Στο πρώτο διήγημα της παράστασης ο Παπαδιαμάντης, δημιουργώντας ένα ιδανικό ονειρικό τοπίο, φυσικής ομορφιάς μέσα στο φεγγαρόφωτο, αποφεύγοντας συνειδητά το βάρος και το πάθος μιας μάταιης, στιγμιαίας ικανοποίησης, εστιάζει το βλέμμα και αντικρίζει με δέος την ομορφιά του γυμνού γυναικείου σώματος, καθώς βυθίζεται και αναδύεται μέσα στους φωσφορίζοντες από τη Σελήνη κυματισμούς της Θάλασσας, όπως η “Αναδυομένη Αφροδίτη” ενός αγάλματος με πολλές παραλλαγές, όπου όμως σ’ όλες του τις μορφές και απ’ όλους τους καλλιτέχνες έχει αποτυπωθεί σταθερά το δέος, δηλαδή ο μετά φόβου και ρίγους θαυμασμός αλλά και ο σεβασμός απέναντι στο γυμνό γυναικείο κορμί, σαν ένθεης υπόστασης της αλήθειας. Ο Έρωτας, μόνιμος συνοδός της Αφροδίτης, φτερουγίζει από πάνω ψηλά αλλά δεν πληγώνει, γιατί δεν ρίχνει τα βέλη του πάθους, παραμένοντας ουράνιος και αθώος.
Στο δεύτερο διήγημα ο Έρωτας, έχοντας ρίξει τα βέλη του πάθους, έχει κατέβει στη γη και έχει κουρνιάσει μέσα στο νου και την καρδιά ενός Νεαρού ναύτη, για ένα συνομήλικό του Κορίτσι. Ο αφηγητής Παπαδιαμάντης αφουγκράζεται το πάθος του Νεαρού, τον νοιώθει και συντάσσεται μαζί του, μπροστά στον άμεσο και αιφνίδιο κίνδυνο να χάσει το ύψιστο αντικείμενο της επιθυμίας του, την Νεαρή αγαπημένη του, από έναν πολύ μεγαλύτερό του Άνδρα.
Αφηγητής και Νεαρός ταυτίζονται, μάχονται με σκέψεις, μήπως αποτρέψουν ακόμα και με τη βία, την επερχόμενη συντριβή των πόθων τους πάνω στον κάβο της πραγματικότητας, όπου σε λίγο θα προσεγγίσει η βάρκα του Νεαρού ναύτη, μεταφέροντας, έναντι αμοιβής, στην απέναντι από το νησί ακτή τον ηλικιωμένο Γαμπρό, και Νύφη, την ίδια την αγαπημένη του.
Όμως το πάθος μετριάζεται και υποχωρεί, όταν υπακούει στη λογική τάξη
Τότε ο γήινος Έρως μεταμορφώνεται, και γίνεται Ήρωας».
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Δήμος Αβδελιώδης
- ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Θεμιστοκλής Καρποδίνης
- ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης
