Το 1894 ο συνταγματάρχης Ζορζ Πικάρ, από τα βασικά πρόσωπα στην υπόθεση Ντρέιφους, αναλαμβάνει τα διευθυντικά ηνία στις γαλλικές μυστικές υπηρεσίες και σκαλίζει εκ νέου την περιβόητη υπόθεση, διαπιστώνοντας τα σοβαρά λάθη και τους σκόπιμους χειρισμούς που οδήγησαν στην καταδίκη του εβραίου λοχαγού Ντρέιφους.
Αντισημιτισμός, κατασκοπεία, υπαρξιακό δράμα, αλλά πάνω από όλα η αναζήτηση της αλήθειας σε ένα άρτια κατασκευασμένο αστυνομικό θρίλερ. Ο Ρομάν Πολάνσκι στα 87 του βρίσκεται σε εξαιρετική φόρμα και κερδίζει τον Αργυρό Λέοντα της επιτροπής στο φεστιβάλ Βενετίας. Η ταινία «Κατηγορώ» (ο τίτλος από τη γνωστή δημόσια επιστολή του Εμίλ Ζολά που υπερασπίστηκε με προσωπικό κόστος –ο συγγραφέας οδηγήθηκε στη φυλακή για ένα χρόνο ενώ έχασε μεγάλο μέρος της περιουσίας του- την αθωότητα του Ντρέιφους) καταπιάνεται με ένα σπουδαίο θέμα που έχει μεταφερθεί αρκετές φορές στο παρελθόν στη μικρή και τη μεγάλη οθόνη. Πρόκειται για ένα κομβικό σημείο στην ιστορία της Γαλλίας αλλά και της ίδιας της Ευρώπης το οποίο ο Πολάνσκι επιλέγει να το αφηγηθεί από μια άλλη σκοπιά, αυτή του συνταγματάρχη Πικάρ. Ο τελευταίος παρουσιάζεται από τον εξαιρετικό Ντιζαρντέν («The artist») αρχικά σαν ένας σκληρός και αφοσιωμένος στα ιδανικά της πατρίδας του στρατιωτικός που όμως σταδιακά θα αναπτύξει αμφιβολίες και θα αντιδράσει όταν βρεθεί κοντά στην αποκάλυψη της αλήθειας. Το αντισημιτικό στοιχείο (στην πρώτη σεκάνς του φιλμ ακούγεται η φράση «οι ρωμαίοι έριχναν τους χριστιανούς στα λιοντάρια ενώ εμείς τους εβραίους κι αυτό αν μη τι άλλο είναι πρόοδος») όχι μόνο σημαδεύει την προσωπική δοκιμασία του άδικα καταδικασμένου Ντρέιφους αλλά γίνεται και το κατάλληλο όχημα ώστε να οδηγηθεί ο πραγματικός ήρωας του φιλμ στην προσωπική του μεταμόρφωση. Όταν ανακαλύψει ο Πικάρ ότι οι προϊστάμενο;i του προτιμούν το ψέμα από την αλήθεια ώστε να μη λαβωθεί το γόητρο του γαλλικού στρατού αποφασίζει να σπάσει τον κώδικα σιωπής, αλλά αυτό θα έχει φυσικά σοβαρό αντίκτυπο στην καριέρα αλλά και την ίδια τη ζωή του. Αν και κάπως ακαδημαϊκά γυρισμένο, το φιλμ έχει τις ισχυρές γωνιές του εκεί που το βλέμμα του σκηνοθέτη εστιάζει βαθιά στις σεναριακές απόψεις του Ρόμπερτ Χάρις (οι δυο τους είχαν συνεργαστεί με επιτυχία στον «Αόρατο συγγραφέα») γύρω από τα μοτίβα της κατάφωρης αδικίας και του προσωπικού αγώνα ενάντια στο σύστημα. Φυσικά δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ευφυΐα για να καταλάβει κάποιος τους λόγους που επέλεξε ο Πολάνσκι το συγκεκριμένο θέμα. Μπορεί, όπως σωστά λέει κι ο ίδιος, η αναζωπύρωση του αντισημιτισμού και η άνοδος της ακροδεξιάς να καθιστούν πιο επίκαιρη από ποτέ την ιστορία του Ντρέιφους, αλλά η πικρία του για τις προσωπικές διώξεις και κατηγορίες περί παιδεραστίας που αντιμετωπίζει εδώ και μισό αιώνα φαίνεται ότι δεν έχει μειωθεί στο ελάχιστο.
Jumanji: Η επόμενη πίστα (Jumanji: The Next Level) (*)
Σκηνοθεσία: Τζέικ Κάσνταν Πρωταγωνιστούν: Ντουέιν Τζόνσον, Τζακ Μπλακ, Κέβιν Χαρτ, Κάρεν Γκίλαν, Ντάνι ντε Βίτο
Η παρέα των τεσσάρων παλιών συμμαθητών που γλίτωσαν από τον απειλητικό κόσμο του Jumanji, θα αναγκαστούν να επιστρέψουν στις θέσεις τους όταν ένας εξ αυτών απειλείται.
Στο «Τζουμάνζι - Καλώς ήρθατε στη ζούγκλα» η διασκευή του πρωτότυπου φιλμ του 1995 με πρωταγωνιστή τον Ρόμπιν Γουίλιαμς είχε συνδυαστεί με ικανοποιητικό συνδυασμό δράσης, ειδικών εφέ και σκιαγράφησης χαρακτήρων. Η συνέχεια της ιστορίας δυστυχώς δεν έχει ανάλογη ανταπόκριση ή έστω διατύπωσης κάποιων νέων ιδεών στην «Επόμενη πίστα». Όλα τα καλά μοιάζουν να έχουν διατυπωθεί στο «Καλώς ήρθατε στη ζούγκλα» εκτός κι αν σας φαίνεται ότι στην ανταλλαγή ρόλων και φύλων χωράνε εξυπνακίστικα τρικ τύπου «παππούδες σε δράση» ή «κορίτσια φοράδες –κυριολεκτικά καθώς η Μπέθανι μεταμορφώνεται σε άλογο- με πλούσια χαίτη». Αν και πατά γερά στην βάση του ζωντανού παιχνιδιού με τις ισχυρές συγκινήσεις, τα ξαναζεσταμένα αστεία που προκύπτουν από τις συνεχείς κόντρες των φίλων και η χιλιοειδωμένη δράση (από την οποία μόλις και ξεχωρίζουν 2-3 σκηνές όπως αυτή με τις κρεμαστές γέφυρες ή το κυνήγι των στρουθοκάμηλων) καθιστούν το τρίτο «Τζουμάνζι» το πλέον αδιάφορο της σειράς.
Μοναχικός σεφ και συλλέκτης δίσκων ερωτεύεται ρομαντική κοπέλα που σχεδιάζει και ράβει παιδικά κοστούμια.
Απλοϊκό ριμέικ μιας τουρκικής επιτυχίας με τίτλο «Για πάντα μόνος», με την ελληνική προσαρμογή του σεναρίου να αναλαμβάνει ο Γιάννης Τσιμιτσέλης. Ο Γιάννης Παπαδάκος («Bachelor 2» και «Bachelor 3») σκηνοθετεί σαν copy της πρωτότυπης ταινίας ολόκληρες σκηνές έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού του την αισθητική του Παπακαλιάτη. Φυσικά η έλλειψη προσωπικής ταυτότητας δεν είναι το μοναδικό ελάττωμα της ταινίας: από τις ερμηνείες μέχρι την αντίληψη περί «έρωτος», «ευτυχίας» κ.λπ όλα μοιάζουν αφελή έως κακόγουστα.
Το 2024 ήταν η χρονιά του τρόμου, ζήσαμε τη μεγαλεπήβολη επιστροφή κάποιων βετεράνων σκηνοθετών πίσω από την κάμερα, ενώ γίναμε μάρτυρες μιας σειράς νέων ρεκόρ
8°
