H έκθεση «Tenderness of a Cutting Sword» του Αριστείδη Λάππα παρουσιάζεται online από την γκαλερί The Breeder.
Τίποτα δεν πήγε όπως το φανταζόταν. Και αυτός και εμείς. Όλα σταμάτησαν με τη δεύτερη καραντίνα, η ζωή της πόλης και της χώρας πάγωσε, ο πολιτισμός του online είναι το μόνο πια ασφαλές μέσο περιήγησης που απέμεινε για καλλιτέχνες και φιλοθεάμον κοινό. Κάτι είναι κι αυτό στον καιρό του ζόφου.
Περιμένοντας τις μέρες της αισιοδοξίας και της επιστροφής στην κανονικότητα, αναμένοντας την επανεκκίνηση της ζωής σε όλα τα επίπεδα, αλλά και την ίδια στιγμή, έστω κι έτσι, από απόσταση, ορίστε μια πρόταση «βόλτας»: Ο Αριστείδης Λάππας κανονικά θα μας υποδέχονταν στην γκαλερί The Breeder με την έκθεση «Tenderness of a Cutting Sword».
Ζωγραφική και έργα που συνεχίζουν το ταξίδι του σε μυθολογικά σύμπαντα και εκφραστικούς συμβολισμούς διαρκείας. Ένας από τους πιο ταλαντούχους ζωγράφους της νέας γενιάς, δείχνει να έλκεται από περιδινήσεις σε χωροχρόνους όπου το τελευταίο που μετρά είναι η ρεαλιστική αναπαράσταση. Τον παρακολουθώ χρόνια, και ένεκα των «Τρυφερών Σπαθιών» του, μιλήσαμε, έστω κι έτσι, για τη ζωγραφική, τον εαυτό του, τους ήρωες κι όλα όσα θα δείτε αν κλικάρετε στο thebreedersystem.com
Για άλλη μια φορά παίζεις με μυθολογικές αναφορές και εξερεύνηση συμβόλων. Θυμάμαι την έκθεση, την ελληνικότητα και τον τρόπο που εξερεύνησες το φολκλόρ της, όπως πωλείται στα μικροκαταστήματα στο Μοναστηράκι, αλλά και μια παλιότερη περφόρμανς όπου υποδυόσουν σε τριπλό ρόλο τον Lover, τον Warrior και τον Builder. Ας έρθω στη νέα δουλειά, χρησιμοποιώντας αυτούς τους χαρακτήρες. Ποιος είναι ο πόθος της, πώς την οραματιζόσουν και πώς δούλεψες κατασκευαστικά, συν τα συναισθήματα του Μαχητή, αυτές τις μέρες, ως προς όλα αυτά τα τρελά που μας/σου τυχαίνουν….
Η έκθεση που παρουσιάζεται τώρα στην γκαλερί συνδυάζει στοιχεία που προσέγγισα για πρώτη φορά στις δυο αυτές εκθέσεις που ανέφερες. Στην πρώτη μου ατομική έκθεση στην Breeder που έγινε το 2019, διερεύνησα τη σχέση ανάμεσα σε αυτά τα σύμβολα και την ελληνική ταυτότητα κάνοντας με αυτό τον τρόπο και μια εισαγωγή στην ελληνική μυθολογία. Παράλληλα, στo περφόρμανς που πραγματοποιήθηκε στο PET Projects εξερεύνησα πώς οι αρχετυπικοί χαρακτήρες του εραστή, του χτίστη, και του μαχητή μπορούν να εκφράσουν τους εσωτερικούς μας κόσμους. Στο Tenderness of a Cutting Sword αυτά τα αρχέτυπα έχουν πάρει μυθολογικές μορφές, οι οποίες τότε όπως και τώρα προσπαθούν να εκφράσουν τα πάθη, τις φιλοδοξίες και τις μάχες που ζούμε αλλά και νιώθουμε στην καθημερινότητά μας.
Στο Tenderness of a Cutting Sword κροσάρεις mix and match: Ελλάδα, Αίγυπτος, Μεσοποταμία, Αθήνα, Isthar, Angra Mainyu, το δαιμονικό καταστροφικό πνεύμα του Ζωροαστρισμού και… η δρακοκτονία του Αγίου Γεωργίου! Τα μοτίβα παραμένουν φολκ, ο διάλογος είναι πιο διαπολιτισμικός, και τα ονόματα όπως και οι ταυτότητες των εικόνων σου δεν είναι ουδέτερα αλλά πολύ συγκεκριμένης ύπαρξης και πράξης.
΄Οπως με όλες τις μυθολογίες, ο στόχος είναι να δημιουργηθεί μια ιστορία που να νοηματοδοτήσει τη ζωή τον ανθρώπων. Βγαίνοντας στον δρόμο σήμερα η πραγματικότητα που βιώνω είναι πολυπολιτισμική με πολλές εκφράσεις ύπαρξης. Οι πρωταγωνιστές των καινούργιων μου έργων είναι μια αντανάκλαση αυτής της πραγματικότητας. Διατυπώνοντας αυτά τα πράγματα στον καμβά θα ήθελα να προσκαλέσω τον θεατή να μπει και αυτή/ος σε αυτή την πολύχρωμη πραγματικότητα. Οι αρχαίοι Έλληνες χρησιμοποιούσαν μύθους για να πλάσουν τα πρότυπα της κοινωνίας τους, ήρωες σαν τον Αχιλλέα και τον Ηρακλή, έτσι και εγώ πλάθω μια μυθολογία για να διατυπώσω τα πρότυπά μου.
Σαν πίσω από τις φόρμες και φυσικά πάντα το χιούμορ σου, σαν να μου λες, ξεκόλλα από το εργαλείο αφήγησης και μπες στο βαθύτερο νόημα, στην πνευματικότητα, ας την πω. Είναι ο στόχος σου;
Για μένα η ζωγραφική έχει κάτι πρωτόγονα ανθρώπινο. Το να βάζεις μπογιά σε μια επιφάνεια μπορεί να καταγράψει τόσο καλά το «είμαι εδώ» και αυτό είναι κάτι που με εμπνέει πολύ. Κοιτώντας τις τοιχογραφίες στις σπηλιές, αυτό που μας συγκινεί δεν είναι τόσο πως βλέπουμε έναν βίσωνα ή ένα μαμούθ, αλλά το πόσο κοντά είμαστε με εκείνους τους ανθρώπους που τα φτιάξανε. Για εμένα η πνευματικότητα είναι ένα είδος universal connectedness, το οποίο με κάποιον τρόπο εκφράζεται μέσα από τη ζωγραφική και αυτό είναι που προσπαθώ να μοιραστώ μέσω της δουλειάς μου. Βέβαια, η πνευματικότητα είναι κάτι πολύ προσωπικό και για τον καθένα είναι διαφορετικό, έτσι άμα γίνει και κάποιος έχει μια τέτοια σύνδεση με τη δουλειά μου, αυτό είναι τεράστιο δώρο για εμένα.
Η αισθητική σου γλώσσα πάντως μοιάζει σε κάθε δουλειά σου πως ακολουθεί πολύ συγκεκριμένη παραστατική αλλά και αφαιρετική εικονοπλασία: ανασκευάζεις ποιητικά τις ιδέες πίσω από τα σύμβολα, προβαίνεις σε έργα, που δεν σου κρύβω, κάθε φορά που τα βλέπω, οι πληροφορίες, η ιστορία, τα θέματα ταυτότητας, ύπαρξης, που δείχνει να σε απασχολούν, μου προκαλούν μια αίσθηση ότι έχεις ξεκαθαρίσει εδώ και πολύ καιρό πως πορεύεσαι σε ξεκάθαρο μονοπάτι. Ιδέα μου είναι, ή… το μέλλον άδηλο;
Σε αυτό το σημείο και εγώ νιώθω πως είναι κάποια πράγματα τα οποία έχουν πάρει μια πιο στέρεη μορφή μέσα μου και πως έχω βρει έναν τρόπο να εκφράσω αυτά που σκέφτομαι. Σε παραλληλισμό με τη γλώσσα, είναι σαν να έχω φτιάξει μερικές λέξεις και να αρχίζω να τις βάζω σε προτάσεις. Τίποτα όμως δεν είναι εντελώς συμπαγές, όλα ρέουν και αλλάζουν μορφές, πάντα υπάρχει ένας διαφορετικός τρόπος να πεις κάτι και όταν το κάνεις αυτό, αλλάζει και η σημασία του.
Πώς την παλεύεις; Λένε πως ειδικά για τους ζωγράφους, που ούτως ή άλλως δημιουργικά κλεισμένοι στα στούντιο τους τελούν μονίμως σε συνθήκη (δημιουργικής) καραντίνας, το πράγμα κυλάει πιο υποφερτά. Λάθος ή σωστό;
Νομίζω πως αυτοί οι καιροί και οι συνθήκες που έχουν δημιουργήσει είναι δύσκολοι για όλους μας, πόσο μάλλον όταν ανήκεις σε έναν επαγγελματικό χώρο που ακόμα και δίχως τα μέτρα είναι τόσο ασταθής. Γενικά ο καλλιτεχνικός κλάδος, όπως και οι δυσκολίες του να προσπαθείς να βιοποριστείς μέσα σε αυτόν, δεν έχει αναγνωριστεί τόσο πολύ. Όσον αφορά το καραντίνα state of mind, σίγουρα όλοι οι καλλιτέχνες είναι διαφορετικοί, με διαφορετικές ιδανικές συνθήκες δημιουργικότητας, αλλά νομίζω έχουμε ένα μέρος στο οποίο χανόμαστε μέσα στο κεφάλι μας, απλώς είναι ωραία να ξέρεις πως ο κόσμος συνεχίζει να κυλάει όταν αποφασίσεις να βγεις από εκεί.
Παιχνίδι: ένας δίσκος, ένα βιβλίο, ένα ταξίδι, ένας καλλιτέχνης, μια ταινία και μια σειρά που αυτές τις μέρες του εγκλεισμού τα ανατρέχεις και μου τα συστήνεις να τα «περιηγηθώ».
Η μουσική που άκουγα πολύ δημιουργώντας αυτά τα έργα, είναι ο δίσκος «Liquid Swords» του GZA. Για βιβλίο θα πω το «Dare to lead» της Berne Brown, για ταξίδι σκέφτομαι κάπου χωρίς lockdown και ταινία το «Μήλα» του Χρίστου Νίκου που παίζεται στο Διεθνές Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης όπου και με κάλεσαν να απαντήσω στην ταινία με έναν πίνακα. Τέλος για σειρά θα προτείνω το «The Boys».
Αν η έκθεση στην Breeder ήταν ανοιχτή, αλλά και γεροί να είμαστε, όταν ανοίξει: Ο θεατής καλείται να αναγνωρίσει υποσυνείδητες ή βιωμένες παραστάσεις για να σε «πιάσει» ή καλείται απλά να τα δει ελεύθερος, επαναπροσδιορίζοντας την πραγματικότητά του μέσα από τις ουτοπίες σου;
Για μένα η επιτυχία είναι ο θεατής να κάνει ελεύθερα τις δικές του αναγνώσεις. Μα και να ήθελα να κατευθύνω την ανάγνωση, νομίζω πως δεν θα τα κατάφερνα γιατί όλοι μας βλέπουμε τα πράγματα διαφορετικά, αυτό είναι και το ωραίο. Ίσα ίσα νομίζω πως αυτές οι υποσυνείδητες παραστάσεις αναδεικνύονται όταν κοιτάμε ελεύθεροι, χωρίς να ψάχνουμε μέσα στον πίνακα ένα συγκεκριμένο νόημα.
5°
