Μια τυπική αφροαμερικανική οικογένεια. Ο χωρατατζής μπαμπάς, η σοβαρή μαμά, η έφηβος κόρη και ο μικρός αδελφός της βρίσκονται για διακοπές σε πλούσιο παραθαλάσσιο θέρετρο όπου συναναστρέφονται με μια οικογένεια λευκών. Στο ίδιο ακριβώς θέρετρο η μητέρα πριν από πολλά χρόνια είχε βιώσει ως παιδί μια περίεργη εμπειρία, όταν χάθηκε για λίγη ώρα από τα μάτια των γονιών της και παγιδεύτηκε στο τοπικό λούνα παρκ. Εκείνος ο εφιάλτης θα ξαναζωντανέψει με απρόβλεπτες συνέπειες.
Η ταινία ξεκινά με το προ εικοσαετίας στιγμιότυπο όπου η μικρή Αδελαΐδα αντικρίζει στον λαβύρινθο με τους καθρέφτες ένα κοριτσάκι που της μοιάζει πολύ. Αρκετά χρόνια μετά, εικόνες από εκείνο το συμβάν επανέρχονται στη μνήμη της ενήλικης πλέον Αδελαΐδας, που αισθάνεται άβολα με την επιστροφή της στον «τόπο του εγκλήματος». Ο θεατής είναι ο μόνος που αντιλαμβάνεται και συμμερίζεται την αγωνία της. Κι ενώ όλα δείχνουν ότι έχουμε να κάνουμε με άλλο ένα παιχνίδι μεταξύ του φαίνεσθαι και του είναι, μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας, ο Πιλ κάνει την απόλυτη ρελάνς. Το Κακό αποκτά πρόσωπο και υπόσταση, είναι εκεί μπροστά μας κι έχει τα χαρακτηριστικά των μελών της οικογένειας. Και δεν είναι ο κλασικός κινηματογραφικός μπαμπούλας που αποκλειστικό σκοπό έχει μόνο να μας τρομάξει. Ύστερα από ένα αξέχαστο ντεμπούτο που τον οδήγησε μέχρι την οσκαρική νίκη στην κατηγορία του πρωτότυπου σεναρίου, ο Τζόρνταν Πιλ επιστρέφει ξανά στο είδος του μεταφυσικού τρόμου με πολιτικό χαρακτήρα χωρίς να σκέφτεται ρουτινιάρικα ή συμβατικά. Στο αντιρατσιστικό «Τρέξε» η συνταγή του ευρηματικού, πρωτότυπου σεναρίου συνέπεσε με μια αξιοθαύμαστη αφηγηματική οικονομία. Εδώ η πλοκή μεταλλάσσεται σε κάτι πιο βαθύ με συμβολισμό, που εκτός του κοινωνικο-πολιτικού περιεχόμενου (δεν μπορούμε να πούμε πολλά γιατί θα αποκαλύψουμε μυστικά του σεναρίου) αγγίζει επίπεδα σπάνιου ανθρωπισμού και απρόσμενης τρυφερότητας. Εδώ ο Τζόρνταν Πιλ σκάβει βαθιά στα τούνελ του υποσυνείδητου για να εντοπίσει τις πιο μύχιες φοβίες και να μας αποκαλύψει τους μεγαλύτερους εχθρούς μας. Ναι, ο εαυτός μας μπορεί να μας κάνει να «χεστούμε» από τον φόβο μας, αλλά το χειρότερο είναι οι αιτίες που δημιουργούν όλη αυτή την παραδοξότητα. Κι ο τολμηρός Πιλ δείχνει ότι η Αποκάλυψη δεν είναι παρά μια ακόμη ιστορία που έχουμε κατασκευάσει στο μυαλό μας για την πραγματική εικόνα του εαυτού μας. Κι όταν ξαφνικά σπάσει ο καθρέφτης που έχουμε μπροστά μας, τότε αυτό που αντικρίζουμε είναι πέρα από κάθε φαντασία.
Ένας 60χρονος αστυνομικός και ο κατά 20 χρόνια νεότερος συνεργάτης του τίθενται σε διαθεσιμότητα, όταν ένα βίντεο που διαρρέει στο διαδίκτυο αποκαλύπτει τις σκληρές μεθόδους καταστολής που ακολουθούν στη διάρκεια μιας επιχείρησης.
Ο μουσικός, συγγραφέας και εσχάτως σκηνοθέτης Ζάλερ είχε πραγματοποιήσει θαυμάσιο ντεμπούτο πριν από μερικά χρόνια με το ιδιότυπο και βίαιο γουέστερν «Τσεκούρι από κόκαλο». Ακολούθησε το «Καβγάς στο Μπλοκ 99», ένα δράμα φυλακής με τον Βινς Βον, και τώρα συνεργάζεται ξανά με τον ίδιο ηθοποιό, αν και το κέντρο βάρους πέφτει στον Γκίμπσον. Ο τελευταίος δίνει τον καλύτερο εαυτό του σε ένα αστυνομικό ψυχόδραμα με αμοραλιστικό χαρακτήρα και διαλόγους που κεντάνε (ίσως το πιο δυνατό στοιχείο του φιλμ). Όμως πολλά κομμάτια της υπόθεσης είναι τίγκα στα μελοδραματικά κλισέ (η οικογενειακή και οικονομική κατάσταση του ήρωα, το αδιέξοδο) και την προβλέψιμη εξέλιξη, ενώ αρκετή κουβέντα σηκώνει η μεταμόρφωση των «έντιμων και ακέραιων» ηρώων σε παρανόμους επειδή το σύστημα τους αδίκησε.
Η νεαρή Σελέστ είναι μία από τους ελάχιστους επιζήσαντες των μαζικών δολοφονιών που προκάλεσε ένας οπλισμένος συμμαθητής της στο σχολείο. Όταν σε μια εκδήλωση στη μνήμη των θυμάτων τραγουδήσει ένα τραγούδι που έγραψε μαζί με την αδελφή της, ολόκληρη η Αμερική θα συγκινηθεί. Και κάπως έτσι θα ξεκινήσει η πορεία της προς τη μουσική καριέρα.
Μέτριο πορτρέτο μιας ποπ σταρ που την υποδύεται η Νάταλι Πόρτμαν, χωρίς να καταφέρνει ούτε πειστική ούτε συγκινητική να γίνει. Η αμερικανίδα ηθοποιός υστερεί σημαντικά τόσο στο κομμάτι της σκηνικής παρουσίας (η συναυλία στο τέλος είναι μια αποτυχημένη προσπάθεια να δοθεί η ψεύτικη λάμψη κάποιων μουσικών αστέρων) όσο και στην απόδοση της εύθραυστης ψυχολογίας της ηρωίδας της. Τα αρνητικά στοιχεία όμως συνεχίζονται σε μια ταινία που αδυνατεί να συνδυάσει τον κοινωνικοπολιτικό σχολιασμό (το ζήτημα της οπλοκατοχής στις ΗΠΑ με τα αμέτρητα αιματηρά επεισόδια σε σχολεία) με τη δηκτική κριτική του μουσικού star system.
Μία ερωτική επιστολή με παραλήπτη μία μοναδική πόλη. Το πολυπολιτισμικό, ιστορικό και πολιτικό Βερολίνο μέσα από τη ματιά 11 δημιουργών απ’ όλο τον κόσμο που εκφράζουν την αγάπη τους για τη γερμανική πρωτεύουσα.
Το πρότζεκτ εντάσσεται στο franchise των αγαπημένων κινηματογραφικών πόλεων. Μετά από το «Paris, je t’ aime» του 2006, το «New York, I love you» του 2008 και το «Rio, eu te amo» του 2014, το Βερολίνο έχει την τιμητική του με 11 μικρές ιστορίες. Αναπόφευκτα άνισο το αποτέλεσμα, καθώς υπάρχουν τα καλά (εκείνο του φινάλε με τον έφηβο που γιορτάζει τα γενέθλιά του με μια τρανς ή η ιστορία του αμερικανού σκηνοθέτη που συγκινείται από μια νεαρή που παίζει κουκλοθέατρο) και τα πιο μέτρια σκετς (το κατασκοπικό κομμάτι με την οδηγό ταξί, η τραγουδίστρια από το Τελ Αβίβ), αλλά γενικά η ταινία καταφέρνει να σε ταξιδέψει στις πιο γοητευτικές γωνιές της γερμανικής μητρόπολης.
ΑΚΟΜΗ
▶ Ο Στεφάν Μπριζέ («Ο νόμος της αγοράς») με το νευρώδες και ασυμβίβαστο «Σε πόλεμο» (**½) υπογράφει ακόμη ένα πολιτικό φιλμ καταγγελίας με πρωταγωνιστή τον Βενσάν Λιντόν.
▶ Το ντοκιμαντέρ «Free Solo» (**½) με το θεαματικό εγχείρημα ενός ορειβάτη να κατακτήσει την κορυφή ενός επικίνδυνου βράχου στις ΗΠΑ ήταν ο νικητής στην κατηγορία των φετινών Όσκαρ.
▶ Το «Ακίνητο ποτάμι» (**) του Άγγελου Φραντζή είναι ένα φιλόδοξο ψυχολογικό δράμα που όμως αδυνατεί να δώσει ρεαλιστική υπόσταση στην ιστορία του άτεκνου ζευγαριού (Κάτια Γκουλιώνη, Ανδρέας Κωνσταντίνου) από την Ελλάδα που μετακομίζει στη Σιβηρία λόγω κρίσης.
▶ Το «Επίθεση στην Βομβάη» (-) του ελληνικής καταγωγής Άντονι Μάρας από την Αυστραλία, με πρωταγωνιστές τους Άρμι Χάμερ και Ντεβ Πατέλ, είναι βασισμένο σε ένα τρομοκρατικό γεγονός που συνέβη στην Ινδία το 2008.
▶ Ο «Διερμηνέας» (-) είναι μια σλοβακική δραμεντί με πρωταγωνιστή τον Πίτερ Σιμόνιτσεκ του «Τόνι Έρντμαν».
«Είναι δύσκολο να ζεις με εμφύσημα. Δυσκολεύομαι ακόμα και να πάω από τη μία άκρη του δωματίου στην άλλη. Είναι λες και περπατάς με μια πλαστική σακούλα γύρω από το κεφάλι σου»
12°
