Δημήτρης Ήμελλος: Είναι αυτός ο καλύτερος ηθοποιός της γενιάς του;

Χαρακτηριστικός ηθοποιός-χαμαιλέοντας, ικανότατος καρατερίστας και υποδειγματικά αποτελεσματικός είτε παίζει σε αρχαίο δράμα είτε σε ανάλαφρη κωμωδία, ο Δημήτρης Ήμελλος έχει σταθεί για δύο δεκαετίες σχεδόν στην πρώτη γραμμή της υποκριτικής τέχνης με την αξία του. Αυτή την εποχή παίζει τον οικογενειάρχη ΜΑΤατζή στο «Happy Birthday» του Χρίστου Γεωργίου που κυκλοφορεί στις αίθουσες από την Odeon.

Είστε από τους λίγους έλληνες ηθοποιούς που όχι μόνο έχετε βρει μια ισορροπία μεταξύ θεάτρου και κινηματογράφου –αφού έχετε πλούσιο βιογραφικό και στα δύο είδη– αλλά καταφέρνετε να έχετε και αρκετές βραβεύσεις σχετικά αθόρυβα: Βραβείο Χορν, Βραβείο Αθηνοράματος, Βραβείο Ακαδημίας Κινηματογράφου, Βραβείο θεατρικών κριτικών, Βραβείο στη Μόσχα...
Εντάξει, είναι ευχάριστα όλα αυτά τα βραβεία γιατί κυρίως σημαίνουν αναγνώριση. Όσον αφορά το πρώτο σκέλος, δεν ξέρω, ίσως είναι και οι συμπτώσεις που καθορίζουν κάποιες επιλογές μας, κάποια πράγματα απλώς τυχαίνουν. Σαφώς και με ελκύει το σινεμά αλλά μερικές δουλειές, όπως και στο θέατρο, συμβαίνουν επειδή κάνεις κάτι άλλο μια συγκεκριμένη εποχή και το ένα φέρνει το άλλο. 

Τι σας κέντρισε το ενδιαφέρον στο «Happy Birthday»;
Πρωτίστως ο άνθρωπος που βρίσκεται πίσω από αυτό το στόρι. Δεν ήξερα τον Χρίστο Γεωργίου και πρώτη φορά βρεθήκαμε στα δοκιμαστικά που έκανε. Μου ζήτησε να δοκιμάσουμε κάτι και μου άρεσε ο τρόπος που δούλευε. Περισσότερο με κέρδισε σε εκείνον το γεγονός πως δεν ήθελε μόνο να κάνει μια ταινία, αλλά να ψάξει μέσα από την ιστορία να βρει και να πει αυτά που επιδιώκει. Μετά από αυτή την προσωπική επαφή, το δεύτερο πράγμα που με τράβηξε στο φιλμ ήταν το σενάριο που ήταν από τα καλύτερα που είχαν πέσει στα χέρια μου.

Τι σας άρεσε περισσότερο σε αυτό;
Η ιστορία, ο τρόπος που ήταν γραμμένη και το γεγονός πως μου θύμισε κάποιες παλιές αγαπημένες ταινίες.

Όπως;
Του το είχα πει και του Χρίστου ότι η ιστορία αυτή μου θυμίζει –χωρίς να γίνεται σύγκριση φυσικά, απλώς το λέω σαν αίσθηση, σαν μυρωδιά– μια ρώσικη ταινία. Την «Επιστροφή» του Αντρέι Ζβιάγκιντσεφ. Σε κείνο το φιλμ βέβαια ο πατέρας ήταν σε μακρά απουσία και επέστρεψε ξαφνικά. Εδώ ναι μεν είναι παρών αλλά στην πραγματικότητα «απουσιάζει» από τη ζωή της κόρης του. Και προβαίνει κι εκείνος σε μια άλλου είδους επιστροφή. 

Στο φιλμ του Ζβιάγκιντσεφ ο πατέρας βοηθάει τα δύο αγόρια να προχωρήσουν, να ωριμάσουν. Θεωρείτε ότι ο πατέρας που υποδύεστε κάνει το ίδιο με την κόρη του ή προσπαθεί να τα βρει μαζί της;
Το θέμα είναι διαφορετικό εδώ. Η αντάμωση πατέρα και κόρης δεν είναι εύκολη. Μέσα από τη βία και το αίμα θα έρθει η κάθαρση. Όμως παρά το βαρύ στόρι, ο Χρίστος είχε μια απλή, καθαρή ματιά πάνω του. Και αυτό με κέρδισε. 

Πόσο εύκολο ήταν να φτιάξετε θετικό ένα χαρακτήρα που έχει κυρίως αρνητικά στοιχεία για τo μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας; Αυτό το ηθικό του έλλειμμα δεν σας προβλημάτισε πριν πείτε το ναι στην ανάληψη των καθηκόντων σας;
Κυρίως με απασχόλησε και μένα και τον Χρίστο να δώσουμε το πρόσωπο που βρίσκεται πίσω από αυτό το κράνος και τη στολή. Την ιστορία που κρύβεται πίσω από το κράνος και την ασπίδα. Πίσω από αυτά κρύβεται ένας πατέρας, μια μάνα, μια κόρη. Μια οικογένεια που διαλύεται. Το περιτύλιγμα της ιστορίας δεν μας ενδιαφέρει. Μας νοιάζει μόνο αυτό που υπάρχει μέσα της. Η τέχνη ποτέ δεν ασχολήθηκε με το περιτύλιγμα, ασχολείται με την ανθρώπινη μοίρα και όχι με το κοστούμι της.

Ναι, αλλά εδώ μιλάμε για έναν άνθρωπο που ζει μέσα στη βία. Δεν πιστεύετε ότι θα βρεθούν κάποιοι που θα πουν «καλά τι μας δείχνουν, τον καλό μπάτσο;».
Ναι, με προβλημάτισε και γι’ αυτό επιδίωξα να γνωρίσω κάποιους ανθρώπους από τα ΜΑΤ και, αν είναι δυνατόν, και τις οικογένειές τους. Τους πλησίασα και μου ανοίχτηκαν με μεγάλη δυσκολία. Αλλά στο τέλος τούς γνώρισα. Είναι άνθρωποι που έχουν εθιστεί στη βία της δουλειάς τους. Κάποιοι από αυτούς μπορεί να είναι αρνάκια στις οικογένειές τους, αλλά όταν πρόκειται να βγουν στους δρόμους και να φορέσουν τα ρούχα της δουλειάς μεταμορφώνονται. Η βία είναι το ναρκωτικό τους και η αδρεναλίνη μέσα τους χτυπάει κόκκινο εκείνη την ώρα. Γενικά μιλώντας, το σχήμα αυτό της μεταμόρφωσης συναντάται παντού. Η δουλειά είναι ένα είδος οπίου για τους περισσότερους από εμάς. Στους ΜΑΤατζήδες αυτό φυσικά και λειτουργεί τελείως αρνητικά. Σχεδόν απάνθρωπα λόγω της βίας. Αλλά βία υπάρχει και στην απέναντι πλευρά των ανθρώπων που κάνουν τα επεισόδια. Εδώ όμως μπαίνει η παγίδα της ταμπέλας. Ο άνθρωπος έχει την τάση να βάζει ταμπέλες εύκολα για να ξεμπερδεύει γρηγορότερα. Όμως ο Χρίστος δεν ενδιαφέρθηκε για κάτι τέτοιο. Θέλησε να ψαχτεί βαθιά με τους ήρωές του και να προβληματίσει τον θεατή.

Η κόρη του ήρωα όμως βρίσκεται στο αντίπαλο στρατόπεδο με εκείνο του πατέρα της και υπάρχουν στιγμές που μοιάζει αντιπαθητική. Σχεδόν εκνευρίζει τον θεατή με την αδιάλλακτη συμπεριφορά της.
Αν δεν ήταν αυτός ο χαρακτήρας της και είχαμε απλώς έναν πατέρα ΜΑΤατζή με μια κόρη στο πανεπιστήμιο π.χ. θα μιλούσαμε για μια άλλη ταινία. Όμως με το καλημέρα τούς βλέπουμε αντιμέτωπους σε μια πορεία. Άρα το θέμα μας δεν είναι ποιος είναι καλός ή κακός, αλλά η μεταξύ τους σύγκρουση. Μεταφορικά μιλώντας, έχουμε ένα σχήμα κυνηγού-ελαφιού, με τη διαφορά πως στη θέση του ελαφιού ο κυνηγός βλέπει το παιδί του.

Θεωρείτε ότι είναι μια ταινία πάνω στην ελληνική κρίση;
Θα έλεγα ότι είναι περισσότερο μια ταινία πάνω στην κρίση της οικογένειας. Πίσω από την ταμπέλα της κρίσης, υπάρχει μια μεγαλύτερη και πιο βαθιά κρίση. Κρίση αξιών, κρίση θεσμών, κρίση οικογένειας –τα διαζύγια έχουν αυξηθεί πάλι– οικονομική φυσικά κ.λπ. 

Μας άλλαξε η κρίση;
Αλλαγές βλέπεις, υπάρχουν γύρω μας. Όμως πρέπει να είσαι πολύ καλός γιατρός για να τις εντάξεις σε ένα ευρύτερο πλαίσιο εξέλιξης. Καμιά φορά πριν από μια θεραπεία υπάρχει όξυνση συμπτωμάτων και μόνο ο ικανός γιατρός τα διακρίνει. Πιστεύω πάντως ότι τα πραγματικά αποτελέσματα της κρίσης θα τα δούμε στο κοντινό μέλλον. Τώρα είμαστε ακόμη εν βρασμώ. Η τύχη η δική μας –για τους Έλληνες μιλάω, επειδή η κρίση είναι παγκόσμια– είναι πως έχουμε κάποια ευεργετήματα που μας βοηθούν να την αντιμετωπίσουμε καλύτερα, όπως ο καλός καιρός, το φυσικό κάλλος κ.λπ.

Κατά άλλους αυτά είναι και οι κατάρες μας...
Θα απαντήσω με μια φράση του Παπαδιαμάντη από το διήγημά του «Όνειρο στο κύμα»: «Ήμουν ευτυχής χωρίς να το ξέρω...»