Κριτική για τις ταινίες της εβδομάδας 31 Οκτωβρίου - 6 Νοεμβρίου: Πόνος και δόξα, Το σενάριο που έβαλε φωτιές, Εξολοθρευτής, Το κορίτσι και το λιοντάρι.
Πόνος και δόξα (Dolor y Gloria) *** Σκηνοθεσία: Πέδρο Αλμοδόβαρ
Πρωταγωνιστούν: Αντόνιο Μπαντέρας, Πενέλοπε Κρουζ, Λεονάρντο Σμπαράλια
O Σαλβαδόρ Μάγιο, ένας διάσημος σκηνοθέτης του κινηματογράφου, βρίσκεται εγκλωβισμένος σε ένα βασανιστικό καλλιτεχνικό μπλοκάρισμα που επιβαρύνεται από τον εθισμό του στην ηρωίνη. Κλεισμένος στον εαυτό του προσπαθεί να συμβιβαστεί με την παρακμή και την κρίση που βιώνει μετά από τον πρόσφατο θάνατο της μητέρας του, ενώ ξεκλειδώνει με δυσκολία το κουτί των αναμνήσεων από την παιδική του ηλικία.
Ο Πέδρο Αλμοδόβαρ στα 70 του νιώθει την ανάγκη να εξομολογηθεί στο κοινό του κάποιες αλήθειες από την προσωπική και καλλιτεχνική ζωή του. Σε ένα φιλμ που κάπως εύκολα θεωρήθηκε από μερίδα της κριτικής ως το δικό του «8μισι» ο σκηνοθέτης προβαίνει σε μια συγκινητική εξομολόγηση γύρω από τον εθισμό του στην ηρωίνη, τον πρώτο μεγάλο του έρωτα που συναντά απρόσμενα μετά από αρκετά χρόνια, τη στενή σχέση με τη μητέρα του, τα φτωχά παιδικά χρόνια στις «κατακόμβες» ενός ταπεινού χωριού, τον άγριο καθολικισμό, τη δίψα του για μάθηση. Στην πραγματικότητα ελάχιστα πράγματα που γίνονται στην ταινία αφορούν την κινηματογραφική καριέρα του τρομερού παιδιού από τη Λα Μάντσα, την πατρίδα του Δον Κιχώτη. Η ταινία στηρίζεται κυρίως σε μύχιες σκέψεις, βαθιά συναισθήματα αλλά κι έναν κάπως κεκαλυμμένο εγωκεντρισμό κάτω από το μανδύα της καλλιτεχνικής ιδιορρυθμίας. Το κάπως βαρύγδουπο «Πόνος και δόξα» ποντάρει πολύ στη μεστή και συγκρατημένη ερμηνεία του Μπαντέρας, ο οποίος κέρδισε το αντίστοιχο βραβείο στο φεστιβάλ των Καννών. Εκεί που ο Αλμοδόβαρ έχασε πάντως δίκαια τον Χρυσό Φοίνικα από τα σημαντικότερα «Παράσιτα». Η πειστική μεταμόρφωση του διάσημου πρωταγωνιστή έχει ως αποτέλεσμα να καταργείται ενίοτε το δικό του πρόσωπο και να αναδεικνύεται η μορφή του σκηνοθέτη του, εξαιρετικά ανθρώπινη αλλά και κάπως επιτηδευμένα εύθραυστη. Στο πρώτο μέρος φαίνεται καθαρά η ιδιορρυθμία ενός απαιτητικού και δύσκολου ανθρώπου που ζει «παράξενα» αφού μόνο έτσι ξέρει να κάνει. Αν δεχτούμε τη συνθήκη αυτή, τότε η παρακολούθηση της ταινίας μπορεί να είναι και μια απέραντα γοητευτική ή απολαυστική περιπέτεια. Το σημείο κλειδί πάντως είναι η σχέση του σκηνοθέτη με τη μητέρα του. Είναι ίσως οι μόνες στιγμές που ο «σιδερένιος» σκηνοθέτης από τη Μάντσα χάνει την πανοπλία της κυριαρχίας του και μένει γυμνός μπροστά στην αλήθεια της κάμερας. Η αφοπλιστική ειλικρίνεια της αμόρφωτης αλλά και τόσο σοφής μοδίστρας που θυσιάζει τα πάντα για να έχει ο γιος της ένα καλύτερο μέλλον, τον φέρνει αντιμέτωπο με τις ενοχές και τα λάθη μιας ζωής που δεν εκτίμησε όσο θα έπρεπε. Οι σκηνές με την ηλικιωμένη μητέρα του («συγνώμη που δεν ήμουν ο γιος που περίμενες» της λέει) είναι μακράν οι πιο δυνατές στην ταινία. Αλλά κι εκείνες που ως μικρό παιδί ψάχνει να βρει τη θέση του σε ένα κόσμο που μοιάζει απροσπέλαστος (με την Πενέλοπε Κρουζ στο ρόλο της νεαρής μητέρας του να δίνει πνοή στην ταινία) μαθαίνοντας στον αμόρφωτο εργάτη να διαβάζει, βρίσκουμε τα πρώτα σημάδια του εκκολαπτόμενου δημιουργού που πρόκειται να μεγαλουργήσει. Το φινάλε-έκπληξη είναι η απόδειξη της ιδιοφυΐας του καλλιτέχνη που έφερε το σινεμά στα μέτρα του (σε ελάχιστες σεκάνς διαφαίνεται το βιτριολικό χιούμορ του) προκειμένου να διηγηθεί τη δική του ζωή. Κυρίως, τη δική του αλήθεια.
Ο Σαλάμ, ένας 30χρονος Παλαιστίνιος που ζει στην Ιερουσαλήμ, πηγαίνει καθημερινά στη Ραμάλα για τα γυρίσματα της δημοφιλούς σαπουνόπερας «Το Τελ Αβίβ φλέγεται». Στο σημείο ελέγχου συναντά τον αξιωματικό του Ισραηλινού στρατού Ασσί, του οποίου η σύζυγος είναι φανατική του σόου. Για να την εντυπωσιάσει, ο Ασσί προσπαθεί να εμπλακεί στην αλλαγή του σεναρίου.
Ένα θέμα που δεν θα έμοιαζε μόνο με καυτή πατάτα αλλά σχεδόν με χειροβομβίδα στα χέρια άλλου σκηνοθέτη, ο αθεόφοβος Σαχέμ Ζοάμπι, το διαχειρίζεται με μοναδική επιδεξιότητα. Κυρίως εκείνο που εντυπωσιάζει είναι η άποψη του δημιουργού που εντοπίζει στο ορκισμένο μίσος μεταξύ ισραηλινών και παλαιστινίων τα ψήγματα μιας μαύρης κωμωδίας που κάλλιστα θα μπορούσε να εξελιχτεί σε σαπουνόπερα. Τα στερεότυπα περί ηρωισμού, η σύζευξη ψέματος και αλήθειας, το lovestory ως πυρήνας κάθε κατασκοπικής ιστορίας. Δίχως να μπορεί να τον κατηγορήσει κάποιος πως σκόπιμα εθελοτυφλεί ή παραποιεί την ιστορία (οι σκηνές και μόνο στη ζώνη του ελέγχου για τους πολίτες που πηγαινοέρχονται μεταξύ Ιερουσαλήμ και Ραμάλα αναδεικνύουν πλήρως το στρατοκρατούμενο καθεστώς και την επίδειξη ισχύος των Ισραηλινών), ο σκηνοθέτης καταφέρνει να φτιάξει μια ξεκαρδιστική μαύρη κωμωδία όπου η κοφτερή πολιτική ματιά δένει μοναδικά με την ανάλαφρη διάσταση της «ανθρώπινης κωμικοτραγωδίας».
Έχουν περάσει περισσότερο από δύο δεκαετίες από τότε που η Σάρα Κόνορ εμπόδισε την Ημέρα της Κρίσης, άλλαξε το μέλλον και ξαναέγραψε τη μοίρα της ανθρωπότητας. Η Ντάνι Ράμος ζει μια απλή ζωή στην Πόλη του Μεξικού με τον αδερφό και τον πατέρα της, όταν ένας υψηλά προηγμένος και θανάσιμος Εξολοθρευτής (ο Rev-9) ταξιδεύει πίσω στον χρόνο για να την κυνηγήσει και να τη σκοτώσει.
Κάθε «Εξολοθρευτής», από εκείνη την πρώτη φορά στα 1984 που ο Τζέιμς Κάμερον έδωσε το ok στον Σβατσενέγκερ για να σκοτώσει τη Σάρα Κόνορ, είναι μια αγωνιώδης κούρσα θανάτου και χρόνου. Το ίδιο ισχύει και τώρα με το σίκουελ «Dark Fate» όπου προφανώς στοχεύει στη φιλόδοξη δημιουργία μιας νέας τριλογίας ταινιών κρατώντας απαράλλαχτη τη βασική ιδέα. Όμως η ταινία αυτή έχει ξεχωριστή αξία καθώς λειτουργεί κι ως κλείσιμο λογαριασμών με την παλιά ρομαντική eight-ίλα, τότε που ο Άρνι ως ασταμάτητη ρέπλικα μάς προειδοποιούσε ότι κάποια στιγμή θα επιστρέψει. Το βασικό ατού και στη νέα ταινία είναι ο ίδιος χαρακτήρας. Έχοντας ολοκληρώσει την αποστολή του και βρισκόμενο σε αδράνεια, εκείνο το θανατηφόρο ρομπότ με την ανθρώπινη μορφή αποφάσισε να αποκτήσει συνείδηση. Η παρουσία του και στη νέα χορταστική περιπέτεια είναι ο καταλύτης που χρειαζόταν προκειμένου να υποβαθμιστεί ο ρόλος των κολοσσιαίων ψηφιακών εφέ (θα δείτε πράγματα ασύλληπτα στον κοινό νου ειδικά στις εναέριες καταδιώξεις) και να αναδειχτεί ένας πολύπλευρος χαρακτήρας με τσαγανό, ανθρωπιά και… χιούμορ. Δεν θα σας πούμε περισσότερα για την κατάσταση του αρχετυπικού «Εξολοθρευτή» που τα έχει καταφέρει μια χαρά στη νέα, γήινη ζωή του σε αντίθεση με τη Σάρα Κόνορ, που είναι πιο οργισμένη από ποτέ και του υπόσχεται πως όταν τελειώσουν όλα αυτά θα τον καθαρίσει!
H ζωή της δεκάχρονης Μία ανατράπηκε, όταν η οικογένεια της αποφάσισε να αφήσει το Λονδίνο για να αναλάβει μία φάρμα με λιοντάρια στην Αφρική. Όταν γεννιέται ένα λευκό λιονταράκι με το όνομα Τσάρλι η Μία ξαναβρίσκει τη χαρά της, αναπτύσσοντας έναν ιδιαίτερο δεσμό μαζί του.
Το δέσιμο ενός ανθρώπου με ένα ατίθασο ζώο έχει πάντα κινηματογραφικό ενδιαφέρον. Ειδικά όταν τα δύο αυτά μέλη της ιδιόμορφης φιλίας κινδυνεύουν και ξεκινούν ένα απίστευτο ταξίδι σαν αυτό που πραγματοποιούν ο Τσάρλι και η Μία στη σαβάνα της Νότιας Αφρικής, όπου ο Τσάρλι ίσως να βρει το μέρος εκείνο που μπορεί να ζήσει ελεύθερος. Γλυκό συναίσθημα και οικολογικές ανησυχίες συνδυάζονται μέσω μιας στρωτής αφήγησης σε ένα καλοφτιαγμένο φιλμ που απευθύνεται σε όλη την οικογένεια, αλλά ειδικά στα παιδιά που λατρεύουν τα ζωάκια. Ακόμη και τα πιο επικίνδυνα.
ΑΚΟΜΗ
▶ Στο δανέζικο animation «Καρό Νίντζα»(Checkered Ninja) (-) των Άντερς Μάθεσεν και Θορμπιόρν Κριστόφερσεν μια στοιχειωμένη κούκλα Νίντζα συνεργάζεται με τον νεαρό Άλεξ για να πάρει εκδίκηση για τον φόνο ενός φτωχού παιδιού.
▶ Το ντοκιμαντέρ του Βαγγέλη Ευθυμίου «Ορεινές συμφωνίες» (-) καταπιάνεται με την ιστορία του «άγνωστου» Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και κυρίως με τη σχέση του με την οικογένειά του, την Κρήτη, την πολιτική, τη χώρα του.
Το 2024 ήταν η χρονιά του τρόμου, ζήσαμε τη μεγαλεπήβολη επιστροφή κάποιων βετεράνων σκηνοθετών πίσω από την κάμερα, ενώ γίναμε μάρτυρες μιας σειράς νέων ρεκόρ
6°
