Η Γη βρίσκεται στα πρόθυρα ενός Γ΄ Παγκοσμίου Πολέμου που πιθανότατα θα οδηγήσει την ανθρωπότητα στον αφανισμό. Ο άνθρωπος-κλειδί που θα πυροδοτήσει τις φλόγες της κόλασης είναι ένας αδίστακτος ολιγάρχης Ρώσος κι ο μόνος που μπορεί να τον σταματήσει είναι ένας πράκτορας της CIA που θα μυηθεί στα μυστικά μιας νέας τεχνολογίας που κάνει ρεαλιστική την αντιστροφή του χρόνου.
Ο Κρίστοφερ Νόλαν παθιάζεται με την έννοια και τα παράγωγα του χρόνου, όπως έχει δείξει στις περισσότερες ταινίες του (από το «Memento» έως το «Inception» και φυσικά το «Interstellar», χωρίς να ξεχνάμε την αγωνιώδη δραματοποίηση του χρόνου στο ιστορικό γεγονός της «Δουνκέρκης») και το ίδιο πράττει κι εδώ. Το «Tenet» υπό μια έννοια είναι η πιο φιλόδοξη ταινία του καθώς προσπαθεί να συνδέσει όλη τη συλλογιστική εκείνων των ταινιών σε 150 λεπτά. Χωρίς να χάνει το μαγικό άγγιγμα της θεαματικής χορογραφημένης σκηνοθεσίας (που αποτελεί το σήμα κατατεθέν του μαζί με τα δυσνόητα παζλ που σε κάνουν να «κάψεις» τον εγκέφαλο) ο Νόλαν μετατρέπει την κατασκοπική αλά Τζέιμς Μποντ περιπέτεια σε ένα δυστοπικό θρίλερ, όπου το σπάσιμο του χρόνου και η ταύτιση παρελθόντος, παρόντος και μέλλοντος δημιουργούν ένα πολυεπίπεδο λαβύρινθο με δεκάδες συμβολισμούς. Το μειονέκτημα της ταινίας –και του Νόλαν– είναι πως στην προσπάθειά της να γίνει όσο πιο εντυπωσιακή γίνεται, καταλήγει να είναι μερικές στιγμές φλύαρη και πομπώδης. Αυτό όμως δεν την εμποδίζει να γίνει άλλη μια σπάνια και χορταστική κινηματογραφική εμπειρία που εκπληρώνει ικανοποιητικά το θέαμα που υπόσχεται. Ένα θέαμα που συνδυάζει το σκηνοθετικό μεγαλείο των σκηνών δράσης (αρκετές ομοιότητες με το «Inception» όπου οι ζαλιστικές εικόνες του ονείρου δίνουν τη θέση τους στις ανάποδες κινήσεις των ηρώων με βάση την αναστροφή του χρόνου) με την εγκεφαλική διάσταση ενός σεναρίου που ανακατεύει λειτουργικά – όσο αυτό γίνεται- έννοιες γύρω από την εντροπία, την παράδοξη συνύπαρξη παρελθόντος και μέλλοντος («η αρχή δεν εντοπίζεται στο παρελθόν αλλά στο μέλλον» λέει κάποια στιγμή ο ήρωας θυμίζοντάς μας επεισόδιο του τηλεοπτικού «Dark»), το εσχατολογικό σενάριο που οδηγεί προφητικά σχεδόν τους ήρωες να φορούν μάσκες οξυγόνου στο κρίσιμο φινάλε, όπου όλα θυμίζουν –συγκυριακά βέβαια αφού η ταινία γυρίστηκε προ κορωνοϊού– σύγχρονες καθημερινές εικόνες. Στο βασικό ρόλο ο Τζον Ντέιβιντ Ουάσινγκτον, γιος του Ντένζελ Ουάσιγκτον, κάνει ό,τι μπορεί για να θυμίσει ένα κράμα Ντάνιελ Κρεγκ και… πατρός, αλλά η πιο αξιόλογη ερμηνεία πηγαίνει στην Ελίζαμπεθ Ντεμπίκι, η οποία βάζει όλο συναίσθημα που απαιτείται για να γίνει το ψυχρό και αποστασιοποιημένο κατασκεύασμα του Νόλαν όσο πιο ανθρώπινο γίνεται.
Μια νεαρή δασκάλα μουσικής, η Βερόνικα, αφηγείται στον ιερέα που έχει αναλάβει την κηδεία του πατέρα της την τραυματική ιστορία της οικογένειάς της και τα συμβάντα που την οδήγησαν πριν από καιρό στο κελί της φυλακής.
Ξεκινά με πολλές υποσχέσεις και δυνατή ατμόσφαιρα που ορίζεται από το μυστήριο και τις γαργαλιστικές λεπτομέρειες στη ζωή της ηρωίδας, αλλά γρήγορα ξεμένει από ιδέες και κυρίως πραγματικό ενδιαφέρον για τις τύχες των ηρώων. Το μόνο που κρατά τον θεατή σε εγρήγορση είναι ο χαρακτήρας του Θιούλις που υποδύεται τον βλοσυρό και εμμονικό με την καθαριότητα επιθεωρητή υγιεινής ο οποίος βάζει τιμωρία τους επιπόλαιους εστιάτορες του Καναδά που δεν τηρούν τα μέτρα υγιεινής. Αυτό όμως είναι ένα κομμάτι που δεν έχει και τόση σημασία σε μια βαρύγδουπη οικογενειακή τραγωδία όπου η απώλεια, η τιμωρία και το ενοχικό σύνδρομο είναι τα βασικά ζητήματα. Να το πούμε απλά; Ξεχάστε τον Ατόμ Εγκογιάν που ξέραμε.
Ο δυναμικός Βασίλ χάνει την επί χρόνια σύζυγό του, Βαλεντίνα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα την ξαναδεί. Μετά από την κηδεία ξεκινά μια μεταφυσική προσπάθεια για να επικοινωνήσει μαζί της προκαλώντας την αντίδραση και τον σαρκασμό του γιου του.
Η δραματική ελληνοβουλγαρική ταινία που κέρδισε το πρώτο βραβείο στο φεστιβάλ του Κάρλοβι Βάρι προέρχεται από το νεανικό σκηνοθετικό ζευγάρι από τη Βουλγαρία που μας είχε δώσει ένα υπέροχο «Μάθημα» πριν από 5 χρόνια. Όμως η νέα τους ταινία παρά την ίδια σκηνοθετική προσέγγιση (το χρονικό ενός χαμηλόφωνου υπαρξιακού δράματος που έχει ως θέμα την ανάγκη για ουσιαστική επικοινωνία και τη συμφιλίωση των δύο αντρών) δεν έχει ανάλογη αποτελεσματικότητα. Οι μικρές καθημερινές πινελιές της κλειστής επαρχιακής κοινότητας εκτός από ανεπαίσθητες είναι και ανώδυνες, ενώ η υιοθέτηση ενός σατιρικού λόγου που θα σχολιάσει τις κωμικοτραγικές καταστάσεις δεν έχει τις επιδόσεις που θα ήθελε.
Μεροκαματιάρης υπάλληλος μεγάλης νεοϋορκέζικης ασφαλιστικής εταιρίας στη Νέα Υόρκη ψάχνει την προαγωγή μέσω πλάγιας οδoύ: προσφέρει την γκαρσονιέρα του σε στελέχη της εταιρίας ώστε να συνευρίσκονται με τις ερωμένες τους.
Κορυφαίο δείγμα της χολιγουντιανής κωμωδίας των 60ς από τον εξπέρ Μπίλι Γουάιλντερ, ο οποίος ένα χρόνο πριν είχε φτιάξει την άλλη κορυφαία ταινία του, το «Μερικοί το προτιμούν καυτό». Δεν το βαριέσαι στιγμή, ακόμη και μισό και βάλε αιώνα από την πρώτη κυκλοφορία του, χάρη στο πανέξυπνο σενάριο και τους απολαυστικούς διαλόγους, τη γλυκιά μελαγχολία μιας άβολης (αλλά γεμάτης αυθεντικό ρομαντισμό) κατάστασης και φυσικά την υπέροχη συνύπαρξη των Λέμον και Μακ Λέιν. Πέντε βραβεία Όσκαρ –μεταξύ δέκα υποψηφιοτήτων– από τα οποία ξεχωρίζουν αυτά της καλύτερης ταινίας και σκηνοθεσίας για τον Μπίλι Γουάιλντερ
Το 2024 ήταν η χρονιά του τρόμου, ζήσαμε τη μεγαλεπήβολη επιστροφή κάποιων βετεράνων σκηνοθετών πίσω από την κάμερα, ενώ γίναμε μάρτυρες μιας σειράς νέων ρεκόρ
13°
