Τι Να Δω Σήμερα: “Nomadland” της Κλόι Ζάο - Η Φωτεινή Αλευρά διαλέγει την ταινία της ημέρας
Τώρα πια που όλες και όλοι καταλάβαμε πόσο απαραίτητος μας είναι ο κινηματογράφος μετά από πάνω από έξι μήνες στέρησης -όχι δεν υπερβάλω καθόλου-, δεν έμεινε παρά να δώσουμε ραντεβού σ’ ένα από τα δεκάδες θερινά σινεμά που ανοίγουν τις πόρτες τους απόψε στο κέντρο της Αθήνας και τα προάστια, να καθίσουμε αναπαυτικά σε σεζλόνγκ και πάνινες καρέκλες (με αποστάσεις) και να δούμε επιτέλους το “Nomadland”. Είναι σίγουρο πως η μακριά αναμονή θα ανταμειφθεί.
Μετά το κλείσιμο ενός εργοστασίου στο Εμπάιρ της Νεβάδα και τον θάνατο του συζύγου της, η Φερν (Φράνσις ΜακΝτόρμαντ), στριμώχνει τα υπάρχοντά της σε ένα βαν το οποίο χρησιμοποιεί ως τροχόσπιτο και γίνεται μέρος μιας πολυπληθούς ομάδας εκτοπισμένων πολιτών των Ηνωμένων Πολιτειών, οι οποίοι μετακινούνται αναζητώντας εποχιακή εργασία, υιοθετώντας έναν σύγχρονο νομαδικό τρόπο ζωής.
Η Φερν δεν είναι άστεγη, απλά δεν έχει σπίτι. Ανήκε κάποτε κι εκείνη όπως και χιλιάδες άλλοι συνοδοιπόροι της στον ίδιο δρόμο πλέον, σε ένα σύστημα το οποίο τους απέρριψε πολύ πριν το απορρίψουν εκείνοι. Η βραβευμένη με Όσκαρ Καλύτερης Σκηνοθεσίας Κλόι Ζάο μιλά με έναν ποιητικό τρόπο για τα απόνερα μιας συνεχιζόμενης κατάστασης την οποία όλος ο πλανήτης προσπαθεί να ερμηνεύσει πάνω από μια δεκαετία με όρους τεχνοκρατικούς, κι όμως βγάζει πολύ περισσότερο νόημα από οποιοδήποτε άρθρο του Bloomberg.
Η «Χώρα των Νομάδων» είναι το πορτρέτο μιας φαινομενικά συνηθισμένης μα στην πραγματικότητα συναρπαστικής γυναίκας που σπάνια βλέπουμε στο σινεμά. Με αυτό ως όχημα, απεικονίζονται τα αποτελέσματα της οικονομικής κρίσης που ακολούθησε τη φούσκα της αγοράς των ακινήτων το 2008 στις Ηνωμένες Πολιτείες, ένα πολύ σοβαρό εκ των οποίων ήταν να εκτοπιστούν από τον τόπο τους χιλιάδες εργαζόμενοι σε πάσης φύσεως οικονομικούς τομείς, να γίνουν εσωτερικοί μετανάστες μέσα στη χώρα τους, ουσιαστικά εξόριστοι από το κοινωνικοοικονομικό σύστημα και εξαπατημένοι από την υπόσχεση του αμερικανικού ονείρου.
Μαγευτικά, συγκλονιστικά και εντυπωσιακά τοπία της απέραντης αμερικανικής υπαίθρου και της διαρκούς γραμμής των οριζόντων της Νεβάδα και της Αριζόνα που κόβουν την ανάσα, δεξιοτεχνική αλλά και διακριτική κινηματογράφηση από την υπερταλαντούχα Κλόι Ζάο, μια καθηλωτική και ραφιναρισμένη Φράνσις ΜακΝτόρμαντ κι ένα ονειρικό σάουντρακ γεμάτο με μελωδίες του Λουντοβίκο Εϊνάουντι, σε μια θαυμάσια, πανέμορφη και γνήσια συγκινητική ταινία με ήρεμο ρυθμό, η οποία υπερβαίνει τους περιορισμούς της κινηματογραφικής γλώσσας και θέτει θεμελιώδη ζητήματα σε σχέση με την αποσταθεροποίηση και την αβεβαιότητα του σήμερα, χωρίς να κρίνει ή να θυματοποιεί τους πρωταγωνιστές της και πάνω από όλα χωρίς να κάνει τίποτα αναγκαστικό, υπερβολικό ή φλύαρο. Τρία Όσκαρ και λίγα ήταν. Τα λέμε στον δρόμο.
«Η Χώρα των Νομάδων» έκανε πρεμιέρα στο 26ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας. Κυκλοφορεί στους κινηματογράφους από τη Feelgood Entertainment.
Το φεστιβάλ της Αθήνας, που επιμελείται εδώ και 37 χρόνια ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης, συνεχίζει να αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους κινηματογραφόφιλους
«Είναι δύσκολο να ζεις με εμφύσημα. Δυσκολεύομαι ακόμα και να πάω από τη μία άκρη του δωματίου στην άλλη. Είναι λες και περπατάς με μια πλαστική σακούλα γύρω από το κεφάλι σου»
