Το νέο άλμπουμ του Elvis Costello, «Hey Clockface», το νέο βιβλίο του Max Porter, «Λάννυ», το νέο άλμπουμ των Young Gun Silver Fox, «Canyons».
Τον Elvis τον λένε Declan Macmanus...
➽ Από μικρός αγαπούσε τον Elvis Presley –έτσι δανείστηκε το μικρό του όνομα– και τον μπαμπά του, που έπαιζε τρομπέτα κι έκανε μια μικρή επιτυχία στην Αυστραλία με το όνομα Day Costello.
Ο Elvis Costello δεν γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη…
Γεννήθηκε στο Λονδίνο και ξεκίνησε να παίζει μουσική στην πόλη αυτή από τα μέσα της δεκαετίας του ’70. Σε πρώτη φάση, ο ήχος του άγγιζε το ύφος που οι Άγγλοι ονόμαζαν pub rock.
Ο Elvis Costello έγραψε τους στίχους του «Shipbuilding»…
Ένα συγκλονιστικό τραγούδι του Clive Langer, που τραγούδησε ο Robert Wyatt και που μιλάει για τον πόλεμο στα Falklands και τα ναυπηγεία που θα ανοίξουν ξανά στην Αγγλία για να αντικατασταθούν τα πλοία που βυθίστηκαν.
Το έγραψε ο Charles Aznavour και το κυκλοφόρησε σε single to 1974. Το τραγούδι ακούστηκε για πρώτη φορά εκείνη την εποχή στην τηλεοπτική σειρά «Τα επτά πρόσωπα μιας γυναίκας».
Ο Elvis Costello έγραψε το «Almost Blue»…
Με επιρροές από το «The Thrill Is Gone» του Chet Baker, το συμπεριλαμβάνει το 1982 στο «Imperial Bedroom» για να το τραγουδήσει συγκλονιστικά ο ίδιος ο Chet Baker λίγο πριν πεθάνει.
Το ηχογραφεί στο Ελσίνκι, το Παρίσι και τη Νέα Υόρκη, το ονομάζει «Hey Clockface» κι έρχεται στα τέλη του Οκτώβρη.
➽ Ένα από τα βιβλία που με συγκλόνισαν την προηγούμενη χρονιά, ήταν το «Η θλίψη είναι ένα πράγμα με φτερά» του Max Porter. Ένα θλιμμένο βιβλίο, που κατάφερνε στο τέλος να σου αφήσει ένα φωτισμένο παράθυρο κι ένα ζευγάρι φτερά για να πετάξεις προς ένα μοναχικό αλλά καινούργιο κόσμο. Πιάνοντας στα χέρια μου τον «Λάννυ», το νέο βιβλίο του Άγγλου συγγραφέα, έχω αντίστοιχες προσδοκίες. Το ξεκίνησα σήμερα το πρωί και θα σας γράψω περισσότερα μόλις το ολοκληρώσω. «Ο Λάννυ είναι ένα μικρό αγόρι που διαφέρει από τα άλλα. Αλλόκοτος και ονειροπόλος, τις περισσότερες μέρες σκαρφαλώνει στα δέντρα, βρίσκει καταφύγιο στις μυστικές κρυψώνες του και χάνεται στον λαβύρινθο της καλπάζουσας φαντασίας του. Οι γονείς του νιώθουν λατρεία, ανάμεικτη με ανησυχία, γι’ αυτό το παιδί που δεν μπορούν να ελέγξουν και να καταλάβουν». Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Πόλις σε μετάφραση της Μυρσίνης Γκανά.
➽ Σε μεταφέρουν κατευθείαν στη δυτική ακτή, είσαι βέβαιος ότι περπατάς κάτω από τους φοίνικες της Sunset Boulevard, ο ουρανός είναι γαλάζιος, η θερμοκρασία είναι στους 77 βαθμούς –Fahrenheit, εννοείται–, όπως τον πιο πολύ καιρό στο Λος Άντζελες, το Χόλιγουντ σου γνέφει από μακριά κι όταν κατέβεις στη Fiji Way θα σε περιμένει ένα yacht για μια σύντομη βόλτα μέχρι τη Σάντα Καταλίνα. Τέτοιος είναι περίπου ο ήχος των Young Gun Silver Fox, ένα μίγμα soul, soft rock και pop, όπως συνηθιζόταν σ’ εκείνα τα μέρη στις αρχές των seventies. Το μόνο πρόβλημα που ενδεχομένως υπάρχει, είναι ότι οι Young Gun Silver Fox είναι… Άγγλοι. Το «Canyons» είναι από τα καλύτερα album που άκουσα τελευταία.
➽ Μιλώντας περί yacht, υπάρχει ένα ολόκληρο ιδίωμα που ονομάστηκε στις αρχές της δεκαετίας του ’70 yacht rock και περιλαμβάνει το σύνολο της soft rock δισκογραφικής παραγωγής από το LA, συν μερικά ακόμη σκόρπια albums από δω κι από κει. Αν και η μπάντα αυτοπροσδιοριζόταν ως blues rock ή country rock, έρχεται από την California, κι έτσι ξεθάβω χωρίς τύψεις και βάζω στο πικάπ το «Pendulum» των Creedence Clearwater Revival. Η αμερικάνικη κόπια της Fantasy τρίζει νοσταλγικά στο πικάπ μου, ο Fogerty τραγουδάει ψηλά και το «Have You Ever Seen The Rain» είναι μεγάλο τραγούδι!
➽ Επειδή πήρα –λόγω Καλιφόρνιας– λίγο περισσότερο φως απ’ όσο συνηθίζω, λέω να ισορροπήσω το πράμα με μια έκθεση που γίνεται στην Alte Nationalgalerie στο Βερολίνο από τις 18 Σεπτεμβρίου μέχρι τις 17 Ιανουαρίου. Τιτλοφορείται «Decadence and Dark Dreams» και περιλαμβάνει (σκοτεινά) έργα του βελγικού συμβολισμού. Ζωγράφοι όπως οι William Degouve de Nuncques, Henry De Groux, Jean Delville, James Ensor, Émile Fabry, Léon Frédéric, Fernand Khnopff, Georges Le Brun, George Minne αναλαμβάνουν να φέρουν έναν σκοτεινό και εσωτερικό άνεμο μέσω διαδικτύου, γιατί για ταξίδι, δεν μας βλέπω…
Έργο μεικτής τεχνικής του Γιώργου Φλωράκη για τη στήλη του Σημειώσεις Ενός Μονομανούς
➽ Είναι χαμηλόφωνος, είναι μελαγχολικός, γράφει πάντα μικρά αριστουργήματα κι έχει το ύφος του φθινοπώρου που διανύουμε. Το «Gold Record» είναι από τους πολύ καλούς δίσκους του Bill Callahan, που αν είχε γεννηθεί 40 χρόνια νωρίτερα, μπορεί και να ήταν ο Leonard Cohen…
Το έργο της Μαρίας Ζαβάκου για τον ψηφιακό εκφοβισμό και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει η νέα γενιά ανεβαίνει στη σκηνή σε σκηνοθεσία Γιολάντας Μαρκοπούλου
15°
