Δεν θα ήταν υπερβολή να πει κανείς ότι ο Καναδός ηθοποιός, πρώην Mouseketeer στο καναδέζικο Disney Club, είναι πλέον ένας από τους μεγαλύτερους σταρ των ημερών μας. Μαζί sex symbol και σοβαρός ηθοποιός, πρωταγωνιστής σε μεγάλες χολιγουντιανές παραγωγές και σε μικρά ανεξάρτητα δράματα. Το «Στο τέλος του δρόμου» ανήκει στη δεύτερη κατηγορία. Σε αυτό ο Γκόσλινγκ συναντιέται ξανά με το σκηνοθέτη του στο «Blue Valentine» Ντέρεκ Σιανφράνς σε μια ταινία για τη σημασία των επιλογών μας στη ζωή, την κληρονομιά των πατεράδων στους γιους, τη μοίρα και την τύχη. Αν κι ο ίδιος, όπως λέει αστειευόμενος μιλώντας στην Athens Voice, δέχτηκε το ρόλο γιατί του είπαν ότι θα ληστεύει τράπεζες και θα καβαλά μοτοσικλέτες...
«Yποδύομαι ένα χαρακτήρα που είναι μια κινούμενη καταστροφή, μια ζωή γεμάτη λάθος αποφάσεις όλο επιφάνεια, macho κλισέ κι ελάχιστη ουσία. Είναι ένας τύπος που καβαλά μοτοσικλέτες στο γύρο του θανάτου, σε μια περιπλανώμενη ομάδα που γυρίζει επαρχιακά πανηγύρια. Όταν ανακαλύπτει ότι έχει ένα γιο σε μία από τις πόλεις που έχει επισκεφτεί τον περασμένο χρόνο, είναι σαν κάποιος να τον φέρνει αντιμέτωπο με τις ευθύνες του, σαν να βρίσκεται μπροστά σε έναν καθρέφτη που του δείχνει τον αληθινό του εαυτό».
«Ο λόγος που δέχτηκα να κάνω την ταινία είναι γιατί μου είπαν ότι θα ληστεύω μια τράπεζα και θα καβαλάω μοτοσικλέτα. Αυτά τα δυο ήταν παιδικά μου όνειρα, οπότε δεν είχα άλλη επιλογή. Μετά ανακάλυψα ότι το φιλμ είχε κι άλλα επίπεδα εκτός από αυτό, αλλά ήταν αργά. Πέρα από τα αστεία, όμως, θα έκανα οτιδήποτε με τον Ντέρεκ. Το να δουλεύεις μαζί του είναι μια εμπειρία γεμάτη ενδιαφέρουσες εκπλήξεις. Θυμάμαι όταν γυρίζαμε το “Blue Valentine” τη δεύτερη μέρα των γυρισμάτων είδαμε ένα μπουλντόγκ να περνάει το δρόμο πάνω σε ένα σκέιντμπορντ. Κάπως έτσι είναι η εμπειρία με τις ταινίες του. Σαν να βλέπεις κάθε τόσο κάτι τόσο παράξενο και απρόσμενο».
«Το φιλμ μιλά για την ευθύνη, για τα πράγματα για τα οποία μετανιώνεις, για όσα θα έκανες διαφορετικά αν είχες την ευκαιρία. Και είναι ενδιαφέρον, κατά κάποιον τρόπο, ότι κάτι από αυτή ακριβώς την ιδέα μεταφέρθηκε εκτός οθόνης στις επιλογές μου για το ρόλο. Ο ήρωάς μου είναι γεμάτος τατουάζ κι ήταν δική μου ιδέα να είναι τόσα πολλά, ακόμη κι ένα στο πρόσωπό του. Ο Ντέρεκ δέχτηκε, αλλά εγώ γρήγορα το μετάνιωσα. Δεν μπορούσα να με βλέπω στον καθρέφτη, οπότε του ζήτησα να το αφαιρέσουμε. Αλλά αρνήθηκε. Μου είπε ότι πρέπει να μάθεις να ζεις με τις επιλογές σου κι αυτή ακριβώς η σκέψη, με βοήθησε με κάποιο τρόπο να χτίσω καλύτερα τον χαρακτήρα μου».
«Πολλά πράγματα έχουν αλλάξει στην καριέρα και των δυο μας από την τελευταία φορά που δουλέψαμε μαζί στο “Blue Valentine”. Αυτό που μένει ίδιο, όμως, είναι ο τρόπος που μας αρέσει να δουλεύουμε και οι ταινίες που θέλουμε να κάνουμε. Προσπαθείς να βρεις ένα επίπεδο ρεαλισμού, κάτι που να μην κάνει την ιστορία που αφηγείσαι αναληθή και “κινηματογραφική” με τον τρόπο που πολλές ταινίες είναι: ψεύτικες. Δουλεύοντας με σκηνοθέτες σαν τον Ντέρεκ Σιανφράνς ή τον Νίκολας Βίντνγκ Ρεφν (με τον οποίο συνεργάζεται ξανά μετά το “Drive”), ξέρεις ότι έχεις μια κοινή βάση, σκέφτεστε με τον ίδιο τρόπο. Ενδιαφέρεστε για τα ίδια πράγματα. Κι αυτό είναι το να μην κάνεις ποτέ όσα σε κάνουν να νιώθεις ασφαλής, όσα ξέρεις να κάνεις καλά. Το να νιώθω ασφαλής είναι ένα συναίσθημα που προτιμώ να αποφεύγω με κάθε τρόπο...»
Το φεστιβάλ της Αθήνας, που επιμελείται εδώ και 37 χρόνια ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης, συνεχίζει να αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους κινηματογραφόφιλους
19°
