Με λίγες λέξεις: Η Μαίρη Κόντζογλου απαντά σε 12 ερωτήσεις μας για τη Θεσσαλονίκη, τη συγγραφή, τα βιβλία της και την καθημερινότητά της
Τρία χαρακτηριστικά/πράγματα που σας σαγηνεύουν στη Θεσσαλονίκη;
Το πολυπολιτισμικό παρελθόν της, «μια πόλη που πίστευε σε τρεις θεούς και μιλούσε πολλές γλώσσες»..
Το συγκλονιστικό θαλάσσιο μέτωπο
Τα στέκια διασκέδασης στο κέντρο που γινόμαστε όλοι μια παρέα.
Εφημερίδα ή διαδίκτυο για ενημέρωση;
Διαδίκτυο για την καθημερινή ενημέρωση και εφημερίδες, τρεις τουλάχιστον, τις Κυριακές.
Τι σας λείπει περισσότερο στις περιόδους καραντίνας που βιώνουμε;
Η επαφή με τους ανθρώπους. Όχι μόνο με τους δικούς μου. Η επαφή, έστω και οπτική, με τους αγνώστους στον δρόμο, οι «καλημέρες» και το «να πάτε στο καλό» στα καταστήματα, η βουή στις λαϊκές αγορές, στις συναθροίσεις κάθε είδους, οι άνθρωποι στα λεωφορεία. Μου αρέσει να συγχρωτίζομαι με αγνώστους. Είναι/είμαστε ο λαός, η κληρονομιά που κουβαλάμε όλοι μέσα μας, και καλή και κακή. Εμπνέομαι από τους αγνώστους. Φαντάζομαι και εμπνέομαι.
Γιατί αγαπάτε τις διλογίες και τις τριλογίες;
Γιατί είμαι των μακροχρόνιων σχέσεων... Αστειεύομαι. Έτυχε. Είχα πολύ μεγάλες ιστορίες στο μυαλό μου και ό,τι με «βασανίζει» θέλω να το καταγράψω χωρίς να σκεφτώ αν θα είναι πολυσέλιδο ή ολιγοσέλιδο βιβλίο. Εξάλλου είμαι φανατική θιασώτης της θεωρίας πως όλα ξεκινούν και ερμηνεύονται από την παιδική ηλικία οπότε πρέπει να αφηγηθώ, αν όχι ολόκληρη τη ζωή των ηρώων, οπωσδήποτε μεγάλο μέρος της. Για να τους εξηγήσω, να τους δικαιολογήσω, να επέλθει η κάθαρση.
«Σκουριά και χρυσάφι». Τι σας εντυπωσίασε κατά την έρευνά σας για τη συγγραφή αυτής της διλογίας;
Πολλά πράγματα. Είδα ένα κράτος να δημιουργείται από το μηδέν ή μάλλον από το μείον 100. Έναν λαό που δεν γνώριζε τίποτα για το παρελθόν του, αυτό ήταν συγκλονιστικό. Κυρίως βέβαια η θέση της γυναίκας και η αντιμετώπισή της σαν χρηματιστηριακή αξία. Και η άνοδος μια ομάδας ανθρώπων που μετήλθαν όλων των μέσων, για να ξεχωρίσουν. Επίσης, το εξαιρετικά ασταθές πολιτικό σκηνικό, το τεράστιο «εγώ» των πολιτικών που δεν δίσταζαν να διχάσουν και να αιματοκυλήσουν τον πολύπαθο λαό που βέβαια, και κατά το συνήθειό του, είχε ήδη ξεχάσει...
Με ποιον χαρακτήρα του νέου σας βιβλίου θα θέλατε να συμβιώσετε στην καραντίνα;
Με τον Αντώνη Βαμβακά. Είναι προικισμένος με όλα όσα θαυμάζω. Έχει όραμα και θέληση, αγάπη και αφοσίωση, εξυπνάδα, δημιουργικότητα και ευελιξία. Και έχει και πολλές αδυναμίες, κάποιες μοιραίες. Μου αρέσουν οι άνθρωποι με πάθη.
Πώς χαλαρώνετε έπειτα από μία κουραστική μέρα;
Με γιόγκα. Και μετά διάβασμα.
Προτιμάτε να γράφετε με ή άνευ μουσικής;
Πάντα με μουσική. Αλλά ορχηστρική. Όταν υπάρχει στίχος, αποπροσανατολίζομαι.
Θα θέλατε κάποιο από τα βιβλία σας να γίνει audiobook;
Φυσικά. Μπορεί εγώ να είμαι λάτρης της ανάγνωσης και του βιβλίου και να διαβάζω και ξαναδιαβάζω παραγράφους που με εντυπωσιάζουν, αλλά υπάρχουν και άνθρωποι που θέλουν να ακούνε, ενώ ασχολούνται με κάτι άλλο.
Ποιο είναι το αγαπημένο σας φαγητό; Μαγειρεύετε; Αν ναι, ποια είναι η σπεσιαλιτέ σας;
Το αγαπημένο μου φαγητό είναι τα λαδερά γεμιστά, με ντοματοσαλάτα και φέτα. Αγαπώ τη μαγειρική, πιστεύω πως μοιάζει πολύ με τη συγγραφή. Και τα δύο απαιτούν πολλή αγάπη, φαντασία, μια ωραία ιδέα και σωστή ανάμειξη υλικών. Ασχολούμαι πολύ με την ασιατική κουζίνα και νομίζω πως είναι το φόρτε μου. Εσχάτως πειραματίζομαι με την περουβιανή.
Θερινή ή χειμερινή ώρα;
Θερινή, χωρίς συζήτηση!
Σας αρέσουν οι συνεντεύξεις;
Μόνο όταν υπάρχουν ενδιαφέρουσες και διαφορετικές ερωτήσεις σαν αυτές που μου υποβάλατε.
Η διλογία της Μαίρης Κόντζογλου «Σκουριά και χρυσάφι», η οποία αποτελείται από τα βιβλία «Νεγρεπόντε» και «Πόρτο Λεόνε», κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.
Ρωτήσαμε 10 προσωπικότητες από τους χώρους των τεχνών, των βιβλίων, της πολιτικής και της ακαδημαϊκής ζωής να μας μιλήσουν για τα τρία βιβλία που διάβασαν και αγάπησαν περισσότερο μέσα στο 2024. (Έχουμε κι ένα έξτρα. Κι είναι, φυσικά, ποίηση.)
«Προσπάθησα να γράψω ένα ποίημα που δεν παραιτείται, δεν παραδίδεται, δεν σηκώνει αμαχητί τα χέρια ψηλά, δεν το βάζει στα πόδια μπροστά στην αγριάδα και τη σκληρότητα της ζωής και της εποχής»
Το βιβλίο του, με τον τίτλο «Στον ίδιο δρόμο», είναι από κάθε άποψη ένα γοητευτικό ανάγνωσμα. Τόσο γιατί αφηγείται μια γοητευτική ζωή, όσο και γιατί είναι γοητευτική η γραφή του.
Ο τόμος αριθμεί τον εικοστό τρίτο της σειράς «Ο Κύκλος των Μουσείων», μιας εκδοτικής πρωτοβουλίας η οποία αποτελεί μακρά πολιτιστική συνεισφορά στο πλούσιο αρχαιολογικό απόθεμα της Ελλάδας.
8°
