Η έκθεση Reality Check, σε επιμέλεια και concept design του δρ, Κώστα Πράπογλου, φιλοξενείται στο Ψυχιατρικό Νοσοσκομείο Αττικής Δαφνί.
«Η φαντασία είναι το μοναδικό όπλο στον πόλεμο ενάντια στην πραγματικότητα» είπε ο γάτος του Τσεζάιρ στην Αλίκη της Χώρας των Θαυμάτων. Από τον Λιούις Κάρολ και το παραμύθι του 1865 ως το ψυχιατρικό νοσοκομείο του Δαφνίου στον άξονα της αρχαίας Ιεράς Οδού που ενώνει την Αθήνα με την Ελευσίνα, ο τόπος είναι ύψιστης πνευματικότητας και νοητικής αναγέννησης.
Σε ένα από τα μεγαλύτερα εγκαταλελειμμένα πλέον κτίρια της περιοχής του νοσοκομείου, το Reality Check, σε επιμέλεια του Κώστα Πράπογλου, εστιάζει στην αντικειμενική υπόσταση ενός ψυχιατρείου και στρέφει το βλέμμα μακριά από νοήματα θεσμικού εγκλεισμού.
Αναιρώντας και παρακάμπτοντας τη διανοητική διαταραχή ως ιατρική πάθηση, η έρευνα Reality Check για τους δομικούς περιορισμούς και τα χαρακτηριστικά του νου σε σχέση με τον χώρο και τον χρόνο ορίζεται ως ατοπικότητα.
Βάνα Ντατσούλη, Όταν σε αγαπώ... (2021)
Ζωή Χατζηγιαννάκη, Σε πλήρη άνθιση (2021), βίντεο με ήχο [54’’], βίντεο still.
Ο θεατής αντιλαμβάνεται τα σύνορα και τα όρια, τη συνείδηση, τη γλώσσα και τον λόγο που αντιστέκονται στη βαρύτητα καθώς το οπτικό τοπίο μετατρέπεται σε νοητικό πεδίο, αλλά και αντίστροφα. Θα τολμούσα για εναλλακτικό τίτλο να πρότεινα και το «Στον δάσκαλό μας τον Φουκώ, με αγάπη»!
Εοζέν Αγκοπιάν, Broken into pieces/piece together (2009-2021), λεπτομέρεια
Μαριάννα Στραπατσάκη και Τάνια Τσιρίδου, Εύθραυστη Περιπλάνηση (2021), συγχρονισμένη, διαδραστική βίντεο εγκατάσταση με ήχο [4’ 50’’]
Προσοχή: Αυτή δεν είναι μία έκθεση για το ψυχιατρείο per se. Οι θεατές μπαίνουν στον μικρόκοσμο ενός ασύλου, αλλά φεύγουν σαν μάρτυρες περί του τι θα μπορούσε να σημαίνει άτοπος χρόνος και άχρονος τόπος, υπό το φίλτρο της πανταχού παρούσας ανθρώπινης συνείδησης.
Νίκος Τρανός, H ελπίδα είναι ένα φτερωτό πλάσμα Που κουρνιάζει στην ψυχή (2021)
Ελένη Ζούνη, Εσωτερική πηγή (2021), λεπτομέρεια, μελάνια σε διαφάνεια 7.00 x 1.20μ.(x2), τοιχογραφία με ξηροπαστέλ, διαστάσεις (x2), τοιχογραφία με ξηροπαστέλ
Το νοσοκομείο αποτελεί πλέον ένα απλό σημείο εκκίνησης και η έκθεση φέρνει στο προσκήνιο όχι μόνο τους ιδεολογικούς παραλογισμούς της ύπαρξής μας αλλά και ξετυλίγει αναλυτικά τη σημασία της διαδοχικά, στρώμα-στρώμα. Συμμετέχουν τριάντα τέσσερις καλλιτέχνες από την Ελλάδα και το εξωτερικό δημιουργώντας εγκαταστάσεις, βίντεο, γλυπτά, ηχοτοπία, φωτογραφία και performances.
Σε έναν κόσμο που χαρακτηρίζεται από υπερπληροφόρηση, το βιβλίο εκφράζει ειρωνικά την ανάγκη των ανθρώπων να δουν κάτι γραμμένο για να πιστέψουν ότι ισχύει.
21°
