Σε ένα πολύχρωμο μοτέλ του Ορλάντο που «φιλοξενεί» ανθρώπους δίχως μόνιμη στέγη και σταθερή δουλειά, ζει η εξάχρονη Μούνεϊ με την άνεργη μητέρα της Χάλεϊ. Η μικρή Μούνεϊ μαζί με τους κολλητούς της κάνουν διάφορες σκανδαλιές απολαμβάνοντας τις ανέμελες μέρες του καλοκαιριού, την ίδια ώρα που οι γονείς τους ψάχνουν να βρουν τρόπους για να συμπληρώσουν το ενοίκιο. Κάπως έτσι η Χάλεϊ στρέφεται στην πορνεία.
Πίσω από τη λαμπερή –γεμάτη φως, ήλιο και ανοιχτό ορίζοντα– φωτογραφία του φιλμ, κρύβεται μια σκληρή και σκοτεινή πραγματικότητα. Πρωταγωνιστές της κανονικά θα ήταν τα θύματα της σύγχρονης κοινωνικοοικονομικής κρίσης που εξακολουθεί ακόμη να δείχνει να δόντια της όχι μόνο στις ΗΠΑ αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο. Αντί αυτών ο σκηνοθέτης Σον Μπέικερ (η προηγούμενη ταινία του «Tangerine» που γύρισε εξολοκλήρου με τη χρήση ενός iPhone αφορούσε στην ιστορία μιας τρανσέξουαλ) εστιάζει το φακό του ενδιαφέροντός του στα τρία πιτσιρίκια (κι αυτά θύματα της κρίσης) που αλητεύουν στους δρόμους. Το σκηνικό δεν είναι το τυπικό αστικό τοπίο. Δεν είναι κάποια συγκεκριμένη πόλη της Φλόριντα αλλά μια περιοχή χωρίς ταυτότητα, με σκόρπια κτίρια (εγκαταλειμμένα τα περισσότερα), μερικά φαστ φουντ, βενζινάδικα και κάποια μοτέλ που παλιά πρόσφεραν ξεκούραση στους ταξιδιώτες αλλά τώρα «φιλοξενούν» έναντι αντιτίμου όσους δεν έχουν μόνιμη στέγη. Το πρότζεκτ αυτό έχει τη σατανική λεπτομέρεια πως βρίσκεται δίπλα στο Disney World του Ορλάντο, το μέρος δηλαδή που όλοι ξαναγίνονται παιδιά. Όμως τα παιδιά της ιστορίας μας δεν έχουν καμιά ευκαιρία να βρεθούν εκεί αφού οι γονείς τους δεν έχουν καλά-καλά τα λεφτά για να πληρώσουν το βδομαδιάτικο ενοίκιο που τους ζητάει επίμονα ο «κακός Μπόμπι», ο επιστάτης του μοτέλ που μένει η Μούνεϊ με τη μητέρα της κι όλοι οι απόκληροι του έργου. Αν κάτι διαφοροποιεί την ιστορία από τα αντίστοιχα σύγχρονα ρεαλιστικά δράματα είναι πως δεν γίνεται ποτέ καταγγελτικό, διδακτικό και, κυρίως, μελό. Μάλιστα το φιλμ όχι μόνο δεν εκβιάζει τη συγκίνηση αλλά υπάρχουν και σκηνές που βγάζει αρκετό γέλιο, αφού τα πιτσιρίκια, με όσα λένε και κάνουν, διαλύουν κάθε έννοια δράματος ή σοβαροφάνειας. Μην ξεγελαστείτε, όμως. Μπορεί η Μούνεϊ να είναι μια καπάτσα 6χρονη που κάνει κουμάντο στην παρέα της, βρίζει τους μεγάλους που θα τολμήσουν να της κάνουν παρατηρήσεις και διασκεδάζει με την καρδιά της, αλλά δεν παύει να είναι ένα μικρό αθώο παιδί που έχει ανάγκη από στοργή και φροντίδα. Σε τούτο το σπάνιας μεγαλοψυχίας και ανθρωπιάς φιλμ του ανεξάρτητου Σον Μπέικερ όλα κυλούν αβίαστα και με ρεαλισμό που θυμίζει ντοκιμαντέρ. Ακόμη και η παρουσία του Νταφόε, που θα μπορούσε να χαλάσει τα σχέδια περί ρεαλισμού του σκηνοθέτη, εκμηδενίζει το εγώ του αμερικανού ηθοποιού και δίνει μια τέλεια ερμηνεία που όπως όλα δείχνουν θα τον οδηγήσει μέχρι το όσκαρ που του λείπει.
