- CITY GUIDE
- PODCAST
-
27°
Ο Ντέιβιντ Μάμετ στο βιβλίο του «Θέατρο» μας εισάγει στο χώρο που γνωρίζει καλύτερα
Τα συστατικά μιας καλής παράστασης
![Ντέιβιντ Μάμετ, «Θέατρο» Ντέιβιντ Μάμετ, «Θέατρο»](/images/1074x600/3/jpg/sites/default/files/article/2013/05/22/41719-93910.jpg)
Ντέιβιντ Μάμετ, «Θέατρο»: Ένα βιβλίο μετάγγισης εμπειρίας για τους επαγγελματίες, οδηγός για τους θεατές.
Πού βρίσκεται η κουίντα(;) ή, αλλιώς, στην αγγλική θεατρική ορολογία, το πράσινο δωμάτιο; Ανάμεσα στο ιερό και στο ανόσιο· είναι ο χώρος ανάμεσα στο δρόμο και τη σκηνή. Mε αφετηρία τα πιο απλά, o Ντέιβιντ Μάμετ (γ. 1947) μας μυεί στο δικό του περιβάλλον. Θεατρικός συγγραφέας («Οικόπεδα με θέα», «Ολεάννα», «American Buffalo»), βραβευμένος με Πούλιτζερ και σκηνοθέτης, γράφει για όλους και όλα όσα συμβάλουν στο ανέβασμα μιας παράστασης.
Δίνει τον ορισμό: «Θέατρο είναι ουσιαστικά άνθρωποι εγκλωβισμένοι σ’ ένα ασανσέρ» και σκοπός του δεν είναι να καθοδηγήσει, να βελτιώσει, να απεραντολογήσει, αλλά αντίθετα να μας διασκεδάσει, να μας ενθουσιάσει, να μας συγκλονίσει.
Ο Ντέιβιντ Μάμετ δίνει την πρωτοκαθεδρία στο κείμενο και στους ηθοποιούς, αλλά τονίζει ότι το φυσικό περιβάλλον στο οποίο πρέπει να ευδοκιμήσουν είναι το κοινό. Ένα κοινό που πρέπει πάντα να πληρώνει για να έχει τη δυνατότητα να κρίνει, που με τα χρόνια δυστυχώς συρρικνώνεται όσο μικραίνει η εγγράμματη μεσαία τάξη. Στους ηθοποιούς δίνει τις συμβουλές του: η ερμηνεία τους να είναι πιο απολαυστική απ’ ό,τι μια απλή ανάγνωση του κειμένου, να μιλάνε δυνατά, καθαρά (προφέροντας τα τελικά σύμφωνα), με το βλέμμα ψηλά, αποφεύγοντας τις χειρονομίες, τοποθετώντας το σώμα σωστά, προσδίδοντας στο ρόλο χαρακτήρα και άνεση (συστατικά του ταλέντου), να μάθουν να σκηνοθετούν τον εαυτό τους. Η πρόσθεση «κουλτούρας», «συναισθήματος» ή «συγκίνησης» είναι περιττή (κανείς δεν νοιάζεται τι αισθάνεται ένας ηθοποιός).
Όσο για τους δραματουργούς, δουλειά τους είναι να κάνουν το κοινό να αναρωτιέται τι θα γίνει παρακάτω. Η θεατρική εμπειρία χρειάζεται κείμενο, που σημαίνει πλοκή. Και η έλλειψη πλοκής σημαίνει βαρεμάρα.
Σε ό,τι αφορά τους σκηνοθέτες είναι αυστηρός, η εμπειρία τού δίδαξε ότι δεν είναι απαραίτητοι, ειδικά εάν λάβουμε υπόψη τους βανδαλισμούς των κειμένων ή τη διαπότισή τους με δικό τους νόημα. Στόχος του καλού σκηνοθέτη είναι να δώσει βηματισμό, ρυθμό και καλό στήσιμο στην παράσταση. Τελεία και παύλα. Η προσπάθεια να κάνει κάτι «ενδιαφέρον» με το σενάριο λέγεται ασχετοσύνη. Επιμένει σε ό,τι έλεγε ο Στανισλάφσκι «όποιος σκηνοθέτης πρέπει να κάνει κάτι ενδιαφέρον με το κείμενο δεν καταλαβαίνει το κείμενο».
Ο Μάμετ γράφει και για την τεχνική, τη θεατρική κουλτούρα, τα σημαντικά αμερικανικά έργα, τις ατελείωτες εβδομάδες γύρω από ένα τραπέζι που λέγεται πρόβα, ενώ στην ουσία σημαίνει εθιστική μορφή ομαδικής θεραπείας και εθισμός στη σπατάλη χρόνου. Τέλος γράφει για το χρόνο μιας παράστασης. Η προσοχή του κοινού είναι περιορισμένη και κανείς δεν ζει σε έναν άχρονο κόσμο – μόνο οι αποκρυφιστές, οι γιόγκι, οι ερωτευμένοι και οι ναρκομανείς.
Ένα βιβλίο μετάγγισης εμπειρίας για τους επαγγελματίες, που λειτουργεί συγχρόνως και σαν οδηγός για τους θεατές. (μτφ. Κάτια Σπερελάκη)
ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ
![](/images/w400/3/jpg/files/2024-02-02/final-voice-choice4.jpg)
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ
ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Μια ομάδα σχεδιαστών συγκέντρωσε στο βιβλίο «Travelogue» πρωτότυπες πατέντες από κάθε γωνιά της Ελλάδας
Οικολογία: Γιατί χρειαζόμαστε την άγρια φύση — και γιατί αυτό μάς αφορά όλους
«Τότε έγραφα για πράγματα που δεν είχαμε βρει ακόμα λέξεις να τα περιγράψουν, όπως η τοξική αρρενωπότητα, τα fake news), η κουλτούρα της επαγρύπνησης εναντίον φυλετικών προκαταλήψεων και διακρίσεων»
Ένα βιβλίο γεμάτο χαριτωμένες παρατηρήσεις
Τα λημέρια των συγγραφέων - πεζογράφων, ποιητών, δοκιμιογράφων. Γιατί γράφουν εκεί που γράφουν; Τι φετίχ έχουν; Πώς εμπνέονται σ’ αυτόν τον χώρο;
Το βιβλίο του Σέρχιο Πιτόλ «Η τέχνη της φυγής» (Δώμα, μετ. Αγγελική Βασιλάκου) είναι ο πρώτος τόμος της «Τριλογίας της μνήμης» του Μεξικανού συγγραφέα. Το ξεκίνησα και δεν μπορούσα να το αφήσω από τα χέρια μου.
Αυτή την εβδομάδα ασχολούμαστε με το πώς μπορεί να μιλήσει κανείς για κουίρ υποκείμενα στην ιστορία, μέσα από το δοκίμιο «Can and should we queer the past» του Justin Bengry
Μια συζήτηση με τον μεταφραστή του βιβλίου, Χαράλαμπο Γιαννακόπουλο
Το επάγγελμα του συγγραφέα είναι πολύ μοναχικό
Τρεις μικροί εκδοτικοί οίκοι, με παιδικά βιβλία που ξεχωρίζουν
Τι σημαίνει να «νιώθεις ότι πεθαίνεις στη θέση ενός άλλου»;
Ένα συλλεκτικό τεκμήριο από τον Θανάση Κ. Κάππο για τον σπουδαίο τραγουδιστή, μέσα από αφηγήσεις ανθρώπων που τον έζησαν από κοντά
Μια ιστορία αγάπης, απώλειας και συμφιλίωσης σε καιρούς ανησυχητικών αλλαγών
Greekling, όπως Γραικύλος, εκ του Graeculus: φράση υποτιμητική που χρησιμοποιούνταν από τους Ρωμαίους για συμπολίτες τους που ήθελαν να το παίζουν Έλληνες. Κατά (μειωτική) επέκταση: ο υποταγμένος Έλληνας
Τα λημέρια των συγγραφέων - πεζογράφων, ποιητών, δοκιμιογράφων. Γιατί γράφουν εκεί που γράφουν; Τι φετίχ έχουν; Πώς εμπνέονται σ’ αυτόν τον χώρο;
Τρεις μικροί εκδοτικοί οίκοι, με παιδικά βιβλία που ξεχωρίζουν
Ο γνωστός συγγραφέας και διαφημιστής μάς μιλάει για το νέο του βιβλίο «Το Φωτόδεντρο»
Πιστεύεται ότι γράφτηκε γύρω στον Απρίλιο-Ιούνιο του 1920 από ένα σανατόριο
Μια συζήτηση με τον μεταφραστή του βιβλίου του Douglas Murray
Έχετε δει 20 από 200 άρθρα.