«Είμαι η μετεμψύχωση της Σύλβια Πλαθ» στο ΠΛΥΦΑ

Μία γυναίκα, σε μια κουζίνα, μια διαφορετική κουζίνα. Γιατί στην κουζίνα αυτή δε μαγειρεύεται τίποτα, ίσως μόνο μια αυτοκτονία. Άλλωστε φλερτάρει με το θάνατο κάθε μέρα. Πριν αποφασίσει όμως, πρέπει πρώτα να εξομολογηθεί αυτά που τη βαραίνουν.

Και να καταφέρει μια φορά να ολοκληρώσει, μιας και στο σεξ δεν τα καταφέρνει.

Και να μοιραστεί και κάποια ψυχικά της τραύματα στον δονητή της.

Και να προσπαθήσει να καταλάβει γιατί το σώμα της, αλλά κι η ίδια της η ύπαρξη είναι τόσο μοναχικά.

Και να κάνει και λίγο sexting.

Και να δει μερικές αγαπημένες της ταινίες.

Και να αφήσει και μία διαθήκη.

Και να γράψει και μερικά τραγούδια.

Και να μην διεκδικήσει ένα τελευταίο φιλί. Από κάποιον που αξίζει να πεθάνει γι’ αυτόν.

ΣΚΗΝΟΘΕΤΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ

Όσο ανοιχτοί κι αν έχουμε γίνει ως κοινωνία σε ζητήματα που παλαιότερα θεωρούνταν ιδιωτικής φύσεως, το στίγμα γύρω από τις συναισθηματικές και σεξουαλικές μας δυσκολίες παραμένει αξεπέραστο. Μιλάμε εύκολα για τη σωματική μας υγεία, αλλά εξακολουθεί να μας είναι εξαιρετικά άβολο να μιλήσουμε για το άγχος, την κατάθλιψη, τις σεξουαλικές μας εμπλοκές ή φαντασιώσεις, την ανεξέλεγκτη αίσθηση ματαιότητας και μοναξιάς.

Αυτή με αιχμηρό χιούμορ και ωμή ειλικρίνεια, καυτηριάζει την ψηφιοποίηση της σεξουαλικής ζωής, τη δύναμη του τραύματος, το ρίζωμα της πατριαρχίας που όσο κι αν επιλέγουμε όλο και πιο συνειδητά πια να πετάξουμε, σε μεγάλο βαθμό μας έχει ήδη -ανεπαίσθητα ή κι αισθητά ορίσει, τον φόβο γι’ αυτό που βαθύτερα επιθυμούμε: Την έκθεση του αληθινού μας εαυτού και τη βαθύτερη σύνδεσή μας με ένα άλλο πλάσμα. Ή δύο. Ή τρία. Ή αμέτρητα.

«Υπάρχει κάποιο app για να κοιμούνται οι άνθρωποι αγκαλιά; Για ένα βράδυ, για ένα one night nap. Και το πρωί ο καθένας σπίτι του ή στη δουλειά του, όπου θέλει. Χωρίς πολλά πολλά απλά έρχεσαι με τις πιτζάμες σου, ξαπλώνουμε και κοιμόμαστε αγκαλιά. Μπορεί να μην πούμε ούτε ονόματα, ούτε καληνύχτα. Αλλά αγκαλιαζόμαστε σα να γνωριζόμασταν από παλιά. Δεν υπάρχει; Κρίμα.»

Μέσα από το απέλπιδο «γύμνωμα» των πιο απόκρυφων κι αθέατων πλευρών της σε ένα ακροατήριο, χωρίς φόβο ή αιδώ- ούτως ή άλλως μάλλον αμέσως μετά πρόκειται να πεθάνει- ανακαλύπτει πως τελικά υπάρχει ομορφιά ακόμη και στα πιο σκοτεινά μέρη. Γιατί όσο τα αποδεχόμαστε και τα μοιραζόμαστε βγαίνουμε προς το φως. Και τότε βλέπουμε πως τελικά δεν είμαστε και τόσο μόν@.

Το «Είμαι η μετεμψύχωση της Σύλβια Πλαθ», είναι ένα έργο που αναφέρεται στη Σύλβια Πλαθ. Ένα έργο που αφορμάται από τη Σύλβια Πλαθ. Κι ένα έργο που σίγουρα δεν είναι μόνο για τη Σύλβια Πλαθ.