Εικαστικα

«Stolen»: Ημιτελή πορτρέτα Μαύρων που σκότωσε η αστυνομία

Ο συμβολισμός πίσω από την τεχνική του

Πορτρέτο Τζορτζ Φλόιντ ©EPA/Adrian Brandon

22.06.2020, 09:56
Newsroom
1’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Eπιλογές

Μουσικη Γ.Τ.Κ.: Ο ΛΕΞ το ‘δωσε πάλι για την κουλτούρα

Τάνια Σκραπαλιώρη

Οι αρετές του 21ου αιώνα: Ενσυναίσθηση, η πιο μαγική μορφή επικοινωνίας

Ελλαδα 1o Forum Athens Voice: 10 πράγματα που μάθαμε για την Ενσυναίσθηση

Δήμητρα Γκρους

The Writers Sessions: Αφιέρωμα στον Κουεντίν Ταραντίνο

More in Culture The Writers Sessions από τον Voice 102.5: Live και συζήτηση για τον Κουέντιν Ταραντίνο

A.V. Team

O Adrian Brandon ετοιμάζει τη σειρά έργων «Stolen» που απεικονίζει πορτρέτα μαύρων που έχουν δολοφονηθεί από την αστυνομία.

Τη σειρά έργων «Stolen» δουλεύει ο Adrian Brandon, μερικώς χρωματισμένα πορτρέτα Μαύρων που φόνευσε η αστυνομία. Κάθε πορτρέτο μένει ημιτελές, καθώς ο Brandon βάζει χρώμα επί ένα λεπτό για κάθε ένα από τα χρόνια του βίου του απεικονιζόμενου προσώπου έως ότου οι δυνάμεις της τάξεως κόψουν την ατραπό της ζωής του.

Δουλεύοντας το πορτρέτο του George Floyd, ο Brandon έβαλε το χρονόμετρο στα 46 λεπτά, για το πορτρέτο της Breonna Taylor στα 26 λεπτά, για αυτό του Tony McDade στα 38 λεπτά, και στα 7 μόνον για το πορτρέτο της Aiyana Stanley Jones. «Όταν ηχήσει το ξυπνητήρι, με χτυπά ένα κύμα συναισθημάτων, από θυμό μέχρι βαθιά λύπη, μέχρι απόγνωση, μέχρι να νιώθω τυχερός που ακόμα είμαι εδώ» λέει ο, με έδρα το Μπρούκλιν, εικαστικός.

«Πέραν του ότι δίνει στον θεατή μια οπτικοποίηση των διαφόρων ηλικιών που εθίγησαν από την αστυνομική βία, το χρονόμετρο δημιουργεί μεγάλο άγχος σε εμένα, ως καλλιτέχνη. Πότε θα χτυπήσει το ξυπνητήρι; Θα καταφέρω να τελειώσω αυτό το μάτι; Να πάρει, ούτε καν έχω πιάσει τα χείλη» εξομολογείται.

Σε σημείωμα που απέστειλε στο Colossal, ο Adrian Brandon εξηγεί: «Το άγχος είναι ένα συναίσθημα με το οποίο οι Μαύροι είναι ιδιαίτερα εξοικειωμένοι, και το να βιώνεις αυτό το συναίσθημα ενώ εικονογραφείς αυτά τα πορτρέτα σου επιτρέπει να νιώθεις το κάθε έργο ως περφόρμανς. Πολλοί Μαύροι υποχρεώνονται να ζουν με αυτό το άγχος, και το αποδεχόμαστε ως μέρος της καθημερινότητάς μας. Αλλά αυτά τα συναισθήματα αυξάνονται και είναι εξουθενωτικά. Δεν θα 'πρεπε να κάνω την προσευχή μου κάθε που βλέπω την αστυνομία να κυνηγάει έναν Μαύρο στον δρόμο.

Δεν θα έπρεπε να αισθάνομαι άγχος κάθε που η αστυνομία μιλάει σε έναν έγχρωμο. Να πάρει, δεν θα 'πρεπε να βγάζω το καπέλο μου και τα κοσμήματά μου κάθε που με σταματάει η αστυνομία. Δεν θα έπρεπε να είμαι τόσο ανήσυχος που να κάνω δεύτερες σκέψεις για να καλέσω την αστυνομία έτσι και χρειαστεί να το κάνω. Αυτή η σειρά (έργων) με απορροφά, μ' έναν τρόπο που η τέχνη δεν είχε κάνει στο παρελθόν».