Ο Κωνσταντίνος Καϊμάκης κάνει την κριτική του για τις ταινίες της εβδομάδας: Το Αυτό: Κεφάλαιο 2, Πού χάθηκες, Μπερναντέτ, Η εμμονή, Angry Birds: Η Ταινία 2
Είκοσι επτά χρόνια μετά από τα πρώτα αιματηρά γεγονότα, ο τρόμος ζωντανεύει ξανά στην κωμόπολη Ντέρι και οι επιζήσαντες πρωταγωνιστές επιστρέφουν στον τόπο του εγκλήματος με στόχο να σπάσουν την κατάρα του σατανικού κλόουν Πένιγουαϊζ.
Στην πρώτη ταινία τα παιδιά-μέλη του Losers Club (Λέσχη των Αποτυχημένων) βρέθηκαν στο μάτι του απόλυτου Κακού και παρά το γεγονός ότι τα περισσότερα επιβίωσαν οι απώλειες ήταν οδυνηρές. Ως ενήλικες πλέον καλούνται να αντιμετωπίσουν εκ νέου τον εφιάλτη, αν και από άλλη οπτική γωνία, φυσικά, αφού τα 27 χρόνια που μεσολάβησαν άλλαξαν πολλά. Όμως τα ανοιχτά τραύματα εκείνης της τρομακτικής περιπέτειας μοιραία τους οδηγούν σε μειονεκτική θέση. Ο αργεντινός σκηνοθέτης Αντι Μουσιέτι, που τίναξε την μπάνκα στον αέρα με το πρώτο «It» (έγινε η πιο εμπορική ταινία τρόμου στην ιστορία του αμερικανικού boxoffice), ανέγνωσε σωστά το μυθιστόρημα του Στίβεν Κινγκ που χώρεσε στη μικρή πόλη του Ντέρι όλα τα βάρη και τα τραύματα της παιδικής ψυχής. Έχοντας όχι μόνο τις ευλογίες του συγγραφέα αλλά και την υποκριτική συνδρομή του στο νέο φιλμ (ο Κινγκ στην πιο κωμική στιγμή του έργου υποδύεται τον φλεγματικό ιδιοκτήτη του παλιατζίδικου όπου ο Μπιλ εντοπίζει το παιδικό του ποδήλατο) ο Μουσιέτι συνεχίζει με την ίδια συνταγή.Το νέο τρενάκι του τρόμου με μηχανοδηγό τον αλλόφρονα κλόουν παρουσιάζει εξαιρετική ομοιογένεια και συνοχή σε σχέση με το προ διετίας φιλμ, καθώς η ενήλικη εκδοχή εκείνης της πιτσιρικαρίας εκτός της πειστικής ομοιότητας κουβαλά τα κομμάτια μιας εύθραυστης και διαλυμένης παρέας που στα έγκατα της μνήμης της κρύβει τους χειρότερους εφιάλτες του παρελθόντος. Ο Πένιγουαϊζ αρκεί να κουνήσει το δαχτυλάκι του για να ζωντανέψει –με απολαυστικά φρικιαστικές εικόνες– το πιο κρυφό μυστικό του καθενός: η σεξουαλική κακοποίηση από τον πατέρα της Μπεβ, η ενοχή του Μπιλ για το θάνατο του μικρού αδελφού, η ταπείνωση του Ρίτσι λόγω της ομοφυλοφιλίας του, ο στιγματισμός του Μάικ για τον φονικό εμπρησμό, το σχολικό μπούλινγκ για τον χοντρούλη Μπεν, οι φοβίες του υποχόνδριου Έντι εξαιτίας της νευρωτικής μάνας του που είχε τραγικό φινάλε. Και τέλος η απώλεια του Στάνλεϊ που δείχνει να τους κατατρέχει ακόμη. Η μεγάλη διάρκεια του φιλμ –169 λεπτά– δικαιολογείται από τη λεπτομερή ανάλυση του κάθε χαρακτήρα (που ο συγγραφέας και ο σκηνοθέτης αντιμετωπίζουν σαν ίσα μέλη) καθώς και την προετοιμασία για την ανατριχιαστική τελική αναμέτρηση στο υγρό και ζοφερό σπήλαιο του Πένιγουαϊζ στα θεμέλια του στοιχειωμένου σπιτιού του Ντέρι. Ο ρομαντισμός της παιδικής φιλίας –χωρίς την αθωότητα αυτή τη φορά– είναι το επικό στοιχείο του φιλμ που μας υπενθυμίζει διαρκώς τη σημασία του παραμυθιού και της μαγείας. Ο τρόμος δεν μπορεί να λείψει σε κανένα από τα δύο, ισχυρίζεται ο Κινγκ. Ποιος μπορεί να έχει αντίθετη άποψη;
Αν και η γνωστή αρχιτεκτόνισσα Μπερναντέτ Φοξ μοιάζει να τα έχει όλα στη ζωή της (έναν τρυφερό σύζυγο, μια γλυκιά και έξυπνη κόρη, καταξίωση στη δουλειά της) λίγο πριν από τις γιορτές των Χριστουγέννων αποφασίζει να το σκάσει από όλους και όλα. Η 15χρονη κόρη της θα κάνει τα πάντα να την εντοπίσει, ανακαλύπτοντας στην πορεία συγκλονιστικά στοιχεία από το παρελθόν της μητέρας της.
Στην πιο αψυχολόγητη ενέργεια της καριέρας του, ο Λινκλέιτερ αποφασίζει να διηγηθεί μια ιστορία απόδρασης από την καθημερινότητα με ηρωίδα μια εκκεντρική αρχιτεκτόνισσα που έχει ανάγκη να ξαναβρεί την περιπέτεια στη ζωή και μαζί τη χαμένη δημιουργικότητά της. Όμως τίποτε δεν λειτουργεί εδώ. Ούτε καν το πιο ισχυρό θεωρητικά όπλο της ταινίας, που είναι η Μπλάνσετ. Στην ίσως χειρότερη στιγμή της καριέρας τους σκηνοθέτης και πρωταγωνίστρια (πρώτη φορά είδαμε την Μπλάνσετ σε καρικατουρίστικη ερμηνεία ενός μονοδιάστατου πάντως χαρακτήρα) γίνονται θυσία σε μια απλοϊκή, γλυκανάλατη και αμετροεπή ταινία που θέλει να μιλήσει για πολλά ενδιαφέροντα σημεία αλλά τελικά βρίσκει τοίχο. Το τίμημα της οικογένειας, η καλλιτεχνική φύση, το ένστικτο για ελευθερία, η εκκεντρικότητα είναι κάποια από τα πιασάρικα θέματα που έκαναν bestseller το ομότιτλο μυθιστόρημα της Μαρία Σέμπλ στο οποίο βασίζεται το σενάριο, αλλά στην ταινία ο ατσούμπαλος αφηγηματικός ρυθμός του Λινκλέιτερ τα κάνει μαντάρα σε μια σειρά από γραφικότητες και αστειότητες. Το αποτέλεσμα είναι μια τρύπα στα νερά της Ανταρκτικής (όπου υποτίθεται ότι βρίσκεται η κορύφωση του δράματος) που μοιραία θα κάνει αυτή την Μπερναντέτ να ξεχαστεί πολύ γρήγορα.
Ο καθηγητής Νομικής Ζακ Βιγκέρ κατηγορείται για τον φόνο της γυναίκας του που έχει εξαφανιστεί εδώ και 9 χρόνια. Η ένορκος στην πρώτη δίκη, η Νόρα, πεπεισμένη για την αθωότητά του και φοβούμενη δικαστικό λάθος, πείθει έναν επιφανή δικηγόρο να αναλάβει την υπεράσπιση του στο εφετείο.
Ο Ρεμπόλ ενδιαφέρθηκε να κάνει ταινία την περιπέτεια του Βιγκέρ, όταν έμαθε ότι ο κατηγορούμενος ήταν ένας εκκεντρικός κινηματογραφόφιλος και πατέρας δύο παιδιών. Η υπόθεση που είχε σοκάρει και διχάσει την πόλη της Τουλούζ αναπαράγεται από τον σκηνοθέτη όχι μόνο ως ένα δικαστικό θρίλερ με ανατροπές και συγκινήσεις (με τρυφερότητα ο σκηνοθέτης αντιμετωπίζει την αγωνία των παιδιών που μεγαλώνουν με την υποψία ότι ο πατέρας τους μπορεί να είναι ο δολοφόνος της μητέρας του) αλλά και με τον πειρασμό να δώσει τον κεντρικό ρόλο σε μια εμμονική γυναίκα που δύσκολα μπορούμε να ταυτιστούμε μαζί της σε μια προσπάθεια να προσδώσει στην ταινία του χιτσκοκικό αέρα. Μάταια, όμως, αφού οι ομοιότητες με τον μετρ του σασπένς εξαντλούνται στην ανάκριση του κατηγορούμενου από τον πρόεδρο του δικαστηρίου ο οποίος επιδεικνύει ικανές γνώσεις πάνω στο χιτσκοκικό σύμπαν (η πιο απολαυστική και κωμική σκηνή του φιλμ), ενώ μεγάλο πρόβλημα υπάρχει στη σκιαγράφηση του βασικού χαρακτήρα της Νόρα που είναι αποκύημα φαντασίας κι όχι αυθεντικός στην υπόθεση. Πολλές ενέργειες της ηρωίδας είναι όχι απλώς αψυχολόγητες αλλά σχεδόν αδικαιολόγητες. Ειδικά όταν βάζει τη δική της οικογένεια σε δεύτερη μοίρα, το βλέμμα της φιλότιμης Φόι πηγαίνει προς το άπειρο κι ακόμα παραπέρα.
Ο νευρικός Ρεντ και οι κολλητοί του Τσακ και Μπομπ πρέπει να συνεργαστούν με τους άσπονδους εχθρούς τους, τα γουρούνια προκειμένου να αντιμετωπίζουν μία κοινή απειλή που βάζει σε κίνδυνο τα νησιά τους.
Ο κακός του φιλμ είναι μια πληγωμένη (από αισθηματική άποψη) αετός που χρησιμοποιεί το κρύο αίμα και τα υποχθόνια σχέδιά της για να φέρει την παγωνιά σε όλο το ζωικό βασίλειο. Στην προσχηματική ιστορία του δεύτερου AngryBirds, η εξέλιξη των χαρακτήρων (ειδικά του οξύθυμου αλλά με άλλοθι λόγω δύσκολων παιδικών χρόνων Ρεντ) είναι το ζητούμενο. Η κοινή γραμμή άμυνας γουρουνιών και πουλιών μπροστά στην απειλή της Ζέτα (το όνομα της αετού που είχε εγκαταλείψει λίγο πριν τον γάμο ο γνωστός Σούπερ Αετός) έχει κάποια αστεία περιστατικά που διακόπτονται είτε από τις προσπάθειες των τριών μικρών πουλιών να σώσουν τα αδελφάκια τους (τρία αυγά ζουν την δική τους οδύσσεια) είτε από ένα ακόμη εύρημα που αφορά στην περίφημη μοναχικότητα του εγωιστή Ρεντ, που ετοιμάζεται να πάει περίπατο από τη στιγμή που μπαίνει στη ζωή του η πολυμαθής και καταφερτζού αδελφή του Τσακ. Σπιντάτη περιπέτεια, καταιγιστικές ατάκες, ωδή στην 80τίλα και τα μοιραία lovestories, σε μια προσπάθεια να κρατήσουν αμείωτο το ενδιαφέρον των μεγάλων αλλά εκείνοι που θα το χαρούν με την καρδιά τους είναι οι πιτσιρικάδες.
ΑΚΟΜΗ
Για πρώτη φορά προβάλλεται στις ελληνικές αίθουσες –εξαίρεση η προβολή της στις «Νύχτες Πρεμιέρας» πριν από μια 15ετία– μια ξεχασμένη ταινία του ανεξάρτητου αμερικανικού σινεμά των 70s. Η «Τελευταία ταινία» (The Last Movie) (***) του Ντένις Χόπερ αφηγείται την ιστορία ενός αμερικανού κασκαντέρ κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων ενός γουέστερν σε περουβιανό χωριό. Λυρισμός, αντισυμβατική γραφή, ψήγματα ενός αντιηρωικού κόσμου που φέρνει σε επαφή τον Πέκινπα με τον Μάλικ για μια τολμηρή και ανατρεπτική ταινία του Χόπερ, που βραβεύτηκε στη Βενετία το 1971 αλλά εξαφανίστηκε για πολλά χρόνια από τους τρομαγμένους παραγωγούς της Universal.»»» Στις επανεκδόσεις της εβδομάδας οι περιπέτειες της καλοσυνάτης και αγαθής πόρνης Τζουλιέτα Μασίνα στις «Νύχτες της Καμπίρια» (****) του Φελίνι από το μακρινό 1957 δύσκολα θα συναγωνιστούν το πιο εμπορικό και δυναμικό προφίλ του αστυνομικού θρίλερ «Πορφυρά ποτάμια» (**1/2) που κατασκεύασε ο Ματιέ Κασοβίτς το 2000 με τους Ζαν Ρενό και Βενσάν Κασέλ να συνεργάζονται στον εντοπισμό ενός σίριαλ κίλερ που δρα σε ένα χωριό των Άλπεων.
13°
