Συνέντευξη με τη Νάντια Δρακούλα με αφορμή το νέο της μυθιστόρημα με τίτλο «Σούπερ Γκρανόλα», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ποταμός.
Μια υπερφυσική περιπέτεια αθηναϊκής πραγματικότητας με στοιχεία μαύρης κωμωδίας που πηγαίνει βόλτα μικρούς και μεγάλους στις αγαπημένες γειτονιές της πόλης. Το νέο μυθιστόρημα της Νάντιας Δρακούλα, «Σούπερ Γκρανόλα», κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ποταμός και αποκαλύπτει μια συνταγή που έχουμε ανάγκη σε αυτούς τους παράξενους καιρούς.
Μετά το «Κάμπινγκ», επιστρέφεις με ένα ακόμα μυθιστόρημα για παιδιά, τη «Σούπερ Γκρανόλα». Γιατί γράφεις και για μικρούς κι όχι μόνο για μεγάλους;
Το «και» που βάζεις έχει προφανώς νόημα. Ίσως μου είναι ευκολότερο να μιλήσω τη γλώσσα των μικρών για να απευθυνθώ στους μεγάλους. Επίσης, είναι αλήθεια απεριόριστα τα μέσα που μπορείς να χρησιμοποιήσεις για να απευθυνθείς στα παιδιά. Έχει περισσότερη πλάκα…Πάντως η αλήθεια είναι ότι η «Σούπερ Γκρανόλα» διαβάζεται και από μεγάλους.
«Φλωρομπιριμπόνγκολοι», «ΚΔΟΑ», «Όπο», «Ελβιέλες», Patti Smith, Still Corners είναι μερικές από τις αναφορές που επεξηγείς στους αναγνώστες. Μπορεί να εκληφθεί κι ως ένα είδος προετοιμασίας για τον κόσμο των μεγάλων;
Όχι, δεν θα το έλεγα. Είναι περισσότερο η προσωπική μου εμμονή με τις αναφορές που με συναρπάζουν και η τάση μου να τις μοιράζομαι. Από μουσικές και ταινίες που έχω μεγαλώσει μέχρι φράσεις του δρόμου και των τοίχων που μου έχουν κάνει κλικ. Σκέφτομαι πάντα ότι θα είναι ωραίο να μεταφέρεις μια γνώση στα παιδιά με διασκεδαστικό τρόπο. Ας πούμε κάπου ο ήρωάς μου ακούει στο ραδιόφωνο το «Revien Cherie» του Lou Reed, ένα υπέροχο τραγούδι. Κάποιο παιδί ίσως παρακινηθεί να ψάξει ποιος ήταν ο Reed και τι έκανε.
Η πόλη είναι το playground όπου η εκκεντρική συμμορία που έχεις σκαρφιστεί δρα. Και ο αστικός χαρακτήρας της ζωντανεύει στις σελίδες μέσα από συνθήματα και περιγραφές. Πώς έβλεπες την Αθήνα σαν παιδί; Τι έχει αλλάξει σήμερα κατά τη γνώμη σου;
Σαν παιδί την έχω ζήσει στα 80s, μια εποχή αφθονίας και ανεμελιάς στην Ελλάδα. Τουλάχιστον εγώ έτσι τη θυμάμαι. Με γειτονιές και πλατείες που παίζαμε σχοινάκι και μπάλα, με πολιτικοποιημένους μεγάλους που πλακώνονταν για τον Παπανδρέου και τον Μητσοτάκη στα μπαλκόνια, με ποδόσφαιρο και μπάσκετ, ντίσκο μουσικές και φλερτ παντού. Τη Νέα Σμύρνη και το Π. Φάληρο που μεγάλωσα τα θυμάμαι σίγουρα με πολλές μονοκατοικίες, το κέντρο της Αθήνας ίσως πιο τσιμεντένιο αλλά και πιο κινηματογραφικό. Τι έχει αλλάξει πιο πολύ; Εμείς και το πώς αντιλαμβανόμαστε τους εαυτούς μας μέσα της.
Η «Σούπερ Γκράνολα» μπορεί να χαρακτηρίζεται ως «παιδικό μυθιστόρημα» αλλά οι πρωταγωνίστριες-γιαγιάδες συνιστούν, έχω την αίσθηση, μια πινακοθήκη χαρακτήρων του ενήλικου κόσμου. Πότε άρχισες να σκέφτεσαι το στόρι της και πόσο καιρό σου πήρε να το ολοκληρώσεις;
Είναι ωραίο αυτό που λες, έτσι είναι. Θέλω να πιστεύω πάντως ότι έχω αγγίξει τις πιο παιδικές εκφάνσεις των βασικών ηρώων, τις πιο αθώες και αυθεντικές. Την ιστορία τη σκεφτόμουν συλλέγοντας εικόνες από τα χρόνια που ζούσα στον Λυκαβηττό. Στη συνέχεια έκανα την έρευνά μου και πολλές συζητήσεις με ενδιαφέρουσες μεγάλες κυρίες που με ενέπνευσαν για τις Γκρανόλες. Από όταν άρχισα να το γράφω εντατικά, γύρω στον ενάμιση χρόνο.
Διάβαζες λογοτεχνία στο σχολείο; Το πρώτο βιβλίο που διάβασες ήταν;
Διάβαζα πολύ κλασικούς. Βερν, Δουμά, Ντίκενς, Μπροντέ, Τολστόι, Ζέη, Σαρή, Παπαδιαμάντη κτλ. Το πρώτο που θυμάμαι με μεγάλη αγάπη είναι η «Μυστηριώδης νήσος» του Ιούλιου Βερν, που είναι και βασική αναφορά του προηγούμενου βιβλίου μου, του «Κάμπινγκ».
Τι θυμάσαι από τα σχολικά σου χρόνια;
Την προσπάθεια να προσαρμοστώ κάθε φορά που άλλαζα περιβάλλον και κάποιους αγαπημένους καθηγητές που μου άνοιγαν την όρεξη για τα μαθήματά τους.
Το αγαπημένο σου;
Έκθεση, κείμενα για το προφανές και γεωγραφία γιατί δίψαγα για να ταξιδέψω στον κόσμο.
Μια υπερφυσική περιπέτεια αθηναϊκής πραγματικότητας. Είναι αυτή η πόλη ένας τόπος όπου όλα μπορεί να συμβούν;
Η Αθήνα είναι χαοτική και μαγική παράλληλα. Έχει και ένα βαρύ DNA στο κύτταρό της. Με την έννοια ότι απαιτεί διαρκή αυτοσχεδιασμό έχει τέτοια προοπτική, ναι.
Τι σκέφτηκες όταν τελείωσες τη «Σούπερ Γκράνολα» και τι ένιωσες όταν την είδες στις προθήκες των βιβλιοπωλείων;
Όταν την τελείωσα, ανακούφιση και μικρή λύπη μαζί που έπρεπε να αποχωριστώ τις ηρωίδες μου. Περάσαμε πολύ καιρό μαζί αλλά είχε έρθει η ώρα τους να κάνουν παρέα σε άλλους. Όταν την είδα στα βιβλιοπωλεία, χαρά, τι άλλο;
Τι θα έλεγες σε ένα παιδί που θέλει να γίνει συγγραφέας;
Να διαβάζει πολύ και διαφορετικά πράγματα. Να γράφει για ό,τι του κάνει κέφι και να μη συγκρίνεται.
Μιλήσαμε για το νέο του βιβλίο, ένα μυθιστόρημα για τη μονίμως φευγαλέα αίσθηση της μητέρας του, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο η μνήμη πλάθει την προσωπική ιστορία
Ένα βιβλίο μυστηρίου για ένα κορίτσι που μεγαλώνει προσπαθώντας ν’ ανακαλύψει τον εαυτό του, αλλά και το κατά πόσο ο Αμερικανός πατέρας του ήταν μπλεγμένος με την Απριλιανή χούντα
11°
