Ο τύπος που «ξέρει να γράφει», σύμφωνα με τον Τζέιμς Ελρόι, έρχεται στην Ελλάδα. Δεν θα έπρεπε να τον γνωρίσουμε; Ένας μεγάλος αφηγητής του σύγχρονου αστυνομικού, ο χρονογράφος των πικρών αντιμαχιών της Ιρλανδίας, ο βασιλιάς του «Belfast noir» με τα επτά πολυμεταφρασμένα μυθιστορήματα, μας χαρίζει μέσα στο 2017 το «Πέπλο σιωπής», το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.
Εδώ κάποιος πεθαίνει και κάποιος ξεσκονίζει τα υπάρχοντά του, για να βρεθεί αντιμέτωπος με την απόκρυφη ιστορία ενός αιματηρού παρελθόντος. Ο παλιός μας γνώριμος, επιθεωρητής Τζακ Λένον, έρχεται σε βοήθεια. Επαγγελματικά περιθωριοποιημένος, κοινωνικά απόκληρος και ψυχικά τραυματισμένος από την προϋπηρεσία του στον υπόκοσμο του Μπέλφαστ, ο Λένον περνά σε θέση υπόπτου για φόνο και περνά στην παρανομία για να φέρει στο φως μια συνωμοσία που έμενε θαμμένη επί δεκαετίες. Το αποτέλεσμα είναι άλλο ένα συναρπαστικό hardboiled θρίλερ από έναν κορυφαίο εκπρόσωπο του είδους. Ο Stuart Neville μας μίλησε για τη ζωή, το έργο του και την Ιρλανδία, που βρίσκεται ξανά στο επίκεντρο των εξελίξεων με αφορμή το Brexit.
Το καθάρισμα του σπιτιού ενός νεκρού αποκαλύπτει κάτι ανατριχιαστικό, όταν το «Πέπλο σιωπής» αρχίζει να ξετυλίγει τα μυστικά του. Τι σας ενέπνευσε την ιστορία;
Η θεία μου πέθανε απρόοπτα στις αρχές του 2013, και το διάστημα μετά την κηδεία της έπρεπε να καθαρίσουμε το σπίτι της. Το θυμάμαι ως μια πολύ παρεμβατική διαδικασία, ως εισβολή στην ιδιωτικότητά της, έστω και αν δεν ήταν πια στη ζωή. Μία ή δύο εβδομάδες, έπαιρνα πρωινό με τη σύζυγο και την κόρη μου, όταν η ιδέα φύτρωσε στο μυαλό μου: τι θα γινόταν εάν ανακάλυπτες κάτι φρικτό καθαρίζοντας το σπίτι ενός νεκρού συγγενή; Αυτομάτως πήγα στο γραφείο μου και ξεκίνησα να γράφω. Το αποτέλεσμα ήταν το «Πέπλο σιωπής».
Ο επιθεωρητής Τζακ Λένον αναλαμβάνει την υπόθεση, όντας σε δεινή κατάσταση. Αντιμετωπίζει προκλήσεις ταυτόχρονα στην προσωπική και την επαγγελματική του ζωή. Μα ήταν πάντοτε ένας ταραχώδης χαρακτήρας. Θα κάνει ποτέ ειρήνη με τον εαυτό του αυτός ο τύπος;
Το βιβλίο αυτό είναι η τελευταία του περιπέτεια, τουλάχιστον προς το παρόν, επομένως βρίσκει επιτέλους μια κάποια γαλήνη. Παρότι δεν έχω γράψει κάτι που να τον αφορά έκτοτε, έχω μια σαφή ιδέα περί του πού βρίσκεται. Έχει συνταξιοδοτηθεί από την αστυνομία για λόγους υγείας και ζει ήσυχα σε ένα παραθαλάσσιο χωριό, δουλεύοντας σεκιουριτάς σε καθεστώς ημιαπασχόλησης.
Εδώ μας συστήνετε έναν καινούργιο χαρακτήρα στο πρόσωπο της αρχιεπιθεωρήτριας Σερίνα Φλάναγκαν, η οποία πλασάρεται αρμονικά στο πάνθεον των μυθιστορηματικών ηρώων σας. Σκοπεύετε να της δώσετε μεγαλύτερο ρόλο στο μέλλον;
Η Σερίνα προέκυψε εντελώς τυχαία, όσο περισσότερο όμως έγραφα για λογαριασμό της τόσο περισσότερο την έβρισκα ενδιαφέρουσα, σε σημείο ώστε το «Πέπλο σιωπής» να της ανήκει από κοινού με τον Τζακ. Είναι η βασική ηρωίδα και στα δύο επόμενα βιβλία μου, που κυκλοφορούν στα αγγλικά υπό τους τίτλους «Those We Left Behind» και «So Say the Fallen».
Όμοια με τα προηγούμενα έργα σας, το Μπέλφαστ πρωταγωνιστεί στην ιστορία όσο και οι ίδιοι οι χαρακτήρες. Και ο αναγνώστης κατανοεί αρκετά για την ταραχώδη φύση του μέσα από την αντιπαραβολή του παρελθόντος με το παρόν. Στο σύγχρονο Μπέλφαστ, οι μητέρες μπορούν να οδηγήσουν τα παιδιά τους στο σχολείο με ασφάλεια, οι επιβάτες ανεβαίνουν στα λεωφορεία χωρίς φόβο, τις νύχτες τα σινεμά γεμίζουν ανέμελους ανθρώπους. Είναι όμως όντως τόσο ριζική η αλλαγή; Και πιστεύετε ότι είναι χρήσιμο να μην αμελούμε το παρελθόν;
Το κέντρο του Μπέλφαστ έχει μεταμορφωθεί πέραν αναγνώρισης. Όταν ήμουν έφηβος και το επισκεπτόμουν για να πάω στα δισκάδικα, έπρεπε να διασχίσεις φρουρούμενα φράγματα για να περάσεις στην πόλη και το κέντρο έκλεινε κάθε απόγευμα στις έξι. Τώρα υπάρχει ενθουσιασμός για την πόλη, η οποία έχει γίνει μόδα, ιδιαίτερα σαν γαστρονομικός προορισμός. Αρκεί ωστόσο να περπατήσεις ένα μίλι μακριά από το κέντρο για να διαπιστώσεις ότι τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει πολύ. Οι τοίχοι διατηρούν τη θεματολογία στα mural και οι κοινωνικές διαιρέσεις είναι εξίσου ορατές.
Η Ιρλανδία βρίσκεται στο προσκήνιο της πολιτικής διαμάχης στο Ηνωμένο Βασίλειο μετά το Brexit. Είστε αισιόδοξος για την επίλυση του ζητήματος των συνόρων; Και, κυρίως, θεωρείτε ότι το Brexit εγκυμονεί κινδύνους για την ειρηνευτική διαδικασία στη Βόρεια Ιρλανδία;
Είμαι τρομερά απαισιόδοξος για οτιδήποτε αφορά το Brexit. Η ανησυχία μου για τη Βόρεια Ιρλανδία, αφήνοντας κατά μέρους το πρακτικό πρόβλημα των συνόρων, είναι ότι θα αναζωπυρώσει την επιθυμία της Σκοτίας για ανεξαρτησία. Αν η Σκοτία εγκαταλείψει το Ηνωμένο Βασίλειο η αντιπαράθεση για τα ιρλανδικά σύνορα θα ανοίξει ξανά και φοβάμαι πως τα πράγματα μπορούν να πάρουν πολύ άσχημη τροπή.
Ήταν απαραίτητο το δημοψήφισμα που οδήγησε στο Brexit;
Καθόλου. Δεν έπρεπε να πραγματοποιηθεί ποτέ. Η καμπάνια υπέρ της παραμονής στην Ευρωπαϊκή Ένωση ήταν κακοσχεδιασμένη και το κοινό ψήφισε χωρίς σαφή ιδέα για τις επιπτώσεις. Ταυτόχρονα, οι υποστηρικτές της αποχώρησης τάισαν στον κόσμο ένα σωρό ψέματα τα οποία δεν αμφισβητήθηκαν σθεναρά από την άλλη πλευρά. Τώρα ανακαλύπτουμε ότι υπήρξε και ρωσική παρέμβαση. Πιστεύω ακράδαντα ότι ένα δεύτερο δημοψήφισμα είναι απαραίτητο, ώστε να επιβεβαιωθεί τι είδους συμφωνία θα πρέπει να διαπραγματευτούμε με την Ευρώπη, και εάν το αποτέλεσμα το απαιτήσει, τότε το Brexit οφείλει να ανακληθεί.
Το έκτο σας βιβλίο από το 2009 κυκλοφορεί στις διεθνείς αγορές. Γίνεται ευκολότερο το γράψιμο από το ένα βιβλίο στο επόμενο; Θα περιγράφατε τη συγγραφική σας ρουτίνα ως εύκολη ή σαν σκληρή πάλη;
Κάθε βιβλίο είναι δυσκολότερο από το προηγούμενο, η πάλη γίνεται ολοένα σκληρότερη. Ορισμένα μυθιστορήματα είναι ευκολότερα από κάποια άλλα, ωστόσο. Το «Πέπλο σιωπής» δεν με ζόρισε υπερβολικά, το βιβλίο που ακολούθησε όμως ήταν ιδιαίτερα δύσκολο. Μόλις ολοκλήρωσα ένα έργο υπό το ψευδώνυμό μου, Haylen Beck, το οποίο έμοιαζε ακατόρθωτο. Κάθε βιβλίο είναι διαφορετικό, με τις δικές του δυσκολίες. Δεν υπάρχει φόρμουλα ή μυστικό που μπορεί να βοηθήσει.
Τι σημαίνει για εσάς προσωπικά το να σας εκθειάζουν οι κορυφαίοι σύγχρονοι ομότεχνοί σας; Οι Τζέιμς Ελρόι και Λι Τσάιλντ, ανάμεσα σε άλλους, εκφράζονται με ανεπιφύλακτο θαυμασμό για το έργο σας.
Είναι μια σημαντική δικαίωση. Όταν ξεκινούσα τη σταδιοδρομία μου, δεν έλεγα σε κανέναν ότι γράφω, ούτε καν σε στενούς φίλους ή συγγενείς. Αισθανόμουν ντροπή για αυτή μου την ενασχόληση, σαν ένας πολύ ανόητος τρόπος για να χαραμίζω τον χρόνο μου. Επομένως αυτή η αποδοχή, από συγγραφείς που θαυμάζω, σημαίνει πολλά.
Ιnfo
Ο Stuart Neville θα συνομιλήσει με τη συγγραφέα και μεταφράστρια Χίλντα Παπαδημητρίου και με τη συγγραφέα και μεταφράστρια των βιβλίων του Βάσια Τζανακάρη στις 27/11 (21.00) στο Public Café Συντάγματος.
Ο Παναγιώτης Σκληρός μας ταξιδεύει στη Λευκάδατων δεκαετιών του ’50, του ’60 και του ’70 μέσα από τα βιβλία «Μικρές λευκαδίτικες ιστορίες» και «Η Αλτάνη και άλλες Λευκαδίτικες ιστορίες»
Ρωτήσαμε 10 προσωπικότητες από τους χώρους των τεχνών, των βιβλίων, της πολιτικής και της ακαδημαϊκής ζωής να μας μιλήσουν για τα τρία βιβλία που διάβασαν και αγάπησαν περισσότερο μέσα στο 2024. (Έχουμε κι ένα έξτρα. Κι είναι, φυσικά, ποίηση.)
«Προσπάθησα να γράψω ένα ποίημα που δεν παραιτείται, δεν παραδίδεται, δεν σηκώνει αμαχητί τα χέρια ψηλά, δεν το βάζει στα πόδια μπροστά στην αγριάδα και τη σκληρότητα της ζωής και της εποχής»
9°
