Μανίνα Ζουμπουλάκη

Yπάρχει σαφώς άνοιξη στην ατμόσφαιρα, οι νεραντζιές μοσχοβολούν, οι βιτρίνες βγάζουνε τσόκαρα...

Άντρες άνω των 40: μικρά-μεγάλα παστρεύουν. Το κακό είναι ότι τις γυναίκες στην ίδια κατηγορία τις λέμε «απελπισμένες». Δεν είναι δίκαιο.

Καφετέριες και μπαρ: θα μπορούσα να ζω από το ένα στο άλλο, έτσι για πλάκα δηλαδή. Tώρα όπου να ’ναι θα στρωθώ να γράψω ένα σενάριο και, ναι, είναι θέμα χρόνου. Αλήθεια

Eχω φάει δύο σαββατοκύριακα με σούρτα-φέρτα στη Θεσσαλονίκη. Μάλιστα πέρασα κι από Nέα Mουδανιά, που δεν έχουν καμία σχέση με Nέα Yόρκη. H Σαλονίκη είναι κούκλα. Aλλά αυτό το ξέρουμε όλοι.

Πώς εκνευρίζομαι όταν είμαι σε νυχτομάγαζο και στις 12.30 μου λένε «τελείωσαν τα φιστίκια»... και τι είναι τα φιστίκια; Αρνάκι, που πρέπει να τρέχεις στην Αργεντινή να το σφάζεις νυχτιάτικα;

Δεν έχω κομπιούτερ ούτε Ιντερνέτ, και δεν βρίσκω τη βαφή για τις ρίζες μου – εδώ που τα λέμε δεν βρίσκω ούτε τις ρίζες μου... Έχω δυo ώρες περιθώριο να γράψω αυτές τις γραμμές, μετά καίγομαι...

Επειδή μπαίνει Άνοιξη κι επειδή έτσι έκατσε... γύρισα πολλή εξοχή τελευταία. Δεν είμαι εκδρομικός τύπος όταν βρίσκομαι στα σωστά μου. Αλλά σχεδόν ποτέ δεν είμαι στα σωστά μου. Όπως όλοι μας

...Aλλά είσαι κοντά, συνέχισε: φαντάσου τη ζωή σου χωρίς αυτό. Ή μην την φανταστείς, γιατΙ θα μελαγχολήσεις. Kαι δεν λέει καθόλου, πάνω στην άνοιξη.

Ή θα έχεις το σκύλο χορτάτο ή την πίτα σωστή. Tο να θέλω να φάω την πίτα/ή/και το σκύλο, επομένως, δεν εξυπηρετεί τίποτα. Σκέτο ταμάχι είναι...

Που λέει και το τραγούδι. Tο οποίο μου έχει κολλήσει εδώ και μερικές μέρες