Ο στρατηγός Σίζαρ και οι Πίθηκοί του είναι έτοιμοι να αντιμετωπίσουν ένα στρατό ανθρώπων υπό την ηγεσία ενός αδίστακτου συνταγματάρχη. Μετά τις τρομακτικές απώλειες για το στρατό των πιθήκων, ο Σίζαρ παλεύει με τα πιο σκοτεινά του ένστικτα, βάζοντας στον αγώνα του προσωπικό χαρακτήρα ύστερα από το θάνατο της γυναίκας και του παιδιού του. Όμως η μανία για εκδίκηση τυφλώνει την κρίση του κι όταν καταφέρνει να βρεθεί πρόσωπο με πρόσωπο με το συνταγματάρχη, τότε μόνο θα συνειδητοποιήσει τα λάθη που έκανε στη διάρκεια αυτού του πολέμου...
Το 2001 ο Τιμ Μπάρτον αναβίωσε τη μόδα για τους πιθήκους με ένα ριμέικ της κλασικής ταινίας του Φράνκλιν Σάφνερ από το μακρινό 1968. Ο πρώτος και καλύτερος εκείνος «Πλανήτης των πιθήκων» είχε πρωταγωνιστή τον σταρ της εποχής Τσάρλτον Ίστον (ή Χέστον όπως είναι το σωστό, διαλέγετε ό,τι σας κάνει κέφι) και βασιζόταν στη νουβέλα του Γάλλου Πιέρ Μπουλέ «La planete des singes», ενώ το συγκλονιστικό φινάλε του άφησε εποχή. Η άποψη του Μπάρτον δεν ήταν άσχημη, ενώ διατηρούσε αρκετές ομοιότητες με το πρωτότυπο φιλμ. Δέκα χρόνια αργότερα όμως, το 2011, ο Ρούπερτ Γουάιτ με το «Ο πλανήτης των πιθήκων - Η εξέγερση» ήταν εκείνος που προσέδωσε αυθεντικά ανανεωτικό αέρα στο μύθο. Η μοντέρνα ματιά του Ματ Ριβς στη δεύτερη περιπέτεια που ακολούθησε το 2014, «Ο πλανήτης των πιθήκων - Η αυγή», χάραξε περαιτέρω την πορεία ενός απρόβλεπτου και άκρως ελκυστικού στην εξέλιξή του concept, που δημιούργησε νέα κεφάλαια στην ιστορία των ανθρωπόμορφων πιθήκων, με τη μεθοδική ερμηνεία του Σέρκις στο ρόλο του Σίζαρ να τονίζει αριστοτεχνικά τη δραματουργική ένταση της πλοκής. Το κλείσιμο της τριλογίας γίνεται και πάλι υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Ριβς, που οδηγεί τη σύγκρουση ανθρώπων και πιθήκων σε μετωπική σύγκρουση. Καθώς κάθε προσπάθεια για μεταξύ τους ειρήνη γίνεται θυσία στο βωμό της μανίας για κυριαρχία –παρά τις προσπάθειες του Σίζαρ πάντα θα υπάρχει ένας Γκόμπα που θα λειτουργεί ως... άνθρωπος με δόλιους σκοπούς, οδηγώντας τη νέα ιστορία από εκεί ακριβώς που τέλειωσε η «Αυγή»–, το κοινό ταξίδι και η αλληλένδετη μοίρα των δύο ειδών φτάνει στον τελικό προορισμό. Ο Ριβς παρουσιάζει δυνατά, ελκυστικά στοιχεία στο νέο έπος. Με ένα συνδυασμό χριστιανικής παραβολής, σινεφιλικών αξιών (όλο το β’ μέρος είναι κοπιαρισμένο από την «Αποκάλυψη Τώρα» του Κόπολα, με τον συνταγματάρχη του Γούντι Χάρελσον να θυμίζει φυσιογνωμικά αλλά και ιδεολογικά τον Κουρτζ του Μάρλον Μπράντο), ιστορικών αναφορών –το εβραϊκό ζήτημα από την Έξοδο ως το Άουσβιτς είναι εντονότατο– και εξαιρετικού αφηγηματικού ρυθμού, ο σκηνοθέτης ανατέμνει την ιστορία των ευφυέστατων πιθήκων με new age σκεπτικό. Η φιλοσοφία του έργου είναι περισσότερο μια ωδή στην τραγικότητα και τη συγκινητική αδιέξοδη μοίρα των ηρώων που παλεύουν, όπως ο Σίζαρ, για το καλό, αλλά δεν μπορεί να σκεπαστεί η θλίψη και η πεσιμιστική κατάληξή τους επάνω στον εφιάλτη της επόμενης μέρας που θέλει στη μάχη για επιβίωση να υπάρχουν μόνο ηττημένοι και κανένας νικητής. Το απόλυτο κενό (με τη μορφή της θεομηνίας που κρύβει η φονική χιονοστιβάδα) σκεπάζει τα πάντα, ακόμη κι αν στο τελευταίο πλάνο η δυνατότητα για συνέχιση της ζωής είναι σχεδόν επιτακτική.
