Ο Γιάννης Μπλέτας εξηγεί γιατί τα έβαλε με το αλκοόλ και τα τροχαία στις «Στροφές»

Ο Γιάννης Μπλέτας μπορεί να ασχολείται με τον κινηματογράφο μόλις 3 χρόνια, όμως ήδη έχει καταφέρει να συγκινήσει με τις δουλειές του και να δημιουργήσει τη δική του εταιρία παραγωγής. Ζει και εργάζεται στο Ρέθυμνο, ενώ λίγες μέρες πριν κυκλοφόρησε το φιλμάκι «Στροφές», που στόχο είχε να ευαισθητοποιήσει τους Κρητικούς αλλά και όλον τον υπόλοιπο κόσμο αναφορικά με την οδήγηση μετά του αλκοόλ.

Η Κρήτη κατέχει την πρώτη θέση σε τροχαία ατυχήματα στην Ευρώπη και το θέμα που είχε να αντιμετωπίσει ήταν αρκετά σοβαρό. Όμως ο νεαρός σκηνοθέτης πέρασε το μήνυμά του, δίχως να δείξει κάποια σκληρή εικόνα. Το δικό του μήνυμα ήταν αισιόδοξο, όπως ακριβώς και ο ίδιος. Μετά το «Τάμα» που ήδη διεκδικεί διεθνή βραβεία, αυτή ήταν η δεύτερη δουλειά του που «γύρισε» το ίντερνετ και το μέλλον του μοιάζει ευοίωνο.

Τι σε έκανε να εμπνευστείς το βίντεο «Στροφές» και γιατί ασχολήθηκες με το συγκεκριμένο θέμα εξαρχής;
Σαν ιδέα η δημιουργία μιας τέτοιας ταινίας ήρθε μέσω του Δήμου Αγίου Βασιλείου στο Ρέθυμνο. Ήταν δική τους πρωτοβουλία, επικοινώνησαν στις αρχές του καλοκαιριού μαζί μου, το συζητήσαμε και δέχτηκα χωρίς δεύτερη σκέψη γνωρίζοντας την δραματική πρωτιά που κατέχει η Κρήτη. Επειδή θίγει είναι πολύ λεπτό θέμα ήθελε έναν ιδιαίτερο χειρισμό. Επιλέξαμε να δημιουργήσουμε μια ταινία λίγο διαφορετική, χωρίς να υπάρχει και σε αυτή ένα τραγικό συμβάν, όπως ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα, αλλά κάτι πιο αισιόδοξο. Αυτό ακριβώς θεωρώ ότι συνέβαλε στο να βγει ένα καλό αποτέλεσμα.

Το σενάριο επίσης έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο. Όταν το διάβασα, συνειδητοποίησα το πόσο διακριτικά μιλάει για ένα τόσο σοβαρό θέμα, χωρίς να ηθικολογεί και να κουνάει το δάχτυλο στους νέους. Δημιουργήθηκε από τον Γιάννη Χατζηκυριάκο, έναν συνεργάτη μου, που επικοινωνούμε καλλιτεχνικά και που φροντίζει πάντα τη σημειολογία λέξη προς λέξη, σε κάθε σενάριο. Τον πήρα τηλέφωνο, του είπα κάποια πράγματα και μετά από 3-4 μέρες είχα το σενάριο. Ο θεατής περιμένει να δει κάποιο δυστύχημα στην ταινία, τελικά όμως δε βλέπει. Η ταινία τελειώνει με ένα αισιόδοξο μήνυμα, μπορείς να διασκεδάσεις χωρίς αλκοόλ, ακόμη κι αν το συγκεκριμένο ποτήρι στο προσφέρει ο ίδιος σου ο πατέρας.

Τι σε δυσκόλεψε περισσότερο στα γυρίσματα;
Αντικειμενικά αυτό που ήταν πιο δύσκολο ήταν οι σκηνές με τα εκκλησάκια του δρόμου ( μερικοί τα λένε και εικονοστάσια). Για τα συγκεκριμένα πλάνα κάναμε πολύωρες διαδρομές στο νομό Ρεθύμνου μετά τις 12 το βράδυ για να αποφύγουμε την κίνηση. Η αλήθεια είναι ότι σε κοντινή απόσταση εντοπίζαμε και από ένα. Επικρατούσε εκείνη τη στιγμή απόλυτη ησυχία, σε σημείο κάποιες στιγμές, αυτή η ησυχία να είναι ανατριχιαστική. Κυρίως γιατί ήξερες ότι για να υπάρχει ένα εκκλησάκι κάποιος, κάποτε, είχε ένα ατύχημα στο συγκεκριμένο μέρος, ενώ σε άλλα κάποιος έχει σκοτωθεί. Οι συγκεκριμένες σκηνές είναι και το πιο δύσκολο γύρισμα που έχω κάνει, όχι όμως από τεχνικής άποψης.

Πριν μερικούς μήνες με το «Τάμα», μίλησες για την βία κατά των γυναικών και είχες άλλη μια επιτυχία. Πες μας λίγα λόγια για το «Τάμα».
Το «Τάμα» ταξιδεύει αυτή τη στιγμή σε φεστιβάλ σε όλο τον κόσμο, ενώ πριν από περίπου 2 μήνες πήραμε 2 βραβεία, από ένα ευρωπαϊκό ανεξάρτητο φεστιβάλ. Η ταινία γυρίστηκε πριν από περίπου 2 χρόνια. Είναι μια εξίσου ιδιαίτερη ταινία ως προς το σενάριο ( το οποίο γράφτηκε σε συνεργασία και πάλι με τον Γιάννης Χατζηκυριάκο), αλλά και ως προς το μοντάζ της. Η ταινία ξεκινάει ενώ υπάρχει ένας νεκρός. Με εναλλαγές παρόντος- παρελθόντος ανακαλύπτουμε σιγά- σιγά τι έγινε εκείνο το μεσημέρι, σε αυτή την οικογένεια που γευματίζει, την ημέρα του Αγίου Φανουρίου σε ένα ορεινό χωριό: δεν αναφέρεται συγκεκριμένο μέρος.

Το βασικό της θέμα είναι η βία εναντίον των γυναικών, πως συμπεριφέρεται το περιβάλλον της γυναίκας στην ίδια τη γυναίκα και στον άντρα που ασκεί βία, αλλά και ίδια η γυναίκα που είναι το θύμα. Τα πράγματα στην επαρχία, ειδικά στα χωριά είναι τελείως διαφορετικά σε σχέση με την πόλη. Δυστυχώς και αυτό είναι ένα σύγχρονο κοινωνικό φαινόμενο των καιρών. Γενικότερα στις ταινίες μου τα ερεθίσματα τα παίρνω είτε από την πραγματικότητα, είτε από ένα σύνηθες κοινωνικό φαινόμενο, είτε από ένα προσωπικό βίωμα.

[[{"fid":"696296","view_mode":"default","fields":{"format":"default","alignment":""},"type":"media","field_deltas":{"4":{"format":"default","alignment":""}},"link_text":null,"attributes":{"class":"media-element file-default","data-delta":"4"}}]]

Τι άλλα θέματα να περιμένουμε από σένα;
Αυτή τη στιγμή ετοιμάζω 2 νέες ταινίες μικρού μήκους. Η μία, είναι μια μεγάλη και πολύ δύσκολη παραγωγή και αφορά μια συγκεκριμένη κοινωνική ομάδα, ενώ η άλλη αναφέρεται στη ζωή και το θάνατο. Ακόμη μόλις τελείωσα τα γυρίσματα του πρώτου μου ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους με θέμα σκοτεινές ιστορίες, μύθους και θρύλους του Νομού Ρεθύμνου.

Από φέτος έχεις τη δική σου εταιρία παραγωγής. Πόσο εύκολο είναι για έναν νέο σκηνοθέτη να κάνει κάτι τέτοιο στην Ελλάδα;
Ασχολούμαι με τον κινηματογράφο από το 2016. Φέτος όμως ίδρυσα την εταιρεία παραγωγής Ble productions, με σκοπό την δημιουργία ταινιών, διαφημιστικών κτλ. Το να ιδρύσεις μια εταιρεία, αν εξαιρέσεις την γραφειοκρατία, είναι σχετικά απλό. Το θέμα είναι από εκεί και πέρα τί κάνεις. Οικονομικά σίγουρα δεν είναι καθόλου εύκολο, καθώς είτε έχεις δουλειά, είτε δεν έχεις, τα έξοδα τρέχουν. Είναι βασικό όμως, να έχεις να πεις κάτι και όχι να δημιουργήσεις απλά μια εταιρεία για να λες ότι την έχεις.

Ζεις και εργάζεσαι στο Ρέθυμνο. Τι πλεονεκτήματα και τι μειονεκτήματα συναντάς σε σχέση με την Αθήνα;
Το θετικό με τον κινηματογράφο είναι ότι μπορεί να κάνεις ταινίες και η βάση σου να είναι όπου εσύ επιθυμείς. Ζώντας στην Αθήνα μέχρι τον Δεκέμβρη του '18 συνειδητοποίησα ότι η Κρήτη στο κομμάτι του κινηματογράφου έχει να προσφέρει πολλά, ακόμη κι αν είναι λίγο πίσω σε σχέση με την Αθήνα, κυρίως στο τεχνικό κομμάτι. Υπάρχουν αμέτρητες τοποθεσίες πολύ κοντά σου, κινηματογραφικά τοπία, σχεδόν δίπλα σου στη μεγαλόνησο. Γι αυτόν ακριβώς τον λόγο δημιούργησα στο Ρέθυμνο την εταιρεία παραγωγής, αλλά και λόγω και της αδυναμίας μου σε αυτόν τον τόπο.

Έχει τα καλά της και η Αθήνα, αλλά νομίζω όχι για κάποιον νέο, που είναι στην αρχή, «χάνεται», ενώ είναι δύσκολο να δημιουργήσεις τον κύκλο σου. Οι γνωριμίες νομίζω ότι είναι το βασικό πλεονέκτημα της Αθήνας στον κινηματογράφο, που μπορούν να σε πάνε δέκα βήματα παρακάτω, ενώ όταν είσαι στην επαρχία στηρίζεται πιο πολύ στα δικά σου πόδια και προχωράς αργά, αλλά σταθερά.