«Μικρές Κυρίες» στο Θέατρο Αλάμπρα

Οι πρώτοι μικροί και μεγάλοι θεατές ήδη συνάντησαν τις τέσσερεις αδελφές Μαρτς - τη Μεγκ, τη Τζο, τη Μπεθ και την Έιμι— τη Μάρμη, τον Λώρυ και τον κ. Μπρουκ, και ταξίδεψαν για λίγο σε μια άλλη εποχή, μια εποχή αθωότητας αλλά και δυσκολιών, εν μέσω του Αμερικανικού Εμφυλίου Πολέμου. Πώς βιώνονται και εξελίσσονται αξίες όπως η ανεξαρτησία, η φιλία, η αγάπη και η αλληλεγγύη, όταν περνάμε από την εφηβεία στην ενηλικίωση;

Η Αθηνά Χατζηαθανασίου αναφέρει στο σκηνοθετικό της σημείωμα:

«”Είχα μάθει να γράφω και με τα δύο χέρια, το δεξί είχε πιαστεί από το πολύ γράψιμο δεν έφτανε”, μας λέει η Louisa May Alcott, αναβιώνοντας τον ίδιο της τον εαυτό μέσα από το χαρακτήρα της Τζο Μαρτς, την ώρα που μνήμες από τη δική της προσωπική ιστορία ξυπνούν μέσα από τις “Μικρές Κυρίες” που μόνο “μικρές” δεν είναι. Οι “τεράστιες” Μικρές Κυρίες έμελλε να επηρεάσουν γενιές αναγνωστών και αναγνωστριών όλων των ηλικιών. Γιατί; Γιατί η Alcott έγραψε τη δική της αλήθεια. Και η αλήθεια είναι πάντα πιο μπροστά από την εποχή της. Η αλήθεια μιλά στην ψυχή κάθε παιδιού, αλλά και κάθε ενήλικα. “Τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;” Η κρίσιμη ερώτηση σε κάθε παιδί και έφηβο. Είναι σα να μην “είσαι” κάτι όταν είσαι παιδί και έφηβος και να πρέπει να “γίνεις” κάτι. Μεγάλο βάρος για τόσο “μικρές” πλάτες. Οι μικρές κυρίες και οι μικροί κύριοι του έργου, λοιπόν, επιλέγουν. Αποφασίζουν ποιοι θα είναι, παρά τα εμπόδια, και ξεκινούν τη δική τους διαδρομή προς την ενηλικίωση. Με λάθη που γίνονται επιμονή, με απογοητεύσεις που γίνονται χαρές.

Το έργο της Louisa May Alcott γράφτηκε το 1868 και είναι σα να γράφτηκε σήμερα. Δεν είναι για κορίτσια. Είναι για όλους».