«Ο Ρεζές μάγκωσε το δάχτυλο» στο Studio Μαυρομιχάλη

«Ο Ρεζές μάγκωσε το δάχτυλο» είναι ένα έργο που συνδυάζει την αυτοβιογραφία, την ποίηση και τη δραματική ένταση για να αναδείξει την προσωπική μάχη του ανθρώπου με τη μνήμη, την εσωστρέφεια και την ελευθερία.

Το έργο, γραμμένο από την Κατερίνα Ελοσίτου και σκηνοθετημένο από τον Johnny O., ξεκινά με την επινόηση ενός μονολόγου, που περνά μέσα από τις αντιφάσεις της ανθρώπινης ψυχής. Η πρωταγωνίστρια καλεί τους θεατές να μπουν στην ίδια τη διαδικασία της ανάγνωσης της ζωής της, αμφισβητώντας τη σημασία των γεγονότων και των προσώπων που τη σημάδεψαν.

Η παράσταση ξετυλίγεται κυρίως σε μορφή μονολόγου, δημιουργώντας μια διαρκή αναμέτρηση μεταξύ του παρελθόντος και του παρόντος, της μνήμης και της πραγματικότητας. Μέσα από τη σφιχτή και τελετουργική γλώσσα της, ο θεατής έρχεται να αντιμετωπίσει τις σιωπές, τις επιθυμίες και τα άλυτα ερωτήματα της ζωής.

Η παράσταση προσκαλεί τους θεατές να κοιτάξουν κατάματα τις σιωπές, τους κόμπους της μνήμης και τα αδιέξοδα της καθημερινότητας. Σε αυτό το ποιητικό σύμπαν, οι λέξεις έχουν το βάρος της αλήθειας και το φως της σκηνής μάς φέρνει μπροστά στον εαυτό μας.

Η παράσταση

Η ιστορία μιλά για τη ζωή μιας γυναίκας, μια ζωή που συνυφαίνεται με τις μνήμες των προσώπων που την καθόρισαν: τη μάνα, τον πατέρα, τους φίλους, τους εραστές. Όμως, το πραγματικό ερώτημα είναι: ποιος είναι τελικά αυτός που ζει; Και πόσο μπορεί να απελευθερωθεί από το βάρος του παρελθόντος;

Με αιχμηρές εικόνες και έντονες συναισθηματικές εξάρσεις, η παράσταση καλεί τους θεατές να παραδοθούν στο αναπόφευκτο πέρασμα του χρόνου και στην ελευθερία που προκύπτει μέσα από την απροσδιοριστία της μνήμης.

Το κείμενο της Κατερίνας ήταν μια πρόκληση για μένα, μοιάζει με καλό απόσταγμα ζωής κι αυτογνωσίας.

Είναι η πρώτη φορά που θέλησα να σκηνοθετήσω ένα έργο με λόγο, οι σκηνοθεσίες μου αφορούν κυρίως το σωματικό θέατρο. Έκανα εξαίρεση γιατί με άγγιξε συναισθηματικά και σε πολλά σημεία ταυτίστηκα.

Σκοπός μου ήταν να οπτικοποιήσω όλες τις σκέψεις και τα συναισθήματα που γέννησε σε μένα το γραπτό της Κατερίνας και να ταξιδέψω τον θεατή σ' έναν κόσμο που έχουμε ξεχάσει, στον κόσμο των χαμένων ονείρων μας, ώστε μετά από εβδομήντα λεπτά, να αναρωτηθούμε όλοι μαζί ένα πράγμα: «Πώς γίναμε έτσι;»

Πάντα η συνειδητοποίηση αλλάζει τους ανθρώπους και κατά συνέπεια και τον  κόσμο μας...

- Johnny O.