1996. Η ολονύχτια πρόβα μιας παρέας streetdancers εξελίσσεται σε ξέφρενο πάρτι, με άφθονη σανγκρία και μουσική βινυλίου. Η γιορτή όμως σύντομα μετατρέπεται σε εφιάλτη, όταν ανακαλύπτουν ότι η σανγκρία που πίνουν είναι ποτισμένη με LSD.
Υπάρχουν πάρτι που σε απογειώνουν και υπάρχουν πάρτι που σε ξενερώνουν. Το πάρτι του Γκασπάρ Νοέ είναι κι από τα δύο. Το πρώτο μέρος είναι απογειωτικό, σχεδόν αριστουργηματικό με τον τρόπο που φιλμάρει ο σκηνοθέτης τα πρόσωπα (χωρισμένες σεκάνς με δύο πρόσωπα που συζητάνε χωρίς να βλέπουμε ποτέ τι κοιτάνε ή τι συντελείται μπροστά τους) και με το πάθος που βάζει τη μουσική σε ρόλο βασικού πρωταγωνιστή. Κάπου στη μέση δίνει αποθεωτικό χαρακτήρα στη σκηνοθεσία του, καθώς ανεβάζει την κάμερα στο ύψος του ταβανιού και κινηματογραφεί μια απίστευτη χορογραφία, με τα κορμιά των χορευτών να εναλλάσσονται σε ένα ασύλληπτο θέαμα. Η συνέχεια όμως δεν είναι ανάλογη. Η ηλεκτρισμένη ματιά του σκηνοθέτη των «Μη αναστρέψιμος», «Carne», «Μόνος εναντίον όλων» (προσωπικά την θεωρώ την καλύτερη ταινία του) νοθεύεται όχι μόνο από το LSD, αλλά από τη μανία του να φτιάξει άλλη μια προβοκατόρικη ταινία. Η ιδεολογική αδυναμία του στο κομμάτι αυτό δεν μπορεί να καλυφθεί από τα κολπάκια της κάμερας (ένα τεράστιο μονοπλάνο με την κάμερα να βουτάει στους εσωτερικούς χώρους του οικοτροφείου και να χορεύει στους μπιτάτους ρυθμούς της μουσικής) ούτε από τις σοκαριστικές σεκάνς που θυμίζουν παλιές «ομορφιές» του. Οι κλωτσιές στην κοιλιά της εγκύου, ο δημόσιος εξευτελισμός, το αιμομικτικό αμάρτημα, η παιδική κακοποίηση κ.ά. είναι εικόνες που έχουμε δει και στα προηγούμενα φιλμ του. Το ξέρουμε, Γκασπάρ, ότι η ζωή είναι κόλαση και ο άνθρωπος ένα κτήνος. Αλλά μπορείς ακόμα καλύτερα από το να επαναλαμβάνεσαι: π.χ. το σχόλιο για τον dj που, ως άλλος Θεός (η fake παντοδυναμία του βασιλιά της κονσόλας), συμβουλεύει και ψυχαγωγεί τους πιστούς τους, έχει κάποιο νόημα, όπως και ο δυνατός αυτοσχεδιασμός της «μαστουρωμένης» Μπουτέλα on camera. Αλλά αυτά αρκούν;
Ένας ηλικιωμένος μετρ της ληστείας και της απόδρασης, καταφέρνει να το σκάσει από τη φυλακή του Σαν Κουεντίν και να σχεδιάσει τις επόμενες «δουλειές» του προκαλώντας πονοκέφαλο στις αρχές.
Η φράση «ταινία παλιάς κοπής» ταιριάζει γάντι στην τελευταία κινηματογραφική εμφάνιση του Ρόμπερτ Ρέντφορντ, ο οποίος μετά κι από το φιλμ αυτό εγκαταλείπει οριστικά την ηθοποιία, στα 82 του χρόνια. Γλυκόπικρο, τρυφερό, κατά στιγμές συγκινητικό αλλά ποτέ μελό, το φιλμ διαθέτει μια αδιαπραγμάτευτη αισιοδοξία, αλλά και ένα σκανδαλιάρικο ύφος (αφού ο αμετανόητος γέροντας δεν το βάζει κάτω ακόμη κι όταν τα πάντα δείχνουν να έχουν τελειώσει), που διαβάζεται και ως συμβουλή ζωής για τα ζόρικα γεράματα. Το δέσιμο του γερόλυκου ηθοποιού στις σκηνές με τη Σίσι Σπέισεκ έχει κάτι από τη λάμψη του παλιού Χόλιγουντ.
Ο διάσημος μουσικός και τραγουδιστής της κάντρι Τζάκσον Μέιν ανακαλύπτει και ερωτεύεται την άσημη και ταλαντούχα Άλι, η οποία μοιάζει να έχει αρχίσει να εγκαταλείπει το όνειρό της να γίνει μεγάλη τραγουδίστρια. Ο Τζακ θα τη βοηθήσει να βρει τον δρόμο της.
Μια πασίγνωστη ερωτική ιστορία, διατυπωμένη αρκετές φορές στο παρελθόν, με τη διασκευή του Κούπερ να θυμίζει έντονα την εκδοχή των 70s όπου ο Κρις Κριστόφερσον ενώνονταν με την Μπάρμπαρα Στρέιζαντ. Όλη η ταινία δείχνει να έχει φτιαχτεί γύρω από το δίπολο «σκηνοθεσία Κούπερ - ερμηνεία Lady Gaga». Στο πρώτο σκέλος ο Κούπερ κάνει μια άρτια κατασκευή, χωρίς κενά ή λάθη, με δυνατές στιγμές αλλά και προβλέψιμα τεχνάσματα (η κορύφωση στην πρώτη εμφάνιση της Άλι στο κοινό). Η ερμηνευτική παράσταση της διάσημης τραγουδίστριας έχει γενικώς θετικό πρόσημο, με την παράδοξη επισήμανση πως είναι καλύτερη όταν «παίζει» παρά όταν «τραγουδάει». Στις φορτισμένες δραματικά σκηνές βάζει τα δυνατά της και είναι πειστική, αλλά όχι και στις μουσικές σεκάνς (άστοχη η a capela ερμηνεία της έξω από το σούπερ μάρκερ, όπου ο Τζάκσον ανακαλύπτει για πρώτη φορά τη θεία φωνή της), όπου η Lady Gaga θυμίζει… Lady Gaga κι όχι το ανασφαλές, δειλό κοριτσάκι που το έχει πάρει απόφαση ότι δεν έχει μέλλον ως τραγουδίστρια!
Η φωτογράφος Ρόνιτ επιστρέφει μετά από πολλά χρόνια απουσίας στη γενέτειρ;a της, την κοινότητα των Ορθόδοξων Εβραίων στο Χέντον του Λονδίνου, με αφορμή την κηδεία του ραβίνου πατέρα της.
Ένα βραδυφλεγές θρησκευτικό και ερωτικό δράμα, γύρω από το νόημα και το μήνυμα της θρησκείας, του έρωτα και της σαρκικής ηδονής. Η αφηγηματική λιτότητα, με τις χωρίς πολλά λόγια καθημερινές τελετουργίες και την αβάσταχτη σιωπή, ακολουθεί την εκφραστική ηρωίδα στο ταξίδι της συμφιλίωσης (;) με το παρελθόν. Ο χιλιανός Σεμπάστιαν Λέλιο του «Gloria» και της «Μιας φανταστικής γυναίκας» διασκευάζει το ομότιτλο μυθιστόρημα της Ναόμι Ολντερμαν, με μια μελαγχολική και διεισδυτική ματιά πάνω στο πέρασμα του χρόνου, τις επιλογές ζωής και την αξία της συγχώρεσης, αλλά αποφεύγει να γίνει αιχμηρός και απρόβλεπτος όταν η θερμοκρασία στα καρέ του μοιάζει να χτυπάει κόκκινο. Και δεν μιλάμε μόνο για τις ερωτικές σκηνές…
ΑΚΌΜΗ
»»» Στο μαρβελικό σινε-σύμπαν εισχωρεί ένας νέος υπερήρωας ονόματι «Venom» (*1/2), τον οποίο υποδύεται ο Τομ Χάρντι. Τυπική pop corn μπλοκμπαστεριά, που πάντως πέφτει θύμα της επιλογής των παραγωγών του φιλμ να μην είναι ούτε τόσο μαύρο και τρομακτικό όσο το κόμικ, αλλά ούτε και συμβατό με την κουλτούρα των εφήβων που απαιτούν περισσότερη ευρηματικότητα και αυτοσαρκασμό από τα κινηματογραφικά ινδάλματά τους. »»» Ο Ερίκ Ζονκά φτιάχνει ένα ευπρεπές αστυνομικό θρίλερ που τιτλοφορείται «Εξαφανισμένος φάκελος» (**) με τον Βενσάν Κασέλ να υποδύεται ρεαλιστικά το ρεμάλι- ντετέκτιβ που αναλαμβάνει την περίπλοκη υπόθεση εξαφάνισης ενός 16χρονου αγοριού.
»»» Το ιρανικό δραματικό θρίλερ «Περίπτωση συνείδησης» (**) θυμίζει έντονα Φαραντί: ηθικά διλήμματα, ταξικά ζητήματα, οικογενειακά δράματα με αφορμή τον θάνατο ενός 8χρονου αγοριού.
»»» Το animation «Το απίθανο κοάλα» που προβάλλεται μόνο μεταγλωττισμένο στα ελληνικά αφηγείται τις περιπέτειες ενός μικρού κοάλα που προέρχονται από το διάσημο παιδικό βιβλίο της αυστραλής Ντόροθι Γουόλ.
Το 2024 ήταν η χρονιά του τρόμου, ζήσαμε τη μεγαλεπήβολη επιστροφή κάποιων βετεράνων σκηνοθετών πίσω από την κάμερα, ενώ γίναμε μάρτυρες μιας σειράς νέων ρεκόρ
6°
