Στον Μπαρμπαλιά στη Νέα Φιλαδέλφεια, όλοι θα πάνε για γιαουρτλού κεμπάπ αλλά θα παραγγείλουν ξανά και ξανά, πατάτες με αβγά.
Η Νέα Φιλαδέλφεια, το κεμπάπ το έχει θρησκεία της. Γειτονιά προσφυγική που κρατά κορώνα στο κεφάλι της την παράδοσή της, ξέρει να φτιάχνει κεμπάπ και παρόλο που οι περισσότεροι παλιοί μάστορες έχουν πλέον αποχαιρετήσει τα επίγεια, κλείνοντας τα μαγαζιά τους, η νέα γενιά συνεχίζει και γεμίζει ασφυκτικά τα τραπέζια της με ντονέρ και γιαουρτλού.
Οι Φιλαδελφιώτες, που έχουν την τύχη να κατοικούν μια παραμυθένια γειτονιά, με το μοναδικό της Άλσος και τις αρχοντικές της μονοκατοικίες με τους ευωδιαστούς κήπους, δύσκολα μετακινούνται σε άλλες γειτονιές. Αν είχα την τύχη να γεννηθώ εκεί, κι εγώ το ίδιο θα έκανα. Γιατί εδώ, το πράσινο και η αρχιτεκτονική συνδυάζονται με ολοζώντανες πιάτσες και μαγαζιά που ξέρουν από νοστιμιά -για να μην σου μιλήσω για τα πολίτικα γλυκά και το παγωτό τους! Και επειδή, πουθενά αλλού δεν βρίσκουν καλύτερα, κάθε Κυριακή μεσημέρι, θα βγουν για κεμπάπ.
Τα μοντέρνα κεμπαπτζίδικα συνδυάζουν την Πόλη με ντεκόρ-υπερπαραγωγές της νέας εποχής, ενίοτε και δυνατές μουσικές, σε μια πετυχημένη συνταγή, κράμα του παλιού με το καινούργιο. Ο Μπαρμπαλιάς είναι μια από αυτές τις μικρές αλυσίδες που ευημερούν, σερβίροντας χιλιάδες κόσμο την ημέρα, αλυσίδες που πέτυχαν στόμα με στόμα, χωρίς ποτέ να αναγκαστούν να διαφημίσουν την πραμάτεια τους.
Η συνταγή, τα έχει όλα από μόνη της: φωτεινό, λευκό ντεκόρ, κάποια στοιχεία που φλερτάρουν με την παράδοση και τον παλιό κόσμο σε τεχνικολόρ, αστραφτερή νέα αισθητική και ένα μενού ελκυστικό, καμωμένο μόνο από σουξέ-σιγουράκια. Σουτζούκι ή παστουρμάς με ξεροψημένη πίτα, ψιλοκομμένη ντομάτα και μαϊντανό, καραμανλίδικος παστουρμάς με τη μυστική κόκκινη, σπιτική σάλτσα, τυροκροκέτες, παστουρμαδοπιτάκια, ντολμαδάκια, σις κεμπάπ, καϊσερλί κεμπάπ και χίλια λογής κεμπάπ που σερβίρονται παραδοσιακά, με ψητή στα κάρβουνα ντομάτα και ολόκληρη πιπεριά, γιαουρτλού με κάθε λογής κρέας, λαχματζούν και πίτες σκεπαστές, ποικιλίες πλούσιες με όλα τα κρεατικά, σουβλάκια απλά και τυλιχτά, δίκανα και μονόκανα, ένα μενού τεράστιο γεμάτο παράδοση και γενναιοδωρία, να το διαβάσει ο παλιός Πολίτης και να του έρθουν δάκρυα στα μάτια.
Οι οικογένειες συν γυναιξί, τέκνοις, συμπεθέρια και κουμπάρους συνωστίζονται στα ευρύχωρα τραπέζια, λιακάδα και σκιερές πρασινάδες, προσωπικό εξυπηρετικό και ταχύτατο, όλα άψογα και καλοκουρδισμένα. Εδώ όλοι γνωρίζονται, οι σερβιτόροι είναι παιδιά της γειτονιάς, ξέρουν ακριβώς πώς προτιμά το κεμπάπ του ο κύριος Ευτύχης και πώς αγαπά η κυρία του κυρίου Ευτύχη την πίτα με τους ντοματοκεφτέδες της - με καυτερή πιπεριά στο πλάι!
Όλα αυτά τα καλούδια, υπηρετούν μεν κατά γράμμα την παράδοση αλλά στην εκτέλεσή τους είναι λίγο πιο μοντέρνα, χωρίς πολλά μπαχαρικά, χωρίς περιττά λίπη, λίγο πιο διακριτικά στη γεύση τους, λίγο πιο νεωτεριστικά. Όπως και οι κοτομπουκιές-για τα παιδάκια- τα φαλάφελ ή οι γιγάντιες σαλάτες, σαν αυτή με το ψητό μανούρι, το πορτοκάλι και το σύγκλινο Μάνης, από κείνες που συναντάς σε πιο σύγχρονης άποψης εστιατόρια.
Ας έρθουμε, όμως, στο δια ταύτα. Μπορεί ο Μπαρμπαλιάς να ειδικεύεται στις πολίτικες λιχουδιές αλλά έχει στο μενού του και το απόλυτο αθηναϊκό σουξέ των τελευταίων ετών, τηγανητή, αλάδωτη τραγανή πατάτα με τηγανητά αβγά στην κορυφή, σε τεράστια συσκευασία και σε μεγάλη πιατέλα, εντυπωσιακή και λαχταριστή. Όλοι ξεκινούν μ' αυτό το πιάτο, το οποίο επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, με αποτέλεσμα να μένουν παραπονεμένα τα κεμπάπια και τα μπριζολίκια. Πόσο μάλλον που κυκλοφορεί και σε εκδοχή με σουτζούκι και παστουρμά, επιπλέον των αβγών. Για να το κάνεις χειρότερο, μπορείς να τα παραγγείλεις και με έξτρα ντοματοσάλτσα σπιτική ή με μια καπνιστή μελιτζανοσαλάτα.
Η χαρά της υπερβολής ή αλλιώς το τέλειο έγκλημα για ένα κυριακάτικο μεσημεριανό.
18°
