Ο Κόμπι Μπράιαντ σκοτώθηκε μετά από πτώση του ελικοπτέρου του. Το 2018 είχε προλάβει να αποχαιρετίσει το αγαπημένο του μπάσκετ και πήρε το Όσκαρ.
Το «Dear Basketball» ήταν αρχικά μια ανοιχτή επιστολή του Μπράιαντ στο άθλημα που τον έκανε σταρ, το μπάσκετ. Γράφτηκε λίγους μήνες πριν την απόσυρσή του από την ενεργό δράση και συγκλόνισε τους πάντες.
Η σχέση του Κόμπε με το μπάσκετ δεν ήταν απλή. Πήρε πρωταθλήματα, έγινε ο τρίτος σκόρερ στην ιστορία του NBA, ξεπερνώντας τον Μάικλ Τζόρνταν και έγινε ο πρώτος παίκτης που είδε δύο φανέλες του να αποσύρονται από την ίδια ομάδα. Τους αγαπημένους του Λος Άντζελες Λέικερς.
Kevork Djansezian / Getty Images
Αυτή τη σχέση έρωτα που είχε αποκτήσει ο Κόμπε με το μπάσκετ την απέδωσε κάπως πιο λυρικά στις 29 Νοεμβρίου του 2015 με την επιστολή του που δημοσιεύτηκε από το The Players' Tribune και έμεινε στην ιστορία ως «Dear Basketball».
Τότε ανέφερε : «Αγαπημένο μου μπάσκετ, από τη στιγμή που φόρεσα τις ψηλές κάλτσες του πατέρα μου και άρχισα να βάζω νοητά νικητήρια σουτ στο Great Western Forum, ένα πράγμα ήξερα για τα καλά: Ότι σε έχω ερωτευτεί. Η αγάπη μου ήταν τόσο μεγάλη που σου έδωσα τα πάντα. Από το μυαλό και το σώμα μου μέχρι το πνεύμα και την ψυχή.
Σαν 6χρονο αγόρι βαθιά ερωτευμένο μαζί σου, δεν είδα ποτέ το τέλος του τούνελ. Είδα μόνο τον εαυτό μου να βγαίνει από ένα τέτοιο. Κι έτσι έτρεξα. Έτρεξα πάνω κάτω το γήπεδο μετά από κάθε χαμένη μπάλα για σένα. Μου ζήτησες να παλέψω και σου έδωσα την καρδιά μου, γιατί μου πρόσφερες πολλά παραπάνω.
Έπαιξα με ιδρώτα και πόνο, επειδή εσύ μου το ζήτησες. Έκανα τα πάντα για σένα, γιατί αυτό κάνεις όταν κάποιος σε κάνει να νιώθεις τόσο ζωντανός όπως με έκανες εσύ.
Έδωσες σε έναν 6χρονο το όνειρο να γίνεις ένας Laker και θα σε αγαπώ για πάντα γι' αυτό. Αλλά δεν μπορώ να σε αγαπώ εμμονικά για πολύ ακόμα. Αυτή η χρονιά είναι ό,τι μου έχει μείνει να δώσω. Η καρδιά μου μπορεί να αντέξει το σφυροκόπημα, το μυαλό μπορεί να το διαχειριστεί, αλλά το σώμα μου ξέρει ότι ήρθε η ώρα για το αντίο.
Και αυτό είναι ΟΚ, είμαι έτοιμος να σε αφήσω. Θέλω να το μάθεις τώρα ώστε να αδράξουμε κάθε στιγμή που μας έμεινε. Και τις καλές και τις κακές. Δώσαμε ό,τι είχαμε ο ένας στον άλλο.
Ξέρουμε και οι δύο, πως ό,τι και να κάνω μετά, θα είμαι για πάντα αυτό το παιδί με τις ανεβασμένες κάλτσες, τον κάδο σκουπιδιών στη γωνία και με τα πέντε δευτερόλεπτα στο ρολόι. Η μπάλα στα χέρια μου. 5, 4, 3, 2, 1...
Τα λόγια αυτά του Κόμπε Μπράιαντ έγιναν 2 χρόνια μετά ένα εκπληκτικό τετράλεπτο κινηματογραφικό φιλμ κινουμένων σχεδίων και έδωσαν σε έναν από τους κορυφαίους αθλητές όλων των εποχών το Όσκαρ για την καλύτερη ταινία κινουμένων σχεδίων μικρού μήκους.
Το φεστιβάλ της Αθήνας, που επιμελείται εδώ και 37 χρόνια ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης, συνεχίζει να αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους κινηματογραφόφιλους
«Είναι δύσκολο να ζεις με εμφύσημα. Δυσκολεύομαι ακόμα και να πάω από τη μία άκρη του δωματίου στην άλλη. Είναι λες και περπατάς με μια πλαστική σακούλα γύρω από το κεφάλι σου»
18°
Brian Bahr / GettyImages
