Ο Δημήτρης Μαστρόκαλος, του διδύμου Mi-Ro, αγαπάει το σουβλάκι και μόλις άνοιξε τον Κουτούφη στο Παγκράτι
Η ζωή του Δημήτρη μοιράζεται ανάμεσα στη μόδα, την καθημερινή, την κοκτέιλ και τη νυφιάτικη, σε ντεφιλέ και ραντεβού με διάσημες σταρ που ποθούν να ντυθούν από τα χεράκια των Mi-Ro αλλά έλα που τυχαίνει να έχει και το ίδιο μαγικό ταλέντο σε ό,τι αφορά το interior design. Όλα ξεκίνησαν όταν μια πελάτισσα του ζήτησε να της στολίσει το σπίτι για ένα πάρτι. Ο τρόπος που ο Δημήτρης ξέρει να φτιάχνει λουλουδάτες ατμόσφαιρες από φρέσκα άνθη και το ταλέντο του να γεμίζει με χρώμα ένα χώρο, έκαναν μεγάλο σουξέ. Ακολούθησαν και άλλοι φανατικοί οπαδοί του γούστου του και κάπως έτσι βρέθηκε να έχει διακοσμήσει αρκετά μαγαζιά, όπως το Izakaya, τη Brasserie Lorraine της Δεξαμενής και το Parfait μεταξύ άλλων.
Στυλοβάτης του fashion star system, ο Δημήτρης θα μπορούσε να κυκλοφορεί μόνο σε high end σαλόνια και κότερα και να τρώει για σνακ fine dining σπεσιαλιτέ. Παιδί προσγειωμένο, με απλή ελληνική καρδιά, ωστόσο, με καμάρι θα σου πει αυτό που όλοι σκεφτόμαστε: με ένα σουβλάκι περνάει καλύτερα η μέρα ή για την ακρίβεια, δεν περνάει μέρα που να μην φάει σουβλάκι.
Το μικρό μαγαζάκι της Αρριανού στο Παγκράτι, μεσοτοιχία με το asian Yoko, του έδωσε την ιδέα για το δικό του σουβλατζίδικο, για να μπορεί να τρώει το καθημερινό του αγαπημένο φαγητό χωρίς να κάνει πλούσιες τις σουβλακερί της πόλης, που τις γνωρίζει όλες με το μικρό τους όνομα. Μαζί με τον Κυριάκο Στυλιανού του Dickee Dee(στη Βουλής αυτό) και του Yokoαποφασίζουν να μεταμορφώσουν σε ναό του ταπεινού πλην λατρεμένου εδέσματος, το μαγαζάκι μια σταλιά, της Αρριανού.
Και επειδή δεν υπάρχει κανένας λόγος τα σουβλατζίδικα να είναι όλα ένας κρύος μεταλλικός πάγκος με νέον φως, ο Δημήτρης ξεπέρασε την υψοφοβία του, σκαρφάλωσε στους τοίχους ζωγραφίζοντας τις '50'ς τοιχογραφίες του, μόνος του ζωγράφισε τα βάζα και λοιπά σκεύη του μαγαζιού, γέμισε τον τόπο με μαγικές λουλουδιασμένες συνθέσεις και αυτό που βλέπεις τελικά, τίποτα δεν σου θυμίζει την αισθητική αντίληψη που συνοδεύει ένα τυλιχτό.
Ο παλιός μπουφές του σέρβις κλείνει το μάτι στην αστική κληρονομιά του Παγκρατίου, υφασμάτινα κουρτινάκια κεντούν πάνω τους τον «Κουτούφη», το όνομα του σουβλακοναού, που στα τούρκικα μεταφράζει κάποιον που τα έχει τσούξει όσο χρειάζεται για να έρθει στο τσακίρ κέφι. Τα κόκκινα καρό τραπεζομάντιλα ενώνουν από την πρώτη εβδομάδα τα λιγοστά τραπέζια σε πάρτι με καλαμάκια και Πόλυ Πάνου, οι κοσμικοί της Αθήνας στριμώχνονται σε λίστες αναμονής για να γιορτάσουν εδώ μαζώξεις και γενέθλια.
Στο πιάτο, τα απλούστερα και απολύτως απαραίτητα: καλαμάκι χοιρινό, κοτόπουλο και μπιφτεκάκι, που μπορείς να τα τυλίξεις και σε ένα κλασικό, παλαιού τύπου τυλιχτό, μόνο με ντομάτα, κρεμμύδι και πάπρικα. Χωριάτικη και μαρουλοσαλάτα ψιλοκομμένη, όπως την αγαπούσαν οι μαμάδες μας, φέτα, τζατζίκι με βιολογικό γιαούρτι, μαυρομάτικα πιαζ, πίτες που φτιάχνει μια κυρία στο μικρό της εργαστήρι στον Άγιο Αρτέμιο, καλής ποιότητας τηγανητή πατάτα και οι πίτες για σουβλάκι του Χασιώτη, οι πιο αφράτες και νόστιμες της αγοράς. Στο τέλος, το διάσημο ραβανί και η πορτοκαλόπιτα του Τριανταφύλλου, της πλατείας Πλαστήρα.
4°
