Όπως και να το φωνάξεις, ακούει: Μ2 ή Utopian garden, στη γωνία της Μεταξά με τη Ζωναρά, ένα στέκι που αγαπούν και όσοι δεν έχoυν συναντηθεί ποτέ με το βιγκανισμό.
Τί γίνεται όταν είσαι βίγκαν ή βετζετέριαν και θέλεις να βρεθείς με τους φίλους σου σε μια χαρωπή μάζωξη πάνω από πολλά πιατάκια του τσιμπολογήματος και του μεζέ; Και πόσο δίκαιο είναι οι άλλοι να κάνουν πάρτι με λουκάνικα, τηγανιές, τηγανητά καλαμαράκια και λοιπές ποικιλίες και συ να περιορίζεσαι σε μια φάβα, μια γίγαντες, άντε και κανένα ταμπουλέ του κλασικού μεζεδοπωλείου;
Το Μ2 είναι η απάντηση: για όσους απέχουν αλλά και για μένα που άνετα ξεκοκαλίζω το κατσικάκι, αλλά με τεραστία χαρά θα περάσω μια βραδιά τρώγοντας νοστιμιές με λαχανικά και όσπρια μόνο, σε μια διαφορετική τσιπουροκατάσταση που επιπλέον, αντίθετα με τις κλασικές, με βοηθά να κάνω και μια καλή πράξη για τον εαυτό μου και το ταλαιπωρημένο πεπτικό μου σύστημα.
Επιπλέον, η βίγκαν διατροφή δεν αρκείται μόνο σε μια σαλάτα, έχει τους δικούς της κωδικούς, τα δικά της σουξέ και «οπωσδήποτε», ας πούμε δεν μπορώ να φανταστώ βίγκαν τραπέζι χωρίς φελάφελ ή χορτοφαγικό σουβλάκι ή χούμους ή κάτι με τόφου. Το Μ2 το αγαπώ για τη χαρμόσυνη διάθεσή του, που μοιράζομαι με πολλούς και διαφορετικούς εκπροσώπους της λόατκι κοινότητας, εραστές της γιόγκα, της ορειβασίας και του χορού, φοιτητές, όλες μαζί τις ηλικίες, σε έναν καφενέ που μου θυμίζει τους καφενέδες του Καϊρου αλλά και της Ικαρίας εξίσου.
Το παιδί που μαγειρεύει πίσω από το ανοιχτό παράθυρο θα σου πάρει και την παραγγελία και θα σε σερβίρει και άμα είσαι και ολίγον θαμών θα βοηθήσεις λίγο την κατάσταση παίρνοντας ο ίδιος τη μπίρα σου από το ψυγείο, και για να μην κάνει τον κύκλο του πεζοδρομίου, άμα είσαι σε κοντινό τραπέζι, θα σκύψει από το παραθύρι να σου αφήσει στο τραπέζι τη μαραθόπιτα που μόλις βγήκε καυτή από το πιο αλάδωτο τηγάνι, κομμένη σε λωρίδες παρέα με γλυκά ντοματίνια και πασπαλισμένη με λίγο άνηθο (και φέτα ή τριμμένο τυράκι προαιρετικά-ειδική φροντίδα και για τον μη βίγκαν).
Στο μενού θα βρεις λίγα αλλά πολύ καλά εμφιαλωμένα τσίπουρα και λίγες αλλά και μικρής παραγωγής μπίρες. Εκτός από τη μαραθόπιτα θα πάρεις οπωσδήποτε τα σουτζουκάκια φακής με την ωραία κόκκινη, ντοματένια σάλτσα, οι μισές μπουκιές μου θύμισαν φακή για τις άλλες μισές θα έπαιρνα όρκο πως τρώω έναν νοστιμότατο κρεατένιο κιμά. Θα πάρεις και ντάκο και βίγκαν καλαμάκια-σουξέ, για τα οποία, όμως, θα χρειαστεί να περιμένεις λίγο γιατί παίρνουν το χρόνο τους να ψηθούν-και με την ευκαιρία να σου πω πως εδώ ο χρόνος δεν μετρά και δεν αναφέρομαι στο σέρβις που και ταχύτατο είναι και ευγενέστατο. Απλά εδώ νοιώθεις σαν διακοπές, δεν θα δεις κανέναν αγχωμένο, κανέναν που να έχει μεγάλη έννοια να ξυπνήσει νωρίς το άλλο πρωί και να αρχίσει να τρέχει σαν το Βέγγο. Τα πλευρώτους είναι από τα πιο ωραία που έχω δοκιμάσει, τραγανά, χωρίς περιττή υγρασία, τρώγονται εθιστικά σαν πατατάκια και ταιριάζουν πολύ με το χούμους που έρχεται σε μερίδα-να χορτάσουν πέντε πεινασμένοι. Αλάδωτοι και αρωματικοί πατζαροκεφτέδες, έχει και χόρτα που τελειώνουν νωρίς γιατί γίνονται ανάρπαστα, αλλά θα σε αποζημιώσει η πατατοσαλάτα και η σφακιανή πίτα με το μέλι στο τέλος.
18°
