- CITY GUIDE
- PODCAST
-
12°
Nomadland: Σύγχρονοι νομάδες σε μαγικό ορίζοντα
H ταινία της Κινέζας Chloé Zhao, που βραβεύτηκε με τη Χρυσή Σφαίρα, είναι η απεικόνιση μιας αμερικανικής εμπειρίας
Το «Νοmadland» της Chloé Zhao, που κέρδισε το βραβείο καλύτερου σκηνοθέτη στις Χρυσές Σφαίρες, είναι ένα αυθεντικό ντοκουμέντο μιας όψης της αμερικανικής ζωής
Το Νοmadland είναι μια ταινία για τη βαθιά Αμερική που χάνεται μαζί με τις περιπλανήσεις, τη βιομηχανία και τις μικρές πόλεις που είχαν χτιστεί γύρω από τα εργοστάσια. Πρόκειται για μια αμερικανική εμπειρία που δεν απαντά αλλού στον κόσμο: στο Εmpire της Νεβάντα όπου ζούσε η Fern (Frances McDormand) το εργοστάσιο γύψου έκλεισε και μαζί της έκλεισε η μικρή πόλη· ο ταχυδρομικός κώδικας καταργήθηκε και οι κάτοικοί της έγιναν νεο-άστεγοι· έγιναν «άσπιτοι». Οι νεο-άστεγοι είναι επίσης μια αμερικανική εμπειρία: άνθρωποι που ταξιδεύουν με τροχόσπιτα αναζητώντας εποχικές εργασίες σε εμπορικά κέντρα των εθνικών οδών ή σε σημεία συσκευασίας της Amazon. Οι σύγχρονοι νομάδες σχηματίζουν μερικές φορές αυτοσχέδιες κοινότητες, αλλά, όπως συμβαίνει με τη Fern, καταλήγουν πάλι μόνοι, διασχίζοντας το αμερικανικό τοπίο. Η ταινία της Chloé Zhao βρίσκει ποίηση στην ιστορία μιας συνηθισμένης γυναίκας σ’ αυτό το τοπίο της αμερικανικής Δύσης, μακριά από τις πολύβουες μεγαλουπόλεις, από τα μητροπολιτικά μέσα μεταφοράς και τα όλο και πυκνότερα πλήθη.
Η Chloé Zhao μετέφερε στον κινηματογράφο το βιβλίο της Jessica Bruder Nomadland «Surviving America in the Twenty-First Century», αποτέλεσμα ενός ρεπορτάζ για τους Αμερικανούς που εργάζονται από τόπο σε τόπο - από τα σύνορα με το Μεξικό μέχρι τα σύνορα με τον Καναδά. Το βιβλίο ευτύχησε όχι μόνο επειδή ό,τι αγγίζει η Frances McDormand αποκτά υπεραξία - αλλά και γι’ αυτό. Η Zhao δεν κρίνει την ηρωίδα της, ούτε πιέζει συναισθηματικά κουμπιά για να τη λυπηθούμε, αν και η μοναξιά και η θλίψη της -έχει χάσει τον σύζυγό της- προκαλούν την έντιμη ενσυναίσθηση του θεατή. Βλέπουμε τον κόσμο με τα μάτια της Fern, μιας γυναίκας που αναδίδει θέρμη, ένα είδος εσωτερικού φωτός. Η McDormand πετυχαίνει με ένα βλέμμα ή ένα ίχνος χαμόγελου που άλλες ηθοποιοί καταφέρνουν με ολόκληρο μονόλογο: είναι μια από τις καλύτερες ερμηνείες της καλύτερης ίσως αμερικανίδας ηθοποιού σήμερα.
Η φωτογραφία του Joshua James Richards, που μας είναι γνωστός από το «Καλπάζοντας με το όνειρο» και «Του Θεού η χώρα», θυμίζει τον Tak Fujimoto, έναν διευθυντή φωτογραφίας που αναδείκνυε την ομορφιά των τοπίων μέσα από τα μεγάλα πλάνα στον ορίζοντα αιχμαλωτίζοντας τη «μαγική ώρα», την ώρα των πιο φωτογενών χρωμάτων και νεφών. Η οπτική γλώσσα του «Nomadland» είναι εντυπωσιακή: ο Richards και η Zhao γλιστρούν αργά την κάμερά τους γύρω από τη Fern σε μια καθημερινότητα κάθε άλλο παρά λυρική, χωρίς να χάνουν ποτέ την αλήθεια και την αίσθηση της στιγμής. Η Zhao συνθέτει μεγαλειώδη πλάνα αφήνοντας τη βρωμιά κάτω από τα νύχια τους και συνοδεύοντάς τα από την εμπνευσμένη μουσική του Ludovico Einaudi.
Οι περισσότεροι από τους ανθρώπους που συναντά η Fern στον δρόμο της δεν είναι ηθοποιοί· είναι ακριβώς εκείνοι οι Αμερικανοί για τους οποίους έγινε η ταινία. Αυτή η αυτοσχεδιαστική, φυσική ποιότητα των συνομιλίων και των αλληλεπιδράσεων καθιστά την ταινία αυθεντικό ντοκουμέντο μιας όψης της αμερικανικής ζωής: τα πρόσωπα αφηγούνται ιστορίες, μοιράζονται συμβουλές για την ασφάλειά τους στον δρόμο και αλληλοϋποστηρίζονται με τρόπους που σπάνια παρατηρεί κανείς στους γείτονες των παραδοσιακών σπιτιών. Οι εικόνες του Nomadland, αν και άχρονες, απαντούν στην αναταραχή και το άγχος του 2020 καθώς περιέχουν τα πιο απλά πράγματα που έχουν σημασία: το χαμόγελο ενός φίλου, τη βουτιά σε ένα ποτάμι, την ευγενική χειρονομία ενός ξένου. Μπορεί να μην μπορούμε όλοι να συσχετιστούμε με τον τρόπο ζωής της Fern, αλλά μπορούμε να αισθανθούμε την αόριστη ανησυχία και την αβεβαιότητα· μπορούμε να δούμε την ταινία σαν ένα προσκύνημα, μια πορεία προς τη λύτρωση.
Όσο για τις Χρυσές σφαίρες, η πολυβραβευμένη McDormand έχασε φέτος από την Andra Day του «The United States vs. Billie Holiday».
ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ
ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Πρώτη του σκηνοθετική δουλειά μετά το «Star Wars: The Rise of Skywalker»
Έτοιμοι για νέα συνεργασία μετά το «Queer» ο Βρετανός σταρ και ο Ιταλός σκηνοθέτης
Για την ταινία «Hurricane»
Ο Ιταλικός Κινηματογράφος στην Ταινιοθήκη και ένα ντοκιμαντέρ αφηγηματικής αρχαιολογίας στο Ελευσίς
Οι συντελεστές της φιλόδοξης παραγωγής - Πρεμιέρα τον Ιούνιο του 2025
Σε μια θυελλώδη και αποφασιστική ερμηνεία, δεν διστάζει να τσαλακωθεί ολοκληρωτικά
Το φεστιβάλ της Αθήνας, που επιμελείται εδώ και 37 χρόνια ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης, συνεχίζει να αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους κινηματογραφόφιλους
Ασπρόμαυρο δράμα που εξιστορεί μια τρυφερή ερωτική ιστορία με πολιτικό στίγμα
Ύστερα από τον θρίαμβο της «Ευτυχίας», ο σκηνοθέτης επιχειρεί ένα ακόμη τολμηρό βήμα
O Τιμ Μίλαντ αναζητά (με όχημα μια σπάνια οικονομία) όλο το πλέγμα των συναισθηματικών δοκιμασιών και της υπόγειας έντασης που «πνίγει» τον ήρωα.
Όλα όσα είπαμε με την ηθοποιό για την ταινία «Ο Νόμος του Μέρφυ», την κωμωδία και τον κινηματογράφο
Ο κορυφαίος θεσμός της έβδομης τέχνης που αγαπούν μικροί και μεγάλοι
Οι πρόβες του «A spartan dream»
Από 28 Νοεμβρίου έως 1 Δεκεμβρίου 2024, με ελεύθερη είσοδο επιστρέφει το 8ο Φεστιβάλ για την Ισότητα και στον κινηματογράφο
Στην ταινία θα εμφανιστούν επίσης οι Κόλμαν Ντομίνγκο και Έμιλι Μπλαντ
Με επίκεντρο την αστυνομία του Λος Άντζελες - Οι πρώτες πληροφορίες
Η έβδομη τέχνη μπορεί να αποτυπώσει ακόμη και τα πιο σύνθετα ζητήματα
Σημαντική διάκριση για τους πρωταγωνιστές του πολυαναμενόμενου «The Brutalist»
«Είναι δύσκολο να ζεις με εμφύσημα. Δυσκολεύομαι ακόμα και να πάω από τη μία άκρη του δωματίου στην άλλη. Είναι λες και περπατάς με μια πλαστική σακούλα γύρω από το κεφάλι σου»
Παίρνει τη σκυτάλη από τη δίχρονη παρουσία του Τζίμι Κίμελ
Έχετε δει 20 από 200 άρθρα.