Η νέα ατομική έκθεση του Στέφανου Ρόκου αποτελεί μία πανοραμική παρουσίαση πολλαπλών εικαστικών δυνατοτήτων και μορφών. Ο Ρόκος δημιουργεί ένα εικαστικό περιβάλλον πέρα από τους συνηθισμένους ειδολογικούς διαχωρισμούς, περνώντας από τις δύο στις τρεις ή στις τέσσερις διαστάσεις και χρησιμοποιώντας το κέντημα, τις εγκαταστάσεις και τις προβολές για να οργανώσει έναν κόσμο-πλαίσιο, στον οποίο και η καθαρή ζωγραφική αποκτά μία πλάγια, ανοίκεια σημασία. Όπως και ο ίδιος λέει: «Ίσως η δική μου ιδανική ιδεατή πραγματικότητα να είναι το απόσταγμα μιας ηλεκτρισμένης κατάστασης που καταλήγει να έχει θετικό πρόσημο». Με αφορμή την τελευταία του έκθεση φιλοξενήσαμε στο εξώφυλλο της Athens Voice το έργο του «Το πάρτυ» και μιλήσαμε μαζί του...
Πώς και πότε αποφασίσατε να ασχοληθείτε με τη ζωγραφική;
Από πολύ μικρός έλεγα ότι θα γίνω ζωγράφος και... χαράκτρια (η μητέρα μου είναι χαράκτρια και ο πατέρας μου γλύπτης). Ζωγραφίζαμε από μικροί, ο αδερφός μου (επίσης εικαστικός) κι εγώ, καθώς στο σπίτι που μεγαλώσαμε στεγάζονται τα εργαστήρια των γονιών μας και υπήρχαν από παντού ερεθίσματα. Μετά από ένα αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα άρνησης όταν ήμουν στο Γυμνάσιο, αποφάσισα ξανά και συνειδητά στα 16 μου πια να προετοιμαστώ για τις εισαγωγικές εξετάσεις στην ΑΣΚΤ. Τελικά όντως ασχολήθηκα με την ζωγραφική και την χαρακτική.
Θυμάστε το πρώτο σας έργο;
Θυμάμαι ακριβώς και την πρώτη μου σπουδή ως φοιτητής στην σχολή (το 1995, μια σύνθεση με το μοντέλο του εργαστηρίου μας, την Ελευθερία), αλλά και το πρώτο μου προσωπικό έργο μέσα από το οποίο κατάλαβα τι με ενδιαφέρει και πώς μπορώ να το αναπτύξω (το 1999, μια ξυλογραφία με την κοιμωμένη Ιφιγένεια και τους στίχους ενός νανουρίσματος των Current 93). Τα παιδικά και εφηβικά μου έργα τα θυμάμαι όταν τα βλέπω και σ’ αυτά αναγνωρίζω ακόμα την γραφή μου.
Από προσωπικές εμπειρίες, προβληματισμούς και ανησυχίες, από το παρελθόν ως μορφή απολογισμού, από ενδιαφέρουσες ή ασήμαντες εικόνες που θεωρώ ότι μπορώ να τους δώσω αξία με μια άλλη ανάγνωση, από μουσεία και εκθέσεις, από έργα συναδέλφων, από την μουσική και από τον κινηματογράφο.
Το πιο περίεργο υλικό που έχετε χρησιμοποιήσει σε έργο;
Γενικά δεν χρησιμοποιώ περίεργα υλικά, αλλά κάτι που δεν έχω ξανακάνει παρά μία μόνο φορά είναι να καλύψω μια αρκετά μεγάλη επιφάνεια ενός ζωγραφικού μου έργου με παχύ στρώμα γύψου.
Μόλις ολοκλήρωσα αυτήν την ενότητα έργων για την οποία δούλευα σχεδόν τρία χρόνια, και ανυπομονώ να την παρουσιάσω στην Πινακοθήκη Βογιατζόγλου. Επίσης σημαντική για εμένα είναι η συνεργασία που έχω αυτόν τον καιρό με την σκηνοθέτρια Ρηνιώ Δραγασάκη για την καινούργια της ταινία. Όσον αφορά τα μελλοντικά μου σχέδια, από την επόμενη μέρα των εγκαινίων της έκθεσης φιλοδοξώ να ξεκινήσω να δουλεύω κάτι που έχω στο μυαλό μου εδώ και 15 χρόνια.
Ποιο από τα έργα σας θα ξεχωρίζατε και γιατί;
Σε κάθε καινούργια ενότητα έργων επιλέγω να εκθέσω εκείνα που ξεχωρίζω για τον έναν ή τον άλλο λόγο. Όμως πάντα υπάρχουν 1 ή 2 κάθε φορά που με τον καιρό καταλαβαίνω ότι είναι σημαντικά ως σκαλοπάτι για το επόμενο βήμα. Συνήθως τα έργα που ξεχωρίζω είναι τα έργα που με εμπνέουν για την επόμενη έκθεση ή που μου θυμίζουν ακριβώς την ψυχική κατάσταση στην οποία βρισκόμουν την περίοδο που τα έφτιαχνα.
Σε ποια γειτονιά της Αθήνας ζείτε και ποια είναι τα τρία πράγματα που αγαπάτε σε αυτήν;
Μένω στην Αγία Παρασκευή και αγαπάω την ψαροταβέρνα ο Θανάσης και την ψησταριά ο Μωριάς, την κάτω πλατεία με την τεράστια εκκλησία, τα γλυπτά του πατέρα μου, τον κινηματογράφο Αμαρυλλίς, και τον εγκαταλελειμμένο στίβο στο πρώην στρατόπεδο Σπυρούδη, όπου τρέχω δύο φορές την εβδομάδα και σκέφτομαι διάφορα πράγματα.
Πείτε μας δυο λόγια για το έργο που φιλοξενήσαμε στο εξώφυλλο της Athens Voice.
Το έργο ξεκίνησε από μια πρόχειρη φωτογραφία που είχα βγάλει στο Παρίσι πριν από δύο χρόνια, καλεσμένος σε ένα μικρό γενέθλιο πάρτι ενός φίλου Γάλλου στον κήπο του σπιτιού του. Δεν είχα σκοπό να την κάνω έργο, ήταν μία από αυτές τις ασήμαντες εικόνες που όμως αργότερα αισθάνομαι ότι μπορώ να τους δώσω νόημα. Άλλαξα τελείως την ατμόσφαιρα εκείνης της ημέρας, και αποτύπωσα σε βάθος χρόνου και σε αρκετές παραλλαγές την ψυχολογία της εποχής, των προσωπικών και κοινωνικών προβληματισμών, αυτό που αποκαλώ στον τίτλο της έκθεσης Ηλεκτρισμό. Το συγκεκριμένο έργο –όπως και αρκετά ακόμα έργα της ίδιας θεματολογίας– ονομάζεται «Το Πάρτι», τίτλος ανάλαφρος και ειρωνικός, που στηρίζεται κυρίως στην ανάγκη μου να μετριάσω τα έντονα συναισθήματα που κρύβονται από κάτω, ώστε αυτά να αποκτήσουν ταυτότητα και ισορροπία, όπως προσπαθώ να κάνω και με τις παραστάσεις που ζωγραφίζω και τα χρώματα που χρησιμοποιώ.
Τι σκέψεις κάνατε όταν είδατε το έργο σας τυπωμένο στο εξώφυλλο μιας εφημερίδας δρόμου σε όλη τη πόλη;
Τέταρτο εξώφυλλο στην Athens Voice μέσα σε 10 χρόνια;! Πώς περνάει ο καιρός... Πώς αλλάζουν τα πράγματα… Πώς κάποια πράγματα μένουν ίδια... «Nothing has changed - Everything has changed», όπως τραγουδάει αυτήν τη στιγμή δίπλα μου ο David Bowie.
Ο Στέφανος Ρόκος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1977. Τελείωσε την ΑΣΚΤ με δάσκαλο τον Τ. Πατρασκίδη. Παράλληλα παρακολούθησε μαθήματα χαρακτικής στο εργαστήριο του Γ. Μήλιου. Το 2002 απέκτησε μεταπτυχιακό τίτλο σπουδών στη χαρακτική από το Wimbledon School of Art του Λονδίνου, όπου φοίτησε με υποτροφία του ιδρύματος Προποντίς. Έχει πραγματοποιήσει ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Έχει φιλοτεχνήσει εξώφυλλα δίσκων των Φοίβου Δεληβοριά, Παύλου Παυλίδη, Piney Gir, Bobby Conn, Krista Muir, Interstellar Overdrive, Sigmatropic και Χρήστου Λεοντή, καθώς και εξώφυλλα βιβλίων, αφίσες για συναυλίες, θεατρικές παραστάσεις και ταινίες. Στις 8/2 παρουσιάζει σε συνεργασία με το «Αγκάθι» την ατομική του έκθεση «Η εποχή του ηλεκτρισμού» στην Πινακοθήκη Βογιατζόγλου (Ελ. Βενιζέλου 63 Νέα Ιωνία, 210 2710472) μέχρι 9/4.
18°
