To “Deos”, στον 25ο όροφο του Πύργου «Απόλλων», έχει πανοραμική θέα στην Αθήνα, και στα όμορφα και στα άσχημα
Πήγα στο “Deos” τουριστικά, με ξένη φίλη που φιλοξένησα, η οποία ήθελε να δει την Αθήνα από ψηλά – εννοώ ότι δεν θα πήγαινα έτσι, σκέτη, μου φαινόταν πολύ κυριλέ μέρος και σύμφωνα με τις φήμες (ίσως) πανάκριβο… που δεν είναι, τουλάχιστον όχι σε καφέδες, επιδόρπια και κοκτέιλ, τα οποία έχουν κανονικές τιμές αθηναϊκής καφετέριας. Τέλος πάντων ας μην αρχίσω ανάποδα: το “Deos” είναι καφέ μπαρ και εστιατόριο ανοιχτό όλη μέρα, στον 25ο όροφο του Πύργου «Απόλλων», στα 80 μέτρα ύψος. Το ξέρει όλος ο κόσμος φαντάζομαι, άσχετα που αξιώθηκα να πάω πρόσφατα, όπως εξήγησα δεν το είχα στο πλάνο. Και είναι ωραίο μέρος, ντιζαϊνάτο (με την υπογραφή του Interior designer Στράτου Χιωτέλη), προσεγμένο, αστραφτερό, με απίστευτη όντως θέα, σχεδόν από όλα τα σημεία. Εκτός αν καθίσεις στη μέση, από την ώρα που διαλέγεις θέση κοντά σε τζαμαρία, βλέπεις όλο το λεκανοπέδιο, από βουνό μέχρι θάλασσα. Κάνεις «ααα» και «ουου» εντυπωσιασμένη, γιατί είναι πανοραμίκ τοπίο, αισθάνεσαι σα σπουργίτης ή σαν drone που άμα συνεχίσει έτσι θα πάθει ίλιγγο και θα ησυχάσει.
Ο bar manager Λάμπρος Λιόνας έχει φτιάξει ένα ωραίο μενού με πρωτότυπα κοκτέιλ, τα οποία ήταν τέλεια, και τα δύο που πήραμε (10-12 ευρώ). Το σέρβις είναι υψηλού επιπέδου, τα κορίτσια σκοτώνονται να εξυπηρετήσουν, μιλάνε αγγλικά μια χαρά, προτείνουν εναλλακτικές αν δεν είσαι 100% ευχαριστημένη. Που είσαι, ακόμα κι αν καπνίζεις (με καλό καιρό, μπροστά στην ανοιχτή τζαμαρία).
Όλα μέσα στο κομψό “Deos” είναι ωραία, άνετα, ευχάριστα, πολιτισμένα… αλλά όταν κοιτάζεις κάτω, χαμηλά δηλαδή και όχι πέρα μακριά στον εντυπωσιακό θαλασσινό ορίζοντα… όταν ρίχνεις το βλέμμα σου χαμηλά, η ψυχή σου πιάνεται από την ατέλειωτη φαβέλα των Αμπελοκήπων, της Πλατείας Μαβίλη, της Πανόρμου, τα στριμωγμένα κτίρια χτισμένα αναντάν-παπαντάμ, κολλημένα το ένα απάνω στο άλλο σα χανζαπλάστ, τα στενά δρομάκια που βγάζουν τσίμα-τσίμα στην άσφαλτο, τα μικρά ανήλιαγα μπαλκονάκια με παλιά ποδήλατα, σκουριασμένες ντουλάπες, απλώστρες και σιδερώστρες, τις ταράτσες με σκουπιδαριό και σαβούρα, και βασικά όλη αυτήν την αστική εικόνα του Ρίο, σόρι, της Αθήνας, που απλώνεται γκριζωπή, σκονισμένη και γαριασμένη κάτω από τα καημένα τα ματάκια σου. Αισθάνεσαι κάπως. Γιατί ναι μεν πίνεις το πρωτότυπο κοκτέιλ σου ακούγοντας μη-παρεμβατική μουσική, ναι μεν απολαμβάνεις την πολυτέλεια μαζί με τη θέα… ξέρεις όμως ότι είσαι κι εσύ κομμάτι αυτού του αστικού τοπίου. Ότι ζεις, ανασαίνεις και κυκλοφορείς εκεί κάτω, χαμηλά. Και αυτό, όσο να ΄ναι, επειδή δεν το σκέφτεσαι κάθε μέρα, είναι αποκαλυπτικό…
12°
