Η Γιούλη Τσακάλου διαβάζει το βιβλίο του Μάκη Τσίτα «Μάρτυς μου ο Θεός» (Βραβείο Λογοτεχνίας Ευρωπαϊκής Ένωσης 2014) που επανακυκλοφόρησε από τις εκδ. Μεταίχμιο
Το βιβλίο του Μάκη Τσίτα «Μάρτυς μου ο Θεός», που τιμήθηκε με το Βραβείο Λογοτεχνίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης το 2014, το διάβασα στην επανέκδοσή του από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. Κλείνοντάς το με κυρίευσε ένα αίσθημα πληρότητας για το ίδιο το θέμα, τον ήρωα, τη γλώσσα και τη φόρμα που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας.
Είμαστε στην Αθήνα, παραμονές των Ολυμπιακών του 2004. Ο Χρυσοβαλάντης, ένας παχουλός πενηντάρης τυπογράφος, ψάχνει για δουλειά και μόλις τη βρίσκει, τη χάνει.
Μιλώντας σε πρώτο πρόσωπο, μας περιγράφει τα οικονομικά του βάσανα, την προβληματική του οικογένεια, με τις «μουλάρες» τις αδελφές του, τις ερωτικές του φαντασιώσεις για διάφορες αλλοεθνείς καλλονές, τον θρησκευτικό του οίστρο, τις ρατσιστικές του ιδεοληψίες, τη λιγούρα του για φαγητό και ζωή.
Όμως ο έρμος ο Χρυσοβαλάντης, που τη μια προκαλεί υστερικά γέλια και την άλλη βούρκωμα στους αναγνώστες, δεν ξέρει πού πατάει και πού βρίσκεται.
Ένας ανερμάτιστος άνθρωπος, πανικόβλητος απ’ την κρίση που αχνοφαίνεται στην Ελλάδα, παραπαίει μεταξύ αγαθομάρας και θυμοσοφίας. Γι' αυτό τελικά γίνεται ο εκπρόσωπος του μέσου Έλληνα καθώς ομολογεί όσα πολλοί σκέφτονται αλλά τα κρατούν για τον εαυτό τους.
Υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσε να είναι έρμαιο των ριάλιτι εκπομπών της τηλεόρασης, όμως ο ήρωας του Μάκη Τσίτα, έλκεται από τα αφεντικά του, τις γυναίκες, τους πνευματικούς του και τους γιατρούς όλων των ειδικοτήτων.
Με γλώσσα άλλοτε ελλειπτική, με κενά σκέψης, άλματα στο παρελθόν και στο μέλλον (θέλει να παντρευτεί σε πύργο στην Αγγλία, όμως δεν μιλάει Αγγλικά) κι άλλοτε με τροπάρια ή στιχάκια της συμφοράς, ως το καταληκτήριο παραλήρημα, ο Χρυσοβαλάντης κάνει τον αναγνώστη να τον λυπάται, να τον αντιπαθεί και τελικά να τον συγχωρεί, να τον αποδέχεται. Γιατί; Μα, επειδή ο Χρυσοβαλάντης είναι καθρέφτης μας και προφητεύει όλα όσα δεν θέλαμε να ακούσουμε την εποχή της ψεύτικης, ντοπαρισμένης ευημερίας μας.
Είναι η Ελλάδα που μας σταυρώνει και σταυρώνεται.
Στο πρώτο του μυθιστόρημα, ο Μάκης Τσίτας μετά από άλλα τρία βιβλία ενηλίκων, αρκετά θεατρικά και είκοσι-τέσσερα παιδικά, μπαίνει στην καρδιά μας με τον Χρυσοβαλάντη του.
Μας σαγηνεύει τρυφερά σε μια ιστορία όπου ο καθένας μας, όσο κι αν το αρνιέται, βρίσκει ένα κομμάτι δικό του ή κάποιον γνωστό του. Και αυτό είναι που τελικά μας κερδίζει.
Προφανώς το βραβείο της Ευρωπαϊκής Ένωσης του 2014 πήγε σε άξιο εκπρόσωπο της Ελληνικής λογοτεχνίας και δεν είναι τυχαίο ότι έχει ήδη μεταφραστεί σε 12 γλώσσες.
ΝΕΟ ΒΙΒΛΙΟ
Στις 5 Μαρτίου θα κυκλοφορήσει και το νέο βιβλίο του Μάκη Τσίτα με τίτλο «Πέντε στάσεις», στο οποίο μας χαρίζει τον μονόλογο μιας γυναίκας. Μια ιστορία δοσμένη με συμπόνια, μια ιστορία που έχουν ζήσει και ζουν αμέτρητες γυναίκες.
Περιγραφή βιβλίου
Η Ελένη είχε όλους τους δρόμους ανοιχτούς μπροστά της. Και τους έκοψε ο Θεόφιλος με τον έρωτά του. Όμως εκείνη βρήκε παράδρομους. Σπούδασε, δούλεψε, έκανε δύο υπέροχα παιδιά. Όλα μόνη της. Ο Θεόφιλος παρίστανε τον πατέρα και τον σύζυγο ενώ είχε φιλενάδες. Άραγε έφταιγε το τρομερό μυστικό του που δεν τον άφηνε να δεθεί;
Η Ελένη πέρασε των παθών της τον τάραχο αλλά η πίστη της στο μέλλον δεν την άφησε να τσακιστεί. Προχωρούσε πάντα με κουράγιο, πείσμα, όραμα. Μια γυναίκα που μπορούσε να έχει μια καλύτερη ζωή, διάλεξε να ζει αφιερωμένη στα παιδιά της και στη δουλειά της όχι γιατί έτσι έπρεπε αλλά επειδή έτσι ήθελε. Πού τη βρήκε τόση δύναμη;
Ο Μάκης Τσίτας μας χαρίζει τον μονόλογο μιας γυναίκας απ’ την επαρχία που παρά τους φραγμούς που βάζει μόνη της, καταφέρνει όχι απλώς να επιβιώσει αλλά να φτιάξει μια πραγματική ζωή. Μια ιστορία δοσμένη με συμπόνια, μια ιστορία που έχουν ζήσει και ζουν αμέτρητες γυναίκες.
Ένα βιβλίο μυστηρίου για ένα κορίτσι που μεγαλώνει προσπαθώντας ν’ ανακαλύψει τον εαυτό του, αλλά και το κατά πόσο ο Αμερικανός πατέρας του ήταν μπλεγμένος με την Απριλιανή χούντα
Μιλήσαμε για το νέο του βιβλίο, ένα μυθιστόρημα για τη μονίμως φευγαλέα αίσθηση της μητέρας του, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο η μνήμη πλάθει την προσωπική ιστορία
17°
