Όποιος νοσταλγεί τις παλιές ποικιλίες των τσιπουροκαφενείων πρέπει να επισκεφθεί το Αγριολούλουδο της οδού Παπαδιαμαντοπούλου
Αυτόν τον καφενέ, τον προσπερνώ σχεδόν τη μισή μου ζωή. Πάντα θα ρίξω την πιο συμπαθητική μου ματιά στα παππούδια του πρωινού καφέ, με κείνο το συμπαθητικό, εσωτερικό χαμόγελο, σαν να νοιώθεις πως αφού υπάρχουν ακόμη καφενέδες και παππούδες κεφάτοι, υπάρχει και κάτι που λέγεται γειτονιά στην πόλη της απεραντοσύνης. Ποτέ, όμως, δεν σκέφτηκα, πως αυτό το δροσερό στέκι, μια πράσινη φωλιά που θυμίζει πίνακα του Τσαρούχη με αφορά. Μέχρι που ένας φίλος, καθόλου παππούδι και εξόχως σύγχρονος και συντονισμένος σε κάθε μοντερνισμό, μου το συνέστησε ως κρυμμένο μυστικό για γνώστες και γλεντζέδες.
Βράδυ καθημερινής, να μην ξέρω τί να πρωτοδιαλέξω… Το ξώχαρο «έξω» με τα νοσταλγικά τραπεζοκαθίσματα που μου θύμισαν παλιό Απότσο ή το πολύχρωμο «μέσα», αστραφτερό και πεντακάθαρο και ροδακινί, με κορνιζαρισμένες παλιές διαφημίσεις πάνω από το ραμποτέ και ένα παιχνιδιάρικο, σέξι μπαρ με όλα τα ποτά που δεν περιμένεις στον καφενέ μιας ΚΑΠΗ πελατείας; «Έξω» ψηφίζοντας, να 'σου και μια πανώρια κοπελιά που έχει έρθει ολομόναχη για ένα τζιν τόνικ στο διπλανό τραπέζι, καμπανάκι πως το βράδυ εδώ η ιστορία εξελίσσεται κάπως αλλιώς, με πολύ νεανικό κοινό στα ολόγυρα τραπέζια.
Η δημοφιλέστατη, έξω καρδιά, επικοινωνιακότατη Πηνελόπη, περσόνα της γειτονιάς και οικοδέσποινα του χώρου, γίνεται με ένα χαμόγελο ο άνθρωπός σου, με άλλα λόγια, την επόμενη φορά δεν θα διστάσω να έρθω και άνευ παρέας, αφού είναι εκεί ο στυλοβάτης Πηνελόπη να μοιραστείς δυο κουβέντες, στις οποίες, σε λίγο θα συμμετέχουν και τα διπλανά τραπέζια. Ο Νίκος και η Δέσποινα Καρατζούλα, από την Αμφιλοχία, έβαλαν πρώτοι το κλειδί στην πόρτα του καφενείου, το 1995. Το 2002, πήρε τη σκυτάλη η κόρη Πηνελόπη, η οποία τον ανακαίνισε, του μοίρασε γενναιόδωρα χρώμα, τον έφερε στα μέτρα μιας νέας εποχής. Από τότε, τα δυο κοινά, οι παλαιότεροι και οι νεότεροι συντονισμένα μοιράζονται τα τραπεζάκια, τις ορέξεις και τα γούστα.
Εδώ θα έρθεις για το ωραιότατο και άριστης ποιότητας τσίπουρο από την Ευρυτανία, μια θεσσαλονικιά «Νύμφη», το ουίσκι ή τη βότκα σου και το πιο τραγανό, πλούσιο σε τυρί τοστάκι. Αν πεινάς, υπάρχει η μία και μοναδική, δημοκρατική και ίδια για όλους, ποικιλία: ένας τεράστιος δίσκος, πάνω του όλα σε ψωμάκια, ωραιότατα αλλαντικά και τυριά, ελιές, αβγουλάκι, ραπανάκια, ντομάτα και αγγούρι, πιπερίτσα τουρσί, σπιτική λευκή ταραμοσαλάτα, μακαρονοσαλάτα και το καταπληκτικό σύγκλινο της οικογένειας Ανδραμίδα. Όλα με την οδοντογλυφίδα τους, όπως παλιά, πλούσια και χορταστικά.
Την Τσικνοπέμπτη εδώ γίνεται το πιο τρικούβερτο πάρτι της γειτονιάς και όταν έχει ματς, έχει και γιγαντοοθόνη και απεριόριστο τζέρτζελο. Το όνομα του μαγαζιού, δεν το βάφτισε το σουξέ του Καζαντζίδη αλλά το «Αγριολούλουδο» του Παύλου Νιρβάνα. Όπως λέμε ένας καφενές ποίημα, ό,τι χρειάζεσαι να πνίξεις τις σκοτούρες μιας καθημερινής σε ένα κέφι απρόσμενο και σε τιμές που θυμίζουν άλλους, αισιότερους καιρούς.
18°
