Τι Να Δω Σήμερα: «Ο Φάρος»με τους Γουίλεμ Νταφόε και Ρόμπερτ Πάτινσον - Η Φωτεινή Αλευρά διαλέγει την ταινία της ημέρας στη νέα στήλη του athensvoice.gr
Πριν από ένα χρόνο ακριβώς, στην αυγή της πανδημίας του κορωνοϊού στην Ελλάδα, ανακοινώνεται η απαγόρευση της «άσκοπης» (όπως χαρακτηρίστηκε) μετακίνησης πολιτών σε όλη την επικράτεια, εισάγοντάς μαςσυλλογικά στην εποχή της κοινωνικής αποστασιοποίησης. Υπάρχουν κάποιες στιγμές που θυμάσαι ακριβώς πού ήσουν, τι έκανες και με ποιον. Όπως η ημέρα του μεγάλου σεισμού της Πάρνηθας το 1999 ή η στιγμή που έμαθες πως πέθανε ο Κερτ Κομπέιν. Η στιγμή της ανακοίνωσης του lockdown, ένα χρόνο πριν σαν σήμερα, είναι μια τέτοια στιγμή. Ακόμη κι αν ήταν γνωστό από την προηγούμενη ημέρα, από δημοσιεύματα και πηγαδάκια, ποιο θα ήταν το περιεχόμενο της ανακοίνωσης, υπήρξε κάτι ανατριχιαστικό στο άκουσμα της. Κι ακόμη κι αν σύσσωμη η επιστημονική κοινότητα διατεινόταν από τότε (έως τώρα) με τρόπο δραματικό για τον κίνδυνο της έκθεσης σε αυτόν το νέο ιό, τίποτα δεν μπόρεσε να σταματήσει ένα δάκρυ να κυλήσει στη συνειδητοποίηση της απαγόρευσης κυκλοφορίας.
Ένα ασυνήθιστα βροχερό και γκρίζο μαγιάτικο πρωινό του 2019 στην Boulevard dela Croisette, -όχι και πολύ- πριν από την παραπάνω ασφυκτική κατάσταση, περιμένω υπομονετικά στην ουρά, κάτω από μια ομπρέλα και έξω από το Théâtre Croisette, για την πρεμιέρα του «Φάρου» στο παράλληλο πρόγραμμα του Φεστιβάλ των Καννών, Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών. Είναι οκτώμισι το πρωί και όλα τα βλέφαρα γύρω μου, όταν σωριάζομαι πια στην αναπαυτική κατακόκκινη πολυθρόνα της κατάμεστης ωστόσο αίθουσας του JWMarriot, παραμένουν μισάνοιχτα, με τρομερή δυσκολία.
Τα φώτα σβήνουν και τα βλέφαρα αντί να κλείσουν τελείως, ανοίγουν και υποδέχονται μια ασπρόμαυρη οπτική απόλαυση, με κάθε καρέ να μοιάζει με φωτογραφία που έχει βγει από κάποιο αρχείο του Magnum, σε ένα περιοριστικό, σχεδόν τετράγωνο κάδρο. Ο Εφρέμ (Ρόμπερτ Πάτινσον) και ο Τόμας (Γουίλεμ Νταφόε) έχουν μπροστά τους τέσσερεις εβδομάδες αναγκαστικής συνύπαρξης πάνω σε έναν απομονωμένο «βράχο», ως ο φαροφύλακας και ο νέος του δεύτερος. Ο υπάκουος Εφρέμ αρχικά ακολουθεί τους κανόνες, δουλεύει σκληρά, δέχεται τις απαγορεύσεις, ανέχεται τον κακότροπο Τόμας, ο οποίος με κάθε ευκαιρία τον μειώνει, τον κακομεταχειρίζεται, δεν σηκώνει διαμαρτυρίες και του επιβάλει κάθε είδους απίθανη αγγαρεία. Κάθε μέρα για τον Εφρέμ είναι μια πάλη, ένας σωματικός αγώναςσε ένα αφιλόξενο τοπίο και λίγο λίγο φαίνεται να τον καταδιώκουν περισσότερα από γοργόνες και γλάρους.
Πρόκειται για μια ονειρική σύνθεση η οποία εξελίσσεται σε μια παραισθησιακή κατάσταση βουτηγμένη στο αλκοόλ και στον υπόγειο τρόμο. Αμφότερες εξαιρετικές ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστών οι οποίοι υπό την καθοδήγηση του Έγκερς (“The Witch”), μας προειδοποιούν πως «η πλήξη κάνει τους ανθρώπους κακούς» και πως «δεν είσαι ανθρώπινος πια, [όταν] δουλεύεις τόσο καιρό μακριά από τους ανθρώπους». «Ο Φάρος» είναι ένα στυλιζαρισμένο ψυχολογικό θρίλερ για την απομόνωση και την παρανοϊκή κατάσταση που μπορεί να προκαλέσειστον ανθρώπινο νου. Είναι άλλη μια τρανή απόδειξη του σινεμά, πως ο άνθρωπος δεν είναι φτιαγμένος για να ζει μακριά από τους ομοίους του.
Με αυτές τις σκέψεις στο μυαλό και τους τίτλους τέλους να πέφτουν στην οθόνη, από το μικρόφωνο ακούγεται στα Γαλλικά και αμέσως μετά στα -πολύ- σπαστά αγγλικά, πως για το κοινό που έμεινε ως το τέλος και που ξύπνησε τόσο νωρίς για αυτή την προβολή, υπάρχει μια μικρή έκπληξη: στη σκηνή ανεβαίνουν οι Έγκερς, Νταφόε και Πάτινσον με όλα τα βλέφαρα γύρω τώρα τσιτωμένα, τα μάτια γουρλωμένα και όλη την αίθουσα σε standingovation. Ακολουθεί Q+A στο οποίο ο Έγκερς απαντά πρόθυμα όλες τις ερωτήσεις του κοινού και γιατί όχι -λίγο αργότερα κερδίζει το βραβείο FIPRESCI της Διεθνούς Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου-, o Νταφόε πιο άνετος κι από δροσερό αεράκι της Κυανής Ακτής και χαμογελαστός δέχεται το παρατεταμένο χειροκρότημα του κοινού σαν να έχει γεννηθεί για αυτό και ο πεντάμορφος Πάτινσον (“The Batman”) παίζει με τα μαλλιά του προσπαθώντας να διώξει την εμφανή του αμηχανία.
Κοιτάζω γύρω μου το έντονο πανηγυρικό κλίμα, τον ενθουσιασμένο κινηματογραφικό κόσμο με την αναμφισβήτητη συλλογική αίσθηση πως μόλις είδαμε ένα instant classic -απολαύσεις που δεν φανταζόμουν πως θα στερηθούμε για τόσους μήνες τώρα. Βγαίνω και περπατώ στην Κρουαζέτ με τα μάτια και το μυαλό ακόμα γεμάτα από τις εκπληκτικές ασπρόμαυρες εικόνες -και μια προφητική αλγεινού μέλλοντος φράση του Τομ: «Πόσο καιρό είμαστε εδώ; Πέντε εβδομάδες; Δύο ημέρες; Βοήθησέ με να θυμηθώ»- και τώρα μπροστά μου ξεπροβάλλει ηλιόλουστη, η πανέμορφη Κυανή Ακτή. Κοιτάζω το ρολόι μου, δεν είναι καν μεσημέρι.
«Ο Φάρος» έχει κυκλοφορήσει στους κινηματογράφους από την Tulip. Η ταινία είναι διαθέσιμη στο Google Play Movies και από 25/3 στο Cosmote Cinema Oscars.
Το 2024 ήταν η χρονιά του τρόμου, ζήσαμε τη μεγαλεπήβολη επιστροφή κάποιων βετεράνων σκηνοθετών πίσω από την κάμερα, ενώ γίναμε μάρτυρες μιας σειράς νέων ρεκόρ
11°
