Το «Αθηναϊκόν» στο Ψυχικό είναι τόσο '80s, που φαντάζεσαι ότι η Μαντόνα θα ήταν η καλύτερη πελάτισσα (αν άφηνε την ηλικία της να βγει στην επιφάνεια).
Άλλες πελάτισσες, συνομήλικες της Μαντόνα ή και δέκα-τριάντα χρόνια μεγαλύτερές της, απολαμβάνουν τον καφέ και το γλυκό τους στο ωραίο, αεράτο, παραδοσιακά μεγαλο-αστικό «Αθηναϊκόν». Στο οποίο τίποτα δεν άλλαξε, αν όχι από το 1980 που ξεκίνησε τη λαμπρή καριέρα του, τότε από το ’88-’89, που το ανακάλυψα εγώ με μικρή καθυστέρηση. Ήταν (και είναι) ιδανικό μέρος για να πάρεις μια συνέντευξη – κανείς δεν σε ενοχλεί, τα τραπεζάκια είναι αραιά, και κυρίως, δεν έχει μουσική. Τότε ήταν η νόρμα, μια και τα περισσότερακαφέ κυριλέ τύπου δεν είχαν μουσική, αλλά τώρα είναι σπάνιο πράγμα, το ιδανικό για συνεντεύξεις ή και επαγγελματικές συζητήσεις, το μη-μουσικο-πλημμυρισμένο καφέ. Μια φίλη ορκίζεται ότι το «Αθηναϊκόν» έχει καταπληκτικό φαγητό, αλλά επειδή δεν το έχω δοκιμάσει, ορκίζομαι για τα τοστ και βασικά για τα γλυκά του, γιατί είναι σούπερ, παραδοσιακά, πλούσια και αφράτα, όπως και για την ατμόσφαιρά του (ορκίζομαι, εννοώ). Εκτός από '80ς ατμόσφαιρα, είναι μοναδική με όλους τους σχετικούς και άσχετους τρόπους.
Το σέρβις είναι ευγενικό, με χαμογελαστά αγόρια και κορίτσια που κινούνται διακριτικά. Τα γλυκά θυμίζουν παιδικές ηλικίες μεγαλούτσικων ανθρώπων, που ξέρουν από γλασάρισμα, από σοκολατίνα, εκλαίρ και κυρίως, πτι-φουρ. Οι καφέδες και τα τσάγια είναι περιποιημένα και συνοδεύονται από νόστιμο μπισκοτάκι (βουτύρου, το απλό, αυτό που ταιριάζει με όλα). Οι τιμές είναι λογικές… αν και, την τελευταία φορά που πήγα, στη λογική τιμή του τσαγιού (3,70€) προστέθηκαν 90 λεπτά για μια κουταλιά μέλι. Το οποίο μέλι, πριν δέκα-δεκαπέντε μέρες που είχα ξαναπάει, δεν είχε χρέωση. Και η οποία χρέωση, για μια κουταλιά μέλι, μου φάνηκε παλαβή: κανονικά σε ΟΛΑ τα καφέ της Ελλάδας το μπολάκι με τις ζάχαρες και ζαχαρίνες έχει ένα-δυο φακελάκια μέλι, Βουλγάρικο συνήθως, ωραία συσκευασμένο σε ζελατίνες/κάψουλες. Παιδεύεσαι να τις ανοίξεις, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.
Τέλος πάντων, ας φύγουμε από το λίγο ακανθώδες θέμα του μελιού: το «Αθηναϊκόν» με τις τεράστιες τζαμαρίες, το ωραίο φως, τα κλασικά καθίσματα, το γυαλιστερό ξύλο και τα λιγάκι '70s φωτιστικά, είναι γεμάτο με εκλεκτή πελατεία κάποιας ηλικίας και κοινωνικής τάξης (προς την πάνω σκάλα, αμφότερα). Οι κυρίες είναι κομψές, οι κύριοι φοράνε κοστούμι, ή σακάκι με πουκάμισο και πουλοβεράκι με Βε μέσα από το σακάκι. Η ατμόσφαιρα είναι, σας λέω, τέλεια – ασφαλής, ήρεμη, κόζυ, σαν να μην έχει αλλάξει ούτε τελεία από τα '80ς.
Κάθε φορά που μπαίνω στο «Αθηναικόν» είναι σαν να μην είμαι στην Αθήνα του σήμερα (αλλά ούτε και του χθες: σαν να βρίσκομαι σε χρονοκάψουλα, ακριβώς όπως η Μαντόνα).
«Αθηναϊκόν καφέ ρεστοράν ζαχαροπλαστείο», Εθνικής Αντιστάσεως και Μαντζάρου 1, Ψυχικό, 2106756885-6
22°
