Όσα συνέβησαν στην 46η Τελετή των Κινηματογραφικών Βραβείων Cesar - Η γυμνή εμφάνιση της Corinne Masiero και οι αντιδράσεις
Το βραβείο καλύτερης γαλλικής ταινίας πήρε φέτος η ταινία «Adieu les cons»: ο τίτλος τα λέει όλα. Αντίο ηλίθιοι. Το περσινό ψυχόδραμα όπου πολλοί επαγγελματίες του κινηματογράφου σφύριξαν τον Ρόμαν Πολάνσκι (που κατηγορείται για βιασμό), ακολούθησε μια τελετή με πολιτικά συνθήματα και κρύα αστεία που δεν είχαν καμία σχέση με τον κινηματογράφο. Το τηλεοπτικό κοινό, σαν να περίμενε το φιάσκο, ήταν μικρότερο από κάθε άλλη χρονιά: 1.643.000 θεατές, δηλαδή μόνο το 9,1% των συνδρομητών του Canal+.
Παρουσιάστρια ήταν η Marina Fois, μια μάλλον άχρωμη ηθοποιός που έκανε χιούμορ δημοτικού σχολείου (πιπί, κακά κτλ.) και κριτική στην υπουργό Πολιτισμού Roselyne Bachelot και στον πρωθυπουργό Jean Castex, μολονότι η Γαλλία είναι η πρώτη χώρα της Ευρώπης σε κρατική στήριξη του κινηματογράφου. Τα σκετς ήταν τόσο χυδαία που την επομένη όλες οι εφημερίδες και τα μέσα ενημέρωσης μίλησαν για θλιβερή παρακμή: στη σκηνή γινόταν λόγος για «μεγέθη πέους», για «κολονοσκοπήσεις που στο σκοτάδι δεν είναι παρά μια μαύρη τρύπα», για ισλαμοφοβία, για την έμμονη ιδέα του Μακρόν περί «ασφάλειας των πολιτών» και για τα «θύματα της αστυνομικής βίας».
H Corinne Masiero, μέλος του κόμματος του Ζαν-Λυκ Μελανσόν «Ανυπότακτη Γαλλία», εμφανίστηκε με ταμπόν περιόδου στα αυτιά και στη συνέχεια γδύθηκε επί σκηνής «σε ένδειξη αλληλεγγύης στους συναδέλφους», ενώ η Chiara Mastroianni έδωσε τον λόγο στο συνδικάτο CGT που πρόσκειται στο κομμουνιστικό κόμμα της Γαλλίας.
Ήταν μια βραδιά ομφαλοσκόπησης και δημαγωγίας: οι επαγγελματίες του θεάματος που εμφανίστηκαν επί σκηνής μιλούσαν πολύ για τον εαυτό τους, για την φυλετική ποικιλομορφία και για τον ρατσισμό: μόνο η Isabelle Huppert, o Louis Garrel και ο Alain Souchon διατήρησαν κάποια σοβαρότητα χωρίς να μπορούν να κρύψουν την αμηχανία τους για την περιρρέουσα ατμόσφαιρα.
Xθες το Twitter πλημμύρισε από σχόλια για τη βλακεία των διοργανωτών και προπάντων για την «ανεντιμότητά» τους. Το μήνυμα της βραδιάς ήταν ότι η πανδημία έχει πλήξει προπάντων τους καλλιτέχνες του γαλλικού κινηματογράφου: όσο κι αν αληθεύει, οι άνθρωποι που διαμαρτύρονταν «ζητώντας πίσω το σινεμά και τη ζωή» ήταν εκείνοι που εισπράττουν τεράστιες αμοιβές. Πολλοί σχολίασαν τη βραδιά αναρτώντας βίντεο και φωτογραφίες από παλιότερες τελετές όπου κομψοί και ευπρεπείς άνθρωποι, όπως η Romy Schneider και ο Michel Piccoli ανέβαιναν στη σκηνή για να παραλάβουν τα βραβεία τους.
Οι Γάλλοι περίμεναν άλλα πράγματα από μια τελετή μετά από το καταστροφικό 2020. Αν και γίνεται πολύς λόγος για μετριότητα του γαλλικού κινηματογράφου, σχεδόν ομόφωνα οι δημοσιογράφοι υπογράμμισαν ότι η γαλλική κινηματογραφική βιομηχανία δεν άξιζε τέτοια ευτέλεια κι ότι η πολιτική ορθότητα με όλες της τις παραμορφώσεις «σηματοδοτεί το ναυάγιο του κινηματογράφου».
Εξάλλου, δεν ήταν λίγοι όσοι μίλησαν όχι μόνο για το τέλος της γαλλικής κομψότητας, αλλά για την έλλειψη χιούμορ, τρυφερότητας, πάθους, κοινωνικής αγωγής, θάρρους και ειλικρίνειας» μιας ολόκληρης γενιάς: «γκραν γκινιόλ», «αντίο ηλίθιοι! Φύγετε!», «το πανηγύρι των ηλιθίων» ήταν μερικοί από τους χαρακτηρισμούς που ακούστηκαν την επομένη.
Αυτή η βραδιά με ολίγη cancel culture, φεμινισμό του γλυκού νερού και αντιαποικιοκρατία θα επηρεάσει το κοινό μετά το τέλος της πανδημίας: ήδη μεγάλο μέρος των Γάλλων δηλώνει ότι δεν θα επιστρέψει στις κινηματογραφικές αίθουσες κι ότι θα επικεντρωθεί στις ηλεκτρονικές πλατφόρμες όπου, προς το παρόν η γαλλική παρουσία δεν είναι έντονη.
Μιλήσαμε με τον Θεσσαλονικιό σκηνοθέτη για την ταινία «Alone With the Moon», μια εξομολόγηση και αποκάλυψη του Martyn Jacques, μια μαρτυρία της πιο γνωστής «άγνωστης» μπάντας του πλανήτη
Η πρώτη ταινία του Χάφντελ Ούλμαν Τόντελ είναι ένα άνισο ψυχόδραμα με θέμα τις ευθύνες που βαραίνουν γονείς και εκπαιδευτικούς στο πλαίσιο διαπαιδαγώγησης παιδικών ψυχών
19°
