Εικαστικα

Το «ξύπνημα» ενός εγκαταλελειμμένου χωριού στη Φωκίδα

Η Μπιενάλε της Αθήνας παρουσιάζει το project «Latent Community / NEROMANNA» για το χωριό Κάλλιο

17.03.2017, 13:34
A.V. Team
1’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Eπιλογές

Μουσικη Γ.Τ.Κ.: Ο ΛΕΞ το ‘δωσε πάλι για την κουλτούρα

Τάνια Σκραπαλιώρη

Οι αρετές του 21ου αιώνα: Ενσυναίσθηση, η πιο μαγική μορφή επικοινωνίας

Ελλαδα 1o Forum Athens Voice: 10 πράγματα που μάθαμε για την Ενσυναίσθηση

Δήμητρα Γκρους

Κοινωνια Εσύ; Θα έβαζες τους γονείς σου σε γηροκομείο;

Τάκης Σκριβάνος

Η Μπιενάλε της Αθήνας παρουσιάζει το εικαστικό - ερευνητικό project «Latent Community / NEROMANNA» των Ιώνιαν Μπισάι και Σωτήρη Τσίγκανου.

Το project «Latent Community» μελετά την έννοια της «λανθάνουσας κοινότητας» ως κοινωνικής συνθήκης, η οποία παράγεται μέσα από μια σειρά πιθανών καταστάσεων όπως ο εκτοπισμός, η αποστέρηση, ο ανορθόδοξος τρόπος οργάνωσης ή ύπαρξης σε καθεστώς απόκρυψης είτε από ανάγκη είτε από επιλογή.

Το «Latent Community / NEROMANNA» έχει θεματικό εφαλτήριο την ιστορία του χωριού Κάλλιο Φωκίδας, το οποίο απαλλοτριώθηκε το 1969 και σκεπάστηκε το 1981 από την τεχνητή λίμνη που δημιούργησε το φράγμα του Μόρνου, με σκοπό την υδροδότηση της πόλης της Αθήνας. Από τότε έως και σήμερα αποτελεί την κύρια πηγή υδάτινων πόρων της πρωτεύουσας. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τη διάσπαση της κοινότητας που κατοικούσε στο χωριό και τον εκτοπισμό της σε άλλους τόπους.

Η πλατεία απέναντι από τη Βαρβάκειο Αγορά θα ονομαστεί προσωρινά με το όνομα του χωριού, μέσω της εγκατάστασης της επιγραφής «Κάλλιο», σημαίνοντας έτσι ένα νέο τόπο. Εκεί, με τη συμμετοχή των κατοίκων της χαμένης κοινότητας, συγκαλείται μια δημόσια συνάντηση υπό τη μορφή γλεντιού και επιτελείται ένα σχεσιακό περιβάλλον αφηγήσεων και ιστοριών βασισμένων στις εμπειρίες της κοινότητας. Παράλληλα, εντός του κτηρίου θα παρουσιαστεί ένα δημόσιο αρχείο από τεκμήρια και ντοκουμέντα, μεγάλο μέρος των οποίων έχει παραχωρηθεί από τους ίδιους τους κατοίκους.

Σκοπός του project είναι η ανάδειξη της ιστορίας του Καλλίου και η προσωρινή επανασύσταση της χαμένης κοινότητας, συνδυάζοντας στρατηγικές της σχεσιακής αισθητικής με την καλλιτεχνική πρακτική του αρχείου.

Επιχειρώντας την επανα-κατοίκηση του πνιγμένου χωριού σε νέες συντεταγμένες, το έργο προσφέρεται ως ο εν δυνάμει ιδανικός τόπος εξάσκησης των κοινωνικών τελετουργιών της κοινότητας, ψάχνοντας ταυτόχρονα αφορμές κριτικής αναμέτρησης με τη σύγχρονη κοινωνική ιστορία.