Το νέο graphic novel του Soloúp είναι στην πραγματικότητα ένα σπονδυλωτό μυθιστόρημα όπου η δύναμη των λέξεων εκρήγνυται μέσα από τα φωτορεαλιστικά σκίτσα του. Τέσσερα χρόνια μετά το εμβληματικό «Αϊβαλί», ο Αντώνης Νικολόπουλος −όπως είναι το πραγματικό του όνομα− επανέρχεται με ένα σύγχρονο σύμπλεγμα χαρακτήρων αποδεικνύοντας το ταλέντο του σε αυτό το απαιτητικό είδος λογοτεχνίας. Αποδεικνύοντας πως η ανάγκη για συγγραφή μπορεί να αποτυπωθεί με την ίδια ακρίβεια, την ίδια ένταση, την ίδια ποιότητα, την ίδια συνοχή, σε ένα βιβλίο που στηρίζεται στη δύναμη της εικόνας δημιουργώντας ένα σημαντικό έργο με ισχυρή ταυτότητα και διαχρονικότητα.
«Ο συλλέκτης» υιοθετεί το παιχνίδι των σκιών και εξυφαίνει ιστορίες με παιδιά και γονείς, παππούδες και γιαγιάδες, φίλους και άσπονδους εχθρούς, με έρωτα και αγάπη, σιωπή και τσακωμούς, με γνώμονα κάθε φορά και ένα διαφορετικό αποτύπωμα του φωτός στο σκοτάδι. Έξι αφηγήσεις, με φόντο την κωλυσιεργία του δικαστικού συστήματος, ενώνονται περίτεχνα σε έναν παράλογο πόλεμο με θύμα ένα μικρό παιδί που βιώνει τις εντάσεις ενός διαζυγίου και καλείται να διαχειριστεί τον πόνο, τον κόσμο του που καταρρέει, αλλά κυρίως τα συναισθήματά του που μπερδεύονται στο κουβάρι της έχθρας των ανθρώπων που το έφεραν στη ζωή.
«Άραγε οι συλλέκτες μαζεύουν άχρηστα πράγματα;» αναρωτιούνται τα γεροντοπαλίκαρα και η υπόλοιπη ομήγυρη στην καφετέρια της γειτονιάς και η συζήτηση φέρνει στο φως παραξενιές, ιδιαιτερότητες, περίεργες συνήθειες αλλά και μια συλλογή που κουβαλάει μέσα της την απόλυτη αγάπη, την ανάγκη για μια αγκαλιά, για μια καλημέρα. Οι «πεταλούδες» δίνουν το έναυσμα για να φανερωθεί ένα ανθρώπινο δράμα, από εκείνα που κρατούν συχνά προστατευμένα από τα αδηφάγα βλέμματα της γειτονιάς, οι τοίχοι των διαμερισμάτων.
Ο αναγνώστης αισθάνεται ήδη ένα σφίξιμο στο στομάχι αλλά η αφήγηση του Αντέλ από το Ιράκ, στο διήγημα του «Σουρσουρή», θα δοκιμάσει τις συναισθηματικές του δυνάμεις και αντοχές. Η ικανότητα του ευαίσθητου μετανάστη να νιώθει τα πτηνά, και κυρίως το λευκό καναρίνι, θα αποκαλύψει μια ακόμα συγκλονιστική πτυχή ενός έρωτα που βάλτωσε, μιας αγάπης που διαλύθηκε βάναυσα και μια αθώας ψυχής που πληγώθηκε βαθιά και, ίσως, ανεπανόρθωτα. Η «μαύρη τρύπα», οι «αχώριστοι» φίλοι και, φυσικά, ο «Κακός λύκος», θα παρουσιάσουν από διαφορετικά πρίσματα τις επιπτώσεις μιας δικαστικής διαμάχης και θα ενώσουν με αόρατα δεσμά την ασύνορη αγάπη, τη φιλία, τον θάνατο, τη μετανάστευση, τη μοναξιά, τις τρύπες που ανοίγουν με κάθε απώλεια.
Το παραμύθι της Κοκκινοσκουφίτσας αποτελεί την καθοριστική πινελιά στον καμβά που απεικονίζει την αποδόμηση ενός γάμου και την κρίση των ανθρώπινων σχέσεων. Έντονα χρώματα ζωντανεύουν την εξέλιξη του μύθου στον χρόνο και παρουσιάζουν, με έντονες εκφράσεις και δυνατά καρέ, την αλήθεια πίσω από τον θρύλο δίνοντας μια άλλη διάσταση στα γεγονότα και κινητοποιώντας τον αναγνώστη να αναζητά πάντα την άλλη πλευρά του νομίσματος.
Ο Soloup είναι συγγραφέας, σκιτσογράφος, καλλιτέχνης και έχει κατορθώσει να τιθασεύει τις διαφορετικές εκφάνσεις της δημιουργικότητάς του και να τις εναρμονίσει με σιγουριά και αυτοπεποίθηση προσφέροντας μια έκρηξη χρωμάτων και νοημάτων. Οι γραμμές του είναι καθαρές και τα σχέδιά του εκφραστικά και ρεαλιστικά, διαπερνούν τις σελίδες και προκαλούν ανατριχίλα, σαν φωτογραφίες που περάστηκαν με το μολύβι. Κάθε εικόνα αποτελεί και ένα καρέ κινηματογραφικής ταινίας, και είναι βέβαιο πως αν προβάλλονταν με ταχύτητα στη σειρά, δημιουργώντας την ψευδαίσθηση της κίνησης, ένα animation εξαιρετικής ευκρίνειας και ποιότητας θα ήταν έτοιμο να σαρώσει τα βραβεία και να κατακτήσει τους απανταχού θεατές. Οι σκιές παίζουν καταλυτικό ρόλο στην εξέλιξη της πλοκής ενώ η κυριαρχία του λευκού και του μαύρου αποδίδουν εξαιρετικά τις στιγμές απόγνωσης, θυμού, πόνου, παραίτησης, ματαίωσης, που βιώνουν οι ήρωες. Η εναλλαγή των πρωταγωνιστών σε κάθε διήγημα και η ταυτόχρονη διατήρηση ενός συνδετικού κρίκου μεταξύ τους, σε συνδυασμό με τον άμεσο και λιτό λόγο του συγγραφέα, εκτοξεύουν την δύναμη των εικόνων και πολλαπλασιάζουν την αξία των λέξεων που αφήνουν να εννοηθούν.
Ένα συγκλονιστικό graphic novel με απόλυτους πρωταγωνιστές τον Διονύση, τη μικρή Φωτεινή, μια συλλογή με αριθμούς πινακίδων ταξί και την ανάγκη ενός πατέρα για μια «καλημέρα».
Ο Παναγιώτης Σκληρός μας ταξιδεύει στη Λευκάδατων δεκαετιών του ’50, του ’60 και του ’70 μέσα από τα βιβλία «Μικρές λευκαδίτικες ιστορίες» και «Η Αλτάνη και άλλες Λευκαδίτικες ιστορίες»
Ρωτήσαμε 10 προσωπικότητες από τους χώρους των τεχνών, των βιβλίων, της πολιτικής και της ακαδημαϊκής ζωής να μας μιλήσουν για τα τρία βιβλία που διάβασαν και αγάπησαν περισσότερο μέσα στο 2024. (Έχουμε κι ένα έξτρα. Κι είναι, φυσικά, ποίηση.)
«Προσπάθησα να γράψω ένα ποίημα που δεν παραιτείται, δεν παραδίδεται, δεν σηκώνει αμαχητί τα χέρια ψηλά, δεν το βάζει στα πόδια μπροστά στην αγριάδα και τη σκληρότητα της ζωής και της εποχής»
10°
