρίαρχα στοιχεία. Πρώτον, τη σκοπίμως νατουραλιστική αφήγηση που θυμίζει έντονα το πολιτικό σινεμά των 60s και 70s και ακολούθως τη στιβαρή ερμηνεία του Λούκα Μαρινέλι που τιμήθηκε με το βραβείο ανδρικού ρόλου στο Φεστιβάλ Βενετίας 2019. Ο «Μάρτιν Ίντεν» επιδιώκει να γίνει επίκαιρος και να ταράξει τα ήρεμα νερά μιας εποχής που φλερτάρει διαρκώς με το χτες (η άνοδος του νεοφασισμού, το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών που μεγαλώνει διαρκώς, οι ιδεολογικές αγκυλώσεις της αριστεράς κ.λπ.) αλλά δεν τα καταφέρνει πάντα. Παρά τη δυναμική αφήγηση μερικές φορές γίνεται τόσο καταγγελτικός και ακραίος που οι φωνές του – μέσω του Μάρτιν Ίντεν φυσικά– επισκιάζουν ακόμη και το δίκαιο του αγώνα που δίνει ο ήρωάς του.

Σκηνοθεσία: Πιέτρο Μαρτσέλο Πρωταγωνιστούν: Λούκα Μαρτινέλι, Κάρλο Κέκι, Τζέσικα Κρέσι