Κώστας Βουτσάς: Ο πιο ζωηρός έλληνας ηθοποιός θυμάται ιστορίες

Σε ηλικία 88 ετών κατέληξε από λοίμωξη του αναπνευστικού στις 4.20 τα ξημερώματα ο αγαπημένος ηθοποιός Κώστας Βουτσάς, έπειτα από πολυήμερη νοσηλεία στο νοσοκομείο «Αττικόν». Τον Ιανουάριο του 2019 η ATHENS VOICE τον συνάντησε και ο ίδιος πόζαρε στον φακό της Πηνελόπης Μασούρη μιλώντας αφοπλιστικά και με εξομολογητική διάθεση για τη ζωή του.

---

Είναι ο πιο αγαπημένος ηθοποιός από τη χρυσή εποχή της ελληνικής κωμωδίας της Φίνος Φιλμς. Ο άνθρωπος που έβγαζε ακαριαία ατάκες που έμεναν κλασικές (Κατίνα! Σαλαμάκι!), ακόμα και «επιφωνήματα» (Φφστ! Μπόινγκ!), είτε σε ταινίες παίζοντας με εξαιρετικά καστ ηθοποιών, είτε αλωνίζοντας τις θεατρικές σκηνές της Αθήνας – κάτι που κάνει ακόμα και τώρα, σε μία ηλικία που δεν συμβαδίζει καθόλου με τη φρέσκια, γεμάτη ενέργεια παρουσία του, την οξυδέρκεια και το ακατάβλητο timing που έχει σαν κωμικός ηθοποιός. Ο Κώστας Βουτσάς χόρεψε τουίστ όπως κανένας άλλος, υπήρξε ο εκπρόσωπος της νέας, αισιόδοξης, μεταπολεμικής γενιάς και παρέμεινε πιστός στην ποιότητά του ακόμα και σήμερα. Απολαμβάνει την ιστορία του με άνεση, τη ζωή με όλη του την καρδιά, εκφράζει την αισιοδοξία και είναι cool γιατί τον λατρεύουν ακόμα και τα πιτσιρίκια.    

Το πρώτο δυνατό μου ερωτικό σκίρτημα ήταν στα δεκαέξι μου για μια κοπέλα περαστική από το σχολείο, αλλά η πρώτη μου εμπειρία στον έρωτα ήταν λίγα χρόνια πριν, στα δεκατρία μου, σε έναν οίκο ανοχής. Μια πόρνη που της πουλούσα τσιγάρα είχε φέρει την κόρη της στο σπίτι και μου δάνεισε το δωμάτιο για να πάω με τη μικρή, κι ομολογώ, με ενθουσίασε η «πράξη». Δεν είχα ποτέ τραυματική εμπειρία στις σχέσεις μου με το αντίθετο φύλο. Θεωρούσα το σεξ μεγάλο δώρο, ελιξίριο νεότητας και υγείας. Απατήθηκα, ναι, και απάτησα. Μου έγιναν και προτάσεις από ισχυρές και ευκατάστατες γυναίκες να τις αποκαταστήσω, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό, αλλά εγώ επέλεγα με την καρδιά τη γυναίκα που θα συσχετιζόμουν, το συμφέρον με έδιωχνε μακριά.

Κυνηγούσα τις γυναίκες χωρίς να καταλαβαίνω πόσο τους άρεσα και ότι με ήθελαν κι αυτές. Ήμουν πάντα ο κυνηγός, ήθελα να κυνηγώ τη γυναίκα και αν με απέρριπτε, επέμενα μέχρι τελικής πτώσης κι έτσι η νίκη ήταν μία μεγάλη χαρά! Κανείς άντρας δεν είναι έτοιμος να γίνει πατέρας, κάνεις σεξ με τη γυναίκα και αυτή θα αποφασίσει για το παιδί. Οι γυναίκες κυβερνάνε τον κόσμο. Η γυναίκα εξουσιάζει, αυτή λέει στο Φαραώ κι αυτός μετά επαναλαμβάνει αυτό που του είπε!

Είμαι εβδομήντα χρόνια στο θέατρο, μ’ αυτό μεγάλωσα και μ’ αυτό πορεύομαι. Κάθε μέρα ξυπνάω με τόση αισιοδοξία, νιώθω να ξεκινάω από την αρχή και πετάω από τη χαρά μου που θα κάνω τα ίδια και απαράλλαχτα, στην ίδια σκηνή και στις δύο παραστάσεις τις Κυριακές.

Διακρίνω στα μάτια του κόσμου πολλή αγάπη, ό,τι μου ζητήσουν το κάνω, θέλουν φωτογραφίες, φωτογραφίζομαι, θέλουν αυτόγραφα, υπογράφω, οι θαυμαστές μου μ’ έφτιαξαν, τους το οφείλω. Αγαπιόμαστε, εξάλλου.

Κατά τύχη έγινα ηθοποιός, άθελά μου. Μου ζήτησαν να αντικαταστήσω κάποιον, ενθουσιάστηκαν με το παίξιμό μου και με κράτησαν. Με τράβηξε κοντά του το επάγγελμα, αυτό ήρθε σε μένα, δεν πήγα εγώ σ’ αυτό. Δεν ζήλεψα πότε κανέναν ηθοποιό, με αυτό που διέθετα πορεύτηκα. Δεν κοιτάχτηκα ποτέ, ούτε κοιτάζομαι στον καθρέφτη, ξέρω ποιος είμαι κι έχω αυτοπεποίθηση, χωρίς αυτή δεν κάνεις τίποτα.

Τα έργα χτίζονται πάνω στον χαρακτήρα μου, γράφουν τους ρόλους για μένα. Χόρευα χωρίς να είμαι χορευτής, εγώ αθλητής ήμουν, αυτοσχεδίαζα, έδινα άλλο τόνο σε απλές λέξεις του σεναρίου δημιουργώντας ατάκες που έμειναν, όπως το «φςς μπόινγκ».

Ήμουν πάντα καλά στην προσωπική μου ζωή, κι είμαι πολύ χαρούμενος και αισιόδοξος στην καθημερινότητά μου. Ζω έντονα κάθε μου μέρα. Η καλημέρα ξεκινάει από τον πρωινό καφέ, που πρέπει να στον σερβίρει γυναίκα αν θες να σου πάει καλά η μέρα! Οι μεγάλες χάρες και οι μικρές συγκινήσεις για μένα ταυτίζονται με την οικογενειακή μου ζωή. Ο Φοίβος, η γυναίκα μου, οι κόρες μου, ο Άνθιμος, οι εγγόνες μου είναι η μεγάλη μου ευτυχία, είμαι γήινο άτομο. Αγαπώ πολύ τα παιδιά μου και τα φροντίζω με όλους τους τρόπους, μικρούς, της καθημερινότητας, και μεγάλους. Πιστεύω ακράδαντα ότι τα παιδιά είναι ευτυχία, τα εγγόνια είναι διπλή ευτυχία. Τι να πω για ένα μικρό παιδάκι, όπως ο Φοίβος, που με κάνει τρισευτυχισμένο και μου δίνει ζωή. Ίσως να ξεπέρασα τον εαυτό μου με το να κάνω ένα παιδί στα 84 μου χρόνια, άλλα δεν μ’ ενδιαφέρουν τα ταμπού, το θεωρώ φυσιολογικό.

Συμφωνώ, παντρεύτηκα πρακτικά την εγγονή μου, γιατί η γυναίκα μου είναι σαράντα χρόνια νεότερή μου, άλλα νιώθω πολύ καλά με την Αλίκη. Θέλω ο Φοίβος να γίνει ό,τι θέλει όταν μεγαλώσει και να μου μοιάζει μόνο στο «πουλάκι»! Δεν μ’ ενδιαφέρει να γίνει ηθοποιός, στον κλάδο μας δεν υπήρξε παιδί που να ακολουθήσει το επάγγελμα ενός γνωστού καλού ηθοποιού γονιού του και να βγει εξίσου καλό, με εξαίρεση τη Σμαράγδα Καρύδη.

Κανένας πολιτικός δεν υπήρξε αντάξιος των προσδοκιών μας και σήμερα περισσότερο από ποτέ είναι υπάλληλοι της Μέρκελ και του Τραμπ. Μου έχουν προτείνει να μπω στον πολιτικό στίβο πολλές φορές, αλλά απέχω για να μπορώ να εκφράζω τη γνώμη μου με ειλικρίνεια.

Ο πατέρας μου, Θρακιώτης, έφτιαχνε δρόμους και σαν κομμουνιστής ήταν πότε εξόριστος και πότε κυνηγημένος. Τον έχω δει αιμόφυρτο από το ξύλο, στη φυλακή λόγω πολιτικών φρονημάτων. Έζησα στα καταφύγια, είδα κι ακούμπησα σώματα νεκρά κατά τη διάρκεια του πολέμου, ανατριχιαστικές σκηνές, αλλά ακόμα και σε αυτές τις συνθήκες, θυμάμαι μια φορά που ένιωσα ένα κοριτσάκι, τη Σούλα, δίπλα μου και «παίξαμε» για πρώτη φορά όταν τέλειωσε ο βομβαρδισμός και μείναμε μόνοι!

Ήμουν πολύ ζωηρός και κακός μαθητής, όταν ήμουν στο Γυμνάσιο άρχιζα με βαθμό 15 για να καταλήξω στο 3. Πού χρόνος για διαβάσματα τότε, με «καλλιέργησε» όμως η δουλειά μέρα νύχτα. Έκανα τον αβανταδόρο στους παπατζήδες, γυρνούσα με ένα κασελάκι πραμάτεια στους δρόμους, αντάλλαζα φθηνά ελληνικά τσιγάρα, στούκας, με καλύτερης ξένης ποιότητας πουλώντας τα δυο δραχμές παραπάνω, φροντίζοντας για τα βασικά της οικογένειάς μου, παραδίδοντας όλα τα λεφτά στην κεφαλονίτισσα μάνα μου και αναζητώντας ένα καλύτερο αύριο. Ώσπου τελικά έφυγα από την πόλη που μ’ ανέθρεψε, τη Θεσσαλονίκη, ρίχνοντας συμβολικά μια μαύρη από γράσα πέτρα πίσω μου, που πηρά από τη σιδηροδρομική γραμμή, θέλοντας να ξορκίσω το παρελθόν. Η αγωνία και η εμπειρία μου αυτή με έκανε καλύτερο άνθρωπο και με έμαθε να μοιράζομαι, μου έμαθε το εμείς να είναι ισχυρότερο από το εγώ και αυτό ακολουθώ μέχρι σήμερα σε όποιον θίασο είμαι.

Η αίσθηση του να μείνεις ανενεργός ή ακόμα και άνεργος για μένα ισοδυναμεί με θάνατο, άλλωστε διαμόρφωσα τον χαρακτήρα μου από την πρώτη νεαρή ηλικία μέσα στη βιοπάλη, είχα μάθει να δουλεύω σκληρά και ας ήρθε μετά η αναγνώριση.

Έκανα περιουσία από τις ταινίες, όταν το χιλιάρικο είχε αξία και με 500.000 έπαιρνες διαμέρισμα στην Πατησίων, ο μισθός μου ήταν από 150.000 ως 450.000 δραχμές. Ιστορίες ηθοποιών που πέθαναν στην ψάθα μετά από τόση δόξα, ήταν παραδείγματα προς αποφυγή. Ό,τι απέκτησα τ’ άφησα στις γυναίκες μου, τώρα ζω σε ένα ρετιρέ με 700 ευρώ το μήνα, ήρεμα κι απλά, χωρίς χρέη στην εφορία.