Η Αλίκη στη χώρα της κρίσης είσαι εσύ. Μπαίνεις στα Δυο Χωριά, σαν κυνηγημένη, έξω η Μύκονος ερωτεύεται, πουλιέται, αγοράζει, χορεύει, μεθάει, ζαλίζει. Εδώ μέσα δροσιά, σε κάθε όροφο του κτιρίου όλο και λευκότερο το φως των Κυκλάδων. Τι έψαχνες; Την πλατιά σκιά του στοχασμού, την παρηγοριά της τέχνης και τη δροσιά της, το χιούμορ της, αυτό κυρίως. Βρίσκεσαι να κινείσαι ανάμεσα σε ανθρωπόμορφα όντα και κουνελότρυπες. Τρέχα να ξεφύγεις από τις ηλεκτρονικές Κυκλάδες του Cacao Rocks, προσπάθησε να κρυφτείς, στις φωτογραφίες του Πετρίδη τα γαϊδουράκια σε αναζητούν με τα μεγάλα εκφραστικά τους μάτια, δεν μπορείς. Honey; Love; Pheromenes, κάποιος σου είχε χαράξει κάποτε ένα έργο τέχνης στην άμμο, το έσβησε το κύμα. Τι ψάχνεις τώρα; LEtGΟ φωνάζει η πινακίδα της Φωκά, είσαι στη Μύκονο, καλωσήρθες.
«Ξεμυτίζουμε» μου λέει σεμνά η Μαρίνα ‒ η Μαρίνα Βρανοπούλου, επιμελήτρια και εικαστικός τέχνης, δημιουργός της καλλιτεχνικής πλατφόρμας Δυο Χωριά στη Μύκονο. Δεν είναι αλήθεια και είναι, τα Δυο Χωριά ξεμυτίζουν ναι, και κάτι παραπάνω. Πέρυσι επιχείρησαν να ανοίξουν ένα διάλογο, δεν ξέρανε αν θα βρούνε συνομιλητές, ποτέ δεν ξέρεις, βρήκανε, πολλούς. Τι σημαίνει Μύκονος και τι Ελλάδα, κρίση, τέχνη, ηδονή και απώθηση. Φέτος συνεχίζουν, με ακόμη περισσότερη φόρα. Με δύναμη.
Φέτος για πρώτη φορά φωτογραφία: στα έργα του Πάρι Πετρίδη τα γαϊδουράκια σε ψάχνουν με τα μεγάλα εκφραστικά τους μάτια, δεν μπορείς να κρυφτείς. Για πρώτη φορά street art: στην ατομική του έκθεση «Les cyclades electroniques», ο Κακάο Ροκς εξερευνά και επανεφευρίσκει τις Κυκλάδες σ’ ένα ζωγραφικό ημερολόγιο που εμπνεύστηκε με τη συντροφιά των ποιημάτων του Ελύτη και του Σεφέρη, συνοδεία γαλλικής ηλεκτρονικής μουσικής. Ο καλλιτέχνης ζωγράφισε πρώτα τα τοπία που τον ενδιέφεραν, έπειτα τα φωτογράφισε και ύστερα εξέτασε πώς, μέσα από τα αρνητικά των φωτογραφιών του, τα χρώματα των έργων του άλλαζαν θέσεις: άσπρο και μαύρο, χρυσό και μπλε, οι αιγιοπελαγίτικες αποχρώσεις σε έργα μη απεικονιστικά αλλά απολύτως προσωπικά. Κάτι το απροσδιόριστα οικείο, θραύσματα από νησιά και καλντερίμια, σαν το αρνητικό μιας φωτογραφίας που τράβηξες ένα παλιό καλοκαίρι μιας παλιάς σου ζωής.
Φέτος, κι ο Taylor McKimens: ο καλλιτέχνης που τον Σεπτέμβριο παρουσίασε μια εντυπωσιακή σειρά έργων στο The Hole του Μανχάταν, βασισμένα στη μελέτη και την αποτύπωση δύο ελληνικών γλυπτών που βρίσκονται στο μουσείο Μετροπόλιταν, συνεχίζει τη δουλειά αυτή μέσα από τη δίμηνη παραμονή του στην Αθήνα και τη Μύκονο στα πλαίσια του προγράμματος φιλοξενίας των Δύο Χωριών.
Φέτος νέες ενδιαφέρουσες ατομικές εκθέσεις: Στο «Incognito» ο Ηλίας Καφούρος αφηγείται την παγκοσμιοποιημένη καθημερινότητά μας εξετάζοντας τις έννοιες της παραποίησης της ταυτότητας και της χειραγώγησης της προσοχής ως κοινές, ανθρώπινες συνισταμένες.
Φέτος και δύο γυναίκες επιμελήτριες: φιλοξενούμενες και οικοδέσποινες, συνθέτουν και επιμελούνται για τα «Δυο Χωριά», δύο ομαδικές εκθέσεις σπάνιες για τα ελληνικά δεδομένα. Στον πυρήνα και των δύο, η Μύκονος, πηγή έμπνευσης, πεδίο στοχασμού. Η καλλιτέχνις Ραλλού Παναγιώτου εμπνέεται από την ανεμελιά και τον αισθησιασμό του νησιού κι επιμελείται την ομαδική έκθεση «honey; love; pheromenes»: το καλλιτεχνικό ισοδύναμο των βρεγμένων μαλλιών και των ελαφρών εγκαυμάτων που θέλουν γιαούρτι και απογευματινό ύπνο. Ανάμεσα στα έργα βούτυρο και κρέμα nivea, σκαλισμένα ξύλα και ψαλιδισμένα περιοδικά, παζλ με μαυρισμένα και ανατοποθετημένα κορμιά, παγωτά και χρήματα, μαλλιά και σκόνη, τοπία και συναισθήματα.
Η εξαιρετική Maria Brito αφηγείται το «Greek Gotham», ή αλλιώς ιχνηλατεί, μέσα από τα έργα 15 καλλιτεχνών, τις αόρατες εκείνες συντεταγμένες που συνδέουν την αρχαία Αθήνα με τη Νέα Υόρκη του σήμερα, τον αρχαιοελληνικό κλασικό κόσμο με την καρδιά του σύγχρονου πολιτιστικού συγχρωτισμού. Τι δένει αυτά τα δύο κέντρα, ποιες έννοιες, βαθιά ριζωμένες στην αρχαιοελληνική κουλτούρα, επηρέασαν και επηρεάζουν μέχρι και σήμερα τη ζωή μας, την τέχνη μας, τη σκέψη μας; Καθένας από τους δεκαπέντε καλλιτέχνες που συμμετέχουν στην έκθεση greek gotham «ψηλαφεί» με τα έργα του μια αρχαιοελληνική έννοια, μια αγγλική λέξη με ελληνική ετυμολογία και με νόημα σταθερό εδώ και 25 αιώνες: γεωμετρία και στωικισμός, πολυφωνία και κωμωδία, σάτιρα, μεταφυσική, δημοκρατία και διαλεκτική, ανάμεσα σε άλλες. Το greek gotham, είναι μια ομαδική έκθεση και μια πνευματική αλχημεία που βγάζει περισσότερο νόημα, σύμφωνα με την ίδια την επιμελήτρια, «μετά το σούρουπο, όταν τα Δυο Χωριά θυμίζουν ξαφνικά τη Νέα Υόρκη: ο έξω θόρυβος, συναλλαγές και απολαύσεις, αντηχεί και μέσα, αντανακλάται στα έργα και στην σχέση μας μ’ αυτά. Ο έξω κόσμος, ένα τόσο μεγάλο κι ετερόκλητο πλήθος ανθρώπων, σε διαφορετικές ταχύτητες, κι ο ηδονισμός χειροπιαστός, λες κι όλοι συμφώνησαν σιωπηρά να συσχετίζονται σ’ ένα άλλο επίπεδο ελευθερίας».
Φέτος βιβλία και ποτά: τα Δυο Χωριά ξεκινούν το δικό τους εκδοτικό πρόγραμμα με το «Greek Gotham» και εγκαινιάζουν στην ταράτσα τους ένα art bar: από ψηλά τα σπίτια της Χώρας, μικροί λευκοί κύβοι ζάχαρης, κι οι εγκαταστάσεις της Όλγας Μηλιαρέση Φωκά να φωτίζουν τις περισσότερες από μία όψεις του νησιού.
Φέτος, τα Δυο Χωριά ξεμυτίζουν. Ναι. Και μαζί τους κι η πολυπρόσωπη Μύκονος, μ’ ένα ακόμα πρόσωπο –αυτό που της χαρίσανε, και μαζί τους κι η Ελλάδα–, εξαιτίας τους και φέτος καλλιτεχνικός προορισμός, και μαζί τους κι οι Έλληνες καλλιτέχνες, με τη δική τους πλέον πλατφόρμα και την προσοχή στραμμένη πάνω τους. Τι ψάχνεις τώρα; LEtGΟ φωνάζει η πινακίδα της Φωκά, είσαι στη Μύκονο, καλωσήρθες.
Ραλλούς Παναγιώτου, Ioύνιος - Ιούλιος 2016, Δύο Χωριά, Μύκονος
Η καλλιτέχνις Ραλλού Παναγιώτου επιμελείται μια ομαδική έκθεση με έργα ελλήνων καλλιτεχνών αλλά και ξένων δημιουργών που διατηρούν έντονους δεσμούς με την καλλιτεχνική σκηνή της Γλασκώβης. Η Παναγιώτου εμπνεύεται από τον έντονο αισθησιασμό και την ανεμελιά του καλοκαιριού. Η έκθεση του Πολωνού Honza Zamojski θα είναι αποτέλεσμα της επιτόπιας έρευνας του εικαστικού τον Αύγουστο στη Μύκονο.
Αυτή θα είναι η δεύτερη φορά που τα Δύο Χωριά προσκαλούν τον καλλιτέχνη να έρθει στην Ελλάδα για να δημιουργήσει έργα μέσα από την προσωπική του εμπειρία. Τα έργα έχουν σκοπό να εμπλουτίσουν το καλειδοσκοπικό πολιτιστικό τοπίο της Μυκόνου.
Ο Zamojski καταπιάνεται με την έννοια της διαμάχης ως υποκειμενική κατάσταση του νου και του σώματος και ως μόνιμη κατάσταση στον κόσμο.
Σε έναν κόσμο που χαρακτηρίζεται από υπερπληροφόρηση, το βιβλίο εκφράζει ειρωνικά την ανάγκη των ανθρώπων να δουν κάτι γραμμένο για να πιστέψουν ότι ισχύει.
15°
