Το «Μακεδονικόν», Σόλωνος και Ιπποκράτους μας ταΐζει με την άφθαστη θεσσαλονικιώτικη μπουγάτσα
Φοιτήτρια σαν ήμουν στα ένδοξα έιτις, Σόλωνος και Ιπποκράτους ήταν η Σχολή μου, πριν οι Φιλοσοφικές μαζευτούν όλες στου Ζωγράφου. Απέναντι, ακριβώς, το Μακεδονικόν. Το οποίο, να φανταστείς, σε κείνα τα μακρινά και αλαργινά έιτις, μας φάνταζε από τότε μαγαζί της χρονοκάψουλας, βγαλμένο από έναν προγονικό κόσμο στον οποίο δεν είχαμε ακόμη ανοίξει τα μάτια μας.
Το Μακεδονικόν, ήταν το πρωινό μας, ήταν το μεσημεριανό μας, ήταν όλες οι πείνες της ημέρας, ήταν η μαμά που μας έλειπε, εμάς τους φοιτητές της επαρχίας. Μπουγάτσα Θεσσαλονίκης, κομματάρα χορταστική με ολοτράγανο, δαντελένιο φύλλο, πιο γεμάτη πεθαίνεις από το πιο νόστιμο τυρί, σκέψου κάτι σαν κρεμώδη φέτα. Το λαδάκι, η μπουγάτσα του Μακεδονικού δεν το τσιγκουνεύεται αλλά αυτό είναι που την κάνει αυθεντική, ρουστίκ και ρετρό. Κυκλοφορεί και σε εκδοχή με σπανάκι, χωρίς καθόλου τυρί, κοίτα να δεις που ήρθε στη μόδα χωρίς να το ξέρει, τώρα με τον βιγκανισμό. Αγαπημένη και αυτή με τον κιμά, καθόλου βαριά, νόστιμη, χωρίς πολλά μπαχαρικά.
Μέχρι το μεσημέρι δεν έχει μείνει κολυμπηθρόξυλο από μπουγάτσα αλλά αν περάσεις και δεις άδεια την προθήκη που κοιτά στον δρόμο, μην προσπεράσεις. Μπες στα ενδότερα, αφενός για να μυρίσεις το παλιό άρωμα και την Αθήνα μιας άλλης εποχής, αυτή που ξέρεις από τις ελληνικές ταινίες αλλά και για δυο εξίσου νοσταλγικούς λόγους: για την πίτσα, εκείνη την παλιά, που ψήνεται στο δισκάκι, την αμερικάνικου τύπου ή αλλιώς, την πίτσα όπως την πρωτογνωρίσαμε στην Ελλάδα αλλά και για το ιδιαίτερο σάντουιτς-τοστ. Το μαλακό ψωμάκι-φρατζολάκι που γεμίζει ασφυκτικά με ό,τι διαλέξεις, για να περαστεί, με το βουτυράκι του, και να τραγανίσει από την τοστιέρα.
Η γεύση του κάποτε στα πιο αυθεντικά της, γενναιόδωρη και αληθινή. Σαν το χαμόγελο του κυρίου Κώστα, στις επάλξεις, από το 1975. Θεσσαλονικιός που ολοκλήρωσε επάνω μια πρώτη καριέρα σε ό,τι αφορά την μπουγάτσα, το ανατολίτικο γλυκό και το φύλλο εν γένει, μέχρι που κατάλαβε-πόσο μπροστά από την εποχή του-πως αν θέλεις να κάνεις καριέρα, χρειάζεται εξειδίκευση. Λίγα πράγματα και καλά. Και κάπως έτσι, έριξε νόστιμη άγκυρα στη Σόλωνος. Στον καιρό που τρέχει αλλάζοντας τα τοπία, αξία συγκινητική, μια μπουγάτσα, ίδια και απαράλλακτη, που σε είδε να μεγαλώνεις, χωρίς να κάτσει πάνω της ούτε μια ρυτίδα.
13°
