Μητέρα τριών παιδιών, μάχιμη αστυνομικός για περισσότερες από δύο δεκαετίες, συγγραφέας παιδικών βιβλίων, με πολλές ευαισθησίες και ενδιαφέροντα με βασικό το διάβασμα, αλλά προπάντων μια συνειδητοποιημένη πολίτης που έχει όνειρα και στόχους που επιτυγχάνει.
Στις δύο αυτές γραμμές θα μπορούσαμε να σκιαγραφήσουμε την Ειρήνη Μακρυδάκη, που συναντήσαμε με αφορμή την επικείμενη έκδοση του δεύτερου παιδικού της παραμυθιού. Δεν μας αποκαλύπτει τον τίτλο του παραμυθιού, αλλά μας αναφέρει ότι η ιστορία, που θα εικονογραφείται από πολλή γνωστή ζωγράφο, θα περιστρέφεται γύρω από τη σχέση των παιδιών με τα ζώα και τον κόσμο τους, που δεν είναι άλλος από τη φύση. Μια σχέση που αλλάζει ραγδαία καθώς ολοένα και περισσότερο τα παιδιά απομακρύνονται από τη φύση καθώς μεγαλώνουν στα αστικά κέντρα, μεταβάλλοντας ταυτόχρονα τον τρόπο ζωής τους και τη συμπεριφορά τους σε σχέση με το παρελθόν.
«Μια αστυνομικός με τέτοιες ευαισθησίες;» τη ρωτάω αυθόρμητα. «Η Αστυνομία αποτελείται από μητέρες, πατέρες, συγγραφείς, ζωγράφους, επιστήμονες οι οποίοι κάτω από τη στολή κρύβουν πολλές ευαισθησίες. Έτσι με τις πράξεις τους οι αστυνομικοί μπορούν να αναδείξουν τον ρόλο της Αστυνομίας όχι ως κατασταλτικού οργάνου, όπως προβάλλεται αρκετές φορές, αλλά ως μια δικλίδα εξομάλυνσης της κοινωνικής παθογένειας» απαντά η Ειρήνη Μακρυδάκη.
Θα μας πείτε δύο λόγια για το πρώτο σας παραμύθι;
Πρόκειται για «Το Αστέρι της Φιλίας», δεν όμως το πρώτο μου παραμύθι που έγραψα, απλώς είναι το πρώτο που εκδόθηκε. Ο μεταφορικός λόγος των παραμυθιών, ως τρόπος να απευθύνεσαι σε μικρά παιδιά, με απασχόλησε από πολύ νωρίς σε σχέση με τους τρεις γιους μου επειδή δεν ήθελα να εφαρμόσω διδακτισμό απέναντι τους, αλλά να τους υποβάλλω αρχές συνεννόησης, ανοχής και φιλίας προς όλα τα παιδιά του κόσμου. Το παραμύθι έχει ως στόχο να προβάλει τους τρόπους και τους διαύλους με τους οποίους παιδιά από διαφορετικές κουλούρες αλλά και παιδιά που αντιμετωπίζουν ζητήματα στη φυσική τους κατάσταση έρχονται κοντά μέσω της φιλίας. Η φιλία δεν έχει σύνορα, χρώματα, διακρίσεις.
Στην πραγματική ζωή ποιο μπορεί να είναι το «αστέρι» που μπορεί να εμπνέει τα μικρά παιδιά, να τα κάνει να χαμογελούν και να ελπίζουν σε ένα καλύτερο κόσμο;
«Αστέρι» για ένα παιδί μπορεί να γίνει οποιοσδήποτε από εμάς που κάνει τον κόπο να γονατίσει ώστε τα μάτια του να φτάσουν στο ίδιο ύψος με τα μάτια ενός παιδιού. Που μπορεί να το πείσει ότι είναι έτοιμος να το ακολουθήσει σε οποιοδήποτε παραμυθόκοσμο και να το προστατέψει από όλους τους «δράκους» της πραγματικής ζωής.
Τι άλλα ενδιαφέροντα μπορεί να έχει μια μάχιμη αστυνομικός;
Διαβάζω πολύ ποίηση. Γράφω στίχους, δεν τολμώ όμως να σκεφτώ να τα δημοσιοποιήσω, «εκεί» τα μεγέθη είναι πολύ μεγάλα και σημαντικοί ποιητές ρίχνουν βαριά τη σκιά τους σε όσους τολμούν να καταπιαστούν. Θα μπορούσα όμως να χαρακτηρίσω τον εαυτό μου μια συμπαθητική στιχοπλόκο που ονειρεύεται να κάνει ανοίγματα προς ό,τι συνήθως αποκαλούμε έντεχνο τραγούδι. Ένα άλλο ενδιαφέρον μου είναι να έχω επαφή με όσα συμβαίνουν στο κόσμο, για αυτό ασχολούμαι ενεργά ως μέλος με τις δράσεις και πρωτοβουλίες της Διεθνής Ένωσης Αστυνομικών.
Υπάρχει χρόνος για όλα αυτά;
Το ζήτημα κατά τη γνώμη μου δεν είναι να βρίσκεις χρόνο για διάβασμα, αλλά πόσο μπορείς να «τρέφεσαι» από αυτό. Βρίσκω πάντα χρόνο να διαβάζω γιατί είναι κάτι που λατρεύω και με ξεκουράζει.
Ποια εκτιμάτε ότι μπορεί να είναι η μεγαλύτερη συμβολή που μπορεί να σας προσφέρει η υπηρεσία και γενικότερα η πολιτεία προκειμένου να ανταποκριθείτε ικανοποιητικά όχι μόνον στα καθήκοντα αλλά και γενικότερα στη ζωή σας;
Η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ανάδειξη της κάθε προσωπικότητας του ένστολου, μέσω της αναγνώρισης των ικανοτήτων και ενδιαφερόντων του, είναι η μεγαλύτερη συμβολή της υπηρεσίας μας. Με τον τρόπο αυτό ο καθένας από εμάς θα μπορέσει να συνεισφέρει με τον καλύτερο τρόπο στο έργο της αστυνομίας, προς όφελος όλων.
Το βιβλίο «Το αστέρι της Φιλίας» κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Μιχάλη Σιδέρη. Όλα τα έσοδα του βιβλίου πηγαίνουν στο σύλλογο ΑΜΕΑ Κρήτης «Το Μέλλον» ο οποίος στηρίζει οικογένειες με παιδιά με ειδικές ανάγκες, που έχει ιδρύσει ο παραολυμπιονίκης του Ρίο Μανώλης Στεφανουδάκης.
Ένα βιβλίο μυστηρίου για ένα κορίτσι που μεγαλώνει προσπαθώντας ν’ ανακαλύψει τον εαυτό του, αλλά και το κατά πόσο ο Αμερικανός πατέρας του ήταν μπλεγμένος με την Απριλιανή χούντα
Μιλήσαμε για το νέο του βιβλίο, ένα μυθιστόρημα για τη μονίμως φευγαλέα αίσθηση της μητέρας του, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο η μνήμη πλάθει την προσωπική ιστορία
20°
