Άμα ψάχνεις, εδώ ο καλός ο ταπετσέρης

Οι τεχνίτες  παντός τύπου, βιώνουν ένα ηλιοβασίλεμα, μια επερχόμενη ολική έκλειψη, με άλλα λόγια τους ψάχνεις με το φανάρι του Διογένη κι όταν τους βρίσκεις καρδιοχτυπάς αν θα 'ναι ακόμη εκεί και στην επόμενη χρεία, με ένα φόβο ότι όπου να 'ναι όλους θα τους καταπιεί η νέα εποχή του πλαστικού επίπλου της μιας χρήσης, από αυτά που έλεγε η γιαγιά μου ότι κρατούν «από την Τρίτη ως την Τετάρτη». Στην εποχή που όλοι θέλουν να σπουδάσουν τεχνικοί υπολογιστών, κανείς δεν καταδέχεται να μάθει μια τέχνη κι ας την αφήσει, να γίνει ταπετσέρης, μαξιλαράς, αμπαζουράς, λαμαρινάς.

Γι' αυτές τις δουλειές, σχολεία δεν υπάρχουν, μου λέει ο κύριος Κώστας Φωτεινόπουλος που πέρασε 10 χρόνια στο σχολείο της ταπετσαρίας. Πρέπει να μαθητεύσεις χρόνια τσιράκι κοντά στον παλιό, κι όταν περάσουν χρόνοι και καιροί, να τον κληρονομήσεις ή να ανοίξεις τα δικά σου φτερά. Μόνο που τώρα πια, γι' αυτά, άντε να ενδιαφερθεί κανένας μετανάστης και τύχη μεγάλη έχουμε εμείς η πελατεία του που ο Βασίλης ο γιος του έχει μπει στην τροχιά του νέου αίματος στο μαγαζί-εργαστήρι. Η αλήθεια είναι πως στις σινιέ γειτονιές βρίσκεις ακόμη πρωτοκλασάτα εργαστήρια που θα ταπετσώσουν την μπερζέρα που κληρονόμησες από την προγιαγιά αλλά άμα το ταπέτσωμα κοστίζει όσο ένα σαλόνι του κουτιού, την κληρονομιά αυτή δεν την λες και κελεπούρι. Ο κύριος Κώστας είναι ο άνθρωπός μας, γιατί δεν παίρνει κεφάλια, δεν στοχεύει στο σκαλπ σου, είναι γλυκός και χαμηλόφωνος και έρχεται να παραλάβει μόνος του το προς επισκευήν αντικείμενο, που είσαι μονάχη κοπέλα και δεν φτάνουν τα μπράτσα σου για ταρζανιές. Είναι ο άνθρωπος που μας εμπνέει να μαζέψουμε ό,τι μας γυαλίσει από τα σκουπίδια, αυτός που θα του δώσει νέα ζωή, αυτός που θα μεταμορφώσει σε ποπ μεταμοντέρνο το μπαρόκ, αυτός που θα σου εξηγήσει από τί πάσχει η αντίκα σου και θα την διορθώσει, να μην κλατάρει κάτω από τον στρουμπουλό επισκέπτη που θα καθίσει πάνω της.

Με συγκίνηση θα σου μιλήσει για τις παλιές αθάνατες τεχνικές, τα έπιπλα από καλό ξύλο, τα παραγεμισμένα με τζίβες και αληθινό βαμβάκι, αυτά τα μερακλίδικα με τις σούστες που δεν ξέρουν από αφρολέξ της φτήνιας. Αυτός είναι εκεί όταν βρεις το οκαζιόν στα παλιατζίδικα να του δώσει μια νέα, μεταμοντέρνα ευκαιρία, γιατί όλοι αξίζουμε αληθινά έπιπλα που θα κρατήσουν γενιές και γενιές, χωρίς να μας κοστίσουν μια περιουσία. Αλλά και το μοντέρνο έπιπλο θέλει τον κύριο Κώστα του. Να αλλάξει το ύφασμα στον καναπέ που εξάσκησε τα νύχια του ο γάτος, να δώσει καινούργιο χρώμα και άποψη σ' αυτόν που βαρέθηκες, να βάλει ύφασμα στην βιενέζικη καρέκλα με την ψάθα που ξηλώνεται και άντε να βρεις γύφτο-ψαθατζή να στη διορθώσει.

Αυτός, ο γιός και η γυναίκα του η Βιργινία που ράβει τα μαξιλάρια, μια μικρή συγκινητική συντεχνία που δουλεύει αγκαλιά μέρα-νύχτα για να επιβιώσει γιατί αν νομίζεις κι εσύ όπως εγώ, ότι οι λίγοι εναπομείναντες τεχνίτες μαζεύουν όλο το χρήμα, ο κύριος Κώστας θα στο ανατρέψει. Τα παλιά υλικά κοστίζουν πανάκριβα, ενίοτε μια επισκευή είναι σωστό έπος που το αναλαμβάνεις μόνο από αγάπη για τη δουλειά σου, στο τέλος, όσο κι αν το αναπαλαιωμένο επανέρχεται με ενθουσιασμό, όλα γίνονται για ένα μεροκάματο. Το οποίο και αξίζει να στηρίξουμε και όχι μόνο από αγνό σκοπό. Στις εποχές της ομοιομορφίας, το παλιό έπιπλο έχει προσωπικότητα, χαρακτήρα, αξία, ταυτότητα και ποιότητα που δεν κρύβεται και είναι το μόνο που μπορεί να περιγράψει με τα ωραιότερα χρώματα και τις πιο αβρές φόρμες τη μοναδικότητά σου.

Κώστας Φωτεινόπουλος, Αντήνορος 28-30, 2107214301