Η μαθήτρια Λυκείου και ικανή βιολίστρια Μίλα έχει μια αναπάντεχη γνωριμία στον σταθμό του τρένου με τον Μόζες. Παρά την ολοφάνερη παραβατική συμπεριφορά του νεαρού, η Μίλα γοητεύεται από εκείνον κι αποφασίζει να τον βάλει στη ζωή της προκαλώντας την αντίδραση των γονιών της. Οι τελευταίοι, αν και ανοιχτόμυαλοι, καταλαβαίνουν ότι ο Μόζες, που είναι εθισμένος στις ουσίες και τις μικροκομπίνες, αποτελεί κακή επιρροή για την κόρη τους. Είναι όμως έτσι;
Ξεκινά σαν ένα πειραγμένο boy meets girl, ή πιο σωστά girl meets boy, εξελίσσεται σαν μια ιδιοσυγκρασιακή κομεντί και καταλήγει σε μια συγκινητική όσο και σκληρή κατάθεση ψυχής για τα περίεργα παιχνίδια της ζωής. Με ηχητική υπόκρουση το εμβληματικό «Golden brown» υπό τους ήχους του βιολιού σε μια συμβολική σκηνή, μια σπουδαία ερμηνεύτρια (η αυστραλή Ελίζα Σκάνλεν ήταν η Μπεθ Μαρτς στις πρόσφατες «Μικρές κυρίες» της Γκρέτα Γκέργουικ) στον πρωταγωνιστικό ρόλο αλλά και μια ανεπιτήδευτη ρομαντική χροιά, το φιλμ μπορεί να σε κάνει να ξεκαρδιστείς από τα γέλια και στην επόμενη αμέσως σκηνή να κλαις γοερά. Αυτό το σπάνιο αλισβερίσι συναισθημάτων, καθώς και η ενθαρρυντική δυναμική με τα οποία ανατρέπει τα κλισέ του είδους της ρομαντικής κομεντί η Σάνον Μέρφι στην πρώτη μόλις ταινία της, κάνουν το «Babyteeth» πραγματική απόλαυση. Η Μέρφι περιγράφει το χρονικό ενός πρώτου έρωτα με όλες τις χαριτωμένες αλλά και αβάσταχτες λεπτομέρειες που τον μυθοποιούν στα έκπληκτα μάτια των παθόντων. Από εκείνη τη μοιραία συνάντηση στην πλατφόρμα 4, μέχρι το πάρτι με τις ερωτικές ζήλιες ή τη ζεστασιά που προκαλεί ένα τραγούδι καραόκε, η σχέση της Μίλα και του Μόζες θα περάσει με φρενήρη ταχύτητα από όλες τις στάσεις που μοιραίου έρωτα. Όμως το ερωτικό στοιχείο μπαίνει αναγκαστικά σε δεύτερο πλάνο καθώς το βασικό θέμα της ταινίας είναι η ζωή. Εκείνο που εντελώς συμβατικά αποκαλούμε «δώρο ζωής» ή λατρεία για την ίδια τη ζωή. Κάποιοι κριτικοί ίσως βρουν μελό την ταινία αλλά δεν θα έχουν δίκιο, καθώς η Μέρφι καταφέρνει να διατηρεί τον απελευθερωτικό, υπερβατικό αέρα της διακριτικής, χαμηλότονης αφήγησης ακόμη κι όταν το στόρι σκληραίνει επικίνδυνα. Το ξεσηκωτικό σάουντρακ (από τους Αυστραλούς «Cat Empire» μέχρι την «25η Συμφωνία» του Μότσαρτ που σύμφωνα με τη μουσικό μητέρα της Μίλα είναι το κορυφαίο του συνθέτη), η φυσικότητα που οι δύο νέοι έρχονται τόσο κοντά, το δηκτικό σχόλιο για τον ρόλο των μεγάλων στο μεγάλωμα των παιδιών, τα χαμένα όνειρα και οι υψηλές προσδοκίες μιας άδειας ζωή (οι γονείς της Έμα είναι εξίσου τραγικοί ήρωες) και φυσικά το κουράγιο να αντικρίσεις την αλήθεια όταν όλα δείχνουν να γκρεμίζονται, είναι μερικές επιπλέον αποδείξεις της αξίας του έργου.
Ο τελευταίος τόμος της τριλογίας «Δαίδαλος» η οποία αποτελεί ένα φαινόμενο για τον χώρο των εκδόσεων, καθώς έχει γίνει best seller σε όποια χώρα κι αν κυκλοφόρησε, είναι σχεδόν έτοιμος. Την ταυτόχρονη μετάφρασή του έχουν αναλάβει εννέα μεταφραστές από διάφορες χώρες, οι οποίοι κλείνονται σε απομονωμένη έπαυλη και πληρώνονται αδρά ώστε να εξασφαλιστεί ότι δεν θα υπάρξει καμία διαρροή. Όταν όμως δημοσιεύονται ξαφνικά οι πρώτες δέκα σελίδες του μυθιστορήματος στο Διαδίκτυο, η κατάσταση παίρνει απρόβλεπτη τροπή.
Ο Ρεζί Ρουανσάρ («Χτυποκάρδια στο γραφείο») εμπνεύστηκε την ιστορία του τη μέρα που διάβασε για τα μέτρα ασφαλείας που έχουν παρθεί στη μετάφραση του μυθιστορήματος του Νταν Μπράουν «Inferno». Η υπερβολή που συνοδεύει την είδηση ότι ένα απλό πολιτιστικό προϊόν αντιμετωπίζεται σαν σπάνιος θησαυρός οδήγησε τον Γάλλο σκηνοθέτη και σεναριογράφο στη διατύπωση κάποιων κρίσιμων ερωτημάτων («τι θα συνέβαινε αν κάποιες σελίδες του βιβλίου διέρρεαν στο ίντερνετ» αναρωτιέται) που στην ταινία παίρνουν τη μορφή ενός καλοστημένου θρίλερ μυστηρίου. Δεν είναι πάντως το τυπικό whodunit, καθώς ο Ρουανσάρ ενδιαφέρεται περισσότερο να κριτικάρει έναν κόσμο που υποκύπτει όλο και περισσότερο στο παράλογο και την παντοδυναμία του χρήματος. Το σχόλιό του έχει σημασία και ανοίγει την όρεξη για πολλά και… καλά, αλλά γρήγορα μοιάζει να ξεμένει από ιδέες. Κάποιες αυθαιρεσίες στο σενάριο δεν περνούν απαρατήρητες ενώ η προσπάθεια να συνδυαστεί η αστυνομική πλοκή με τη φόρμα του αισθηματικού δράματος δεν είναι απόλυτα επιτυχής. Οι «Μεταφραστές» πάντως διαθέτουν σασπένς, ανατροπές και λειτουργικό ανακάτεμα των ειδών, βλέπονται άνετα, ενώ η παρουσία του Μανώλη Μαυροματάκη δίπλα σε διεθνείς αστέρες όπως η Κιριλένκο ή ο Γουιλσόν είναι αξιοπρεπέστατη.
Μόνοι στο Παρίσι (Deux Moi) ** Σκηνοθεσία: Σεντρίκ Κλαπίς
Πρωταγωνιστούν: Φρανσουά Σιβίλ, Ανά Ζιραρντό, Καμίλ Κοτίν, Φρανσουά Μπερλεάν, Σιμόν Αμπκαριάν
Ο Ρεμί κινδυνεύει με απόλυση, όταν στην εταιρεία που εργάζεται κάποια ρομπότ προορίζονται να αντικαταστήσουν μέλη του προσωπικού. Η Μελανί είναι ερευνήτρια σε επιστημονικό εργαστήριο, προσπαθεί να ξεπεράσει τον πρόσφατο χωρισμό της και κατοικεί δίπλα ακριβώς στο Ρεμί. Παρότι ακολουθούν καθημερινά το ίδιο δρομολόγιο δεν έχουν συναντηθεί ποτέ.
Ευτυχώς η φλυαρία, το χαρακτηριστικό γνώρισμα του γαλλικού σινεμά, απουσιάζει στη δημιουργία του Κλαπίς, ο οποίος κατασκευάζει ένα οπτικό ευφυολόγημα με βάση κάποια χορογραφημένα γκαγκ (σε πολλές σκηνές οι Ρεμί και Μελανί περπατούν ο ένας δίπλα στον άλλο χωρίς να δίνουν καμιά σημασία) ή σκηνές που διαθέτουν χιούμορ και ελαφρότητα, σαν εκείνες που οι φίλες της Μελανί προσπαθούν να την πείσουν να βγάλει γκόμενo από τα δημοφιλή σάιτ γνωριμιών τύπου. Τούτη όμως η ελαφρότητα που διαπερνά πέρα ως πέρα τη ραχοκοκαλιά του «Μόνοι στο Παρίσι» επηρεάζει και την τελική ετυμηγορία ενός έργου απλώς συμπαθητικού και με καλόκαρδη αντίληψη παρά το σοβαρό του θέματος με το οποίο καταπιάνεται. Η αίσθηση του χαοτικού, απρόσωπου και αφιλόξενου Παρισιού δίνεται από κάποιες εικόνες προβλέψιμα καυστικές (τα βαγόνια του μετρό με ανθρώπους που κάθονται απέναντι ο ένας από τον άλλο αλλά δεν ανταλλάσσουν ούτε βλέμμα), που δεν βρίσκουν πάντα τον στόχο τους. Συγκρατημένα αισιόδοξος πάντως δηλώνει ο Κλαπίς, που θεωρεί ότι ακόμη και σε αντίξοες συνθήκες ο αληθινός έρωτας θα βρει κάποια στιγμή τον δρόμο του και θα ανθίσει.
▶ Η «Καλοσύνη των ξένων» (-) της Λόνε Σέρφινγκ με τους Μπιλ Νάι και Ζόι Καζάν περιγράφει τον τρόπο που οι ζωές τεσσάρων αγνώστων συναντιούνται σε ένα νεοϋορκέζικο μαγαζί.
▶ Νέο φιλμ για τον γάλλο κωμικό Κριστιάν Κλαβιέ με τίτλο «Ραντεβού με τους Μαλάουα» (-) όπου ένας παρουσιαστής ειδήσεων, μια ηθοποιός και ένας ποδοσφαιριστής ταξιδεύουν στην Αφρική κι έρχονται σε επαφή με την απομονωμένη φυλή των Μαλάουα.
▶ Η «Περιφρόνηση» (****) είναι η πιο αντιφατική αλλά και προσωπική ταινία του Γκοντάρ που διχάζει τους θαυμαστές του. Πρόκειται για μια μελαγχολική ματιά πάνω στους συμβιβασμούς του καλλιτέχνη και τους μηχανισμούς του θεάματος με όχημα ένα έργο του Αλμπέρτο Μοράβια και πρωταγωνιστές τον Μισέλ Πικολί, την Μπριζίτ Μπαρντό, τον Τζακ Πάλανς και τον Φριτς Λανγκ να υποδύεται τον εαυτό του, αναγνωρίζοντας μάλιστα ότι το «Μ, ο δράκος του Ντίσελντορφ» είναι η αγαπημένη του ταινία.
▶ Το «Αυτοί οι τρελοί παραγωγοί» (***½) με τους Τζιν Κουάιλντερ, Ζίρο Μόστελ και Ανδρέα Βουτσινά σε σκηνοθεσία και σενάριο Μελ Μπρουκς είναι το έργο που χάρισε στον σημαντικό κωμικό το μοναδικό του Όσκαρ (σεναρίου στην τελετή του 1967) για τη φαεινή του έμπνευση να βάλει τους ήρωές του να σχεδιάσουν μιούζικαλ στο Μπρόντγουεϊ με τίτλο «Springtime for Hitler!» για να πιάσουν την καλή.
Το 2024 ήταν η χρονιά του τρόμου, ζήσαμε τη μεγαλεπήβολη επιστροφή κάποιων βετεράνων σκηνοθετών πίσω από την κάμερα, ενώ γίναμε μάρτυρες μιας σειράς νέων ρεκόρ
11°
