Η «Νυχτερινή Περιπλάνηση» του Κώστα Μεσάρη στο Θέατρο Αλκμήνη

Ένας μεγάλος έρωτας τρυφερός, παθιασμένος, μπλεγμένος με πολιτική ιδεολογία και εξουσιασμό, μεταλλάσσεται σε άγριο παιχνίδι πόνου και ηδονής. Τέσσερις ιδιόμορφοι, συμπαθείς, γοητευτικοί, συγχυσμένοι και φοβισμένοι “υπνοβάτες” στη Βαβέλ της νύχτας. Μαζί τους και μια τρομοκρατική σκιά, ο αόρατος κύριος Φριτς.

Παγιδευμένοι σε μια «τρύπα», σε μισή σπιθαμή σκοταδιού, στο γραφείο του μπαρ «Νυχτερινή Περιπλάνηση», παλεύουν κολλημένοι με τον εαυτό τους να συμφωνήσουν. Μη μπορώντας να σηκώσουν το βάρος της ύπαρξής τους, ελαφραίνουν τις καταστάσεις, αλλάζοντας ρόλους με μεγάλη ευκολία, σαν τα πουκάμισα, λογικά, φυσικά όταν όλα είναι παράλογα, αφύσικα. Ζούνε εντελώς ρεαλιστικά το κακό τους όνειρο, τη «μόρα τους», σαν καθημερινότητα σουρεαλιστική.

Αναβίωση στιγμών δραματικών, συναρπαστικών απ’ τον εμφύλιο πόλεμο μέχρι σήμερα σε μια κωμικοτραγική Ελλάδα. Και το ερώτημα βάσανό τους: η κοινωνία να μείνει μπαρ όχλου, τουριστών και ντόπιων, φθόνου, αντιπαλότητας, διαφθοράς ή να γίνει κάτι σαν «Κήπος του Επίκουρου», κοινωνία αλληλεγγύης, συνεργατικός χώρος κοινωνιστικής δημιουργίας, ψυχαγωγίας και παιδείας μακροχρόνιας, αντιεξουσιαστικού ανθρωπισμού, επανάστασης ειρηνικής, αγάπης και φιλίας, μέχρι τον μακρινό «αυτεξούσιο βίο»˙ που όλοι θα είναι δημιουργοί, ηθοποιοί και θεατές του δράματος της ζωής τους, που άλλοι τώρα γράφουνε για εμάς χωρίς εμάς. Να ζουν τη Νιρβάνα ειρήνης ηδονής, πέρα από κάθε βαρβαρότητα οδύνης πολέμου…

Μήπως η σκιά του Φριτς, είναι η σκιά μας μεγαλωμένη στον τοίχο; Στο ταξίδι προς την Ιθάκη, προς τον αυτεξούσιο βίο, το σύστημα βάζει τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες εμπόδιο ή μήπως μόνοι μας τους κουβαλούμε πρώτοι στο μυαλό μας από φόβο;

Ο Κώστας Γεωργουσόπουλος (εφ. Τα Νέα) έγραψε για το έργο: «Ο Κώστας Μεσάρης, ηθοποιός και σκηνοθέτης έξοχος, δημιούργησε το δράμα «Νυχτερινή Περιπλάνηση». Δράμα άρτιο, μοντέρνο, ιδεών, νοοτροπιών, παθογενειών του κοινωνικού και πολιτισμικού ιστού, σε θεατρικό ρυθμό που επιβάλλεται από μια γραφή πυρετική, επιθετική και θεατρικά, υποκριτικά ερεθιστική. Εικόνες μιας σύγχρονης αδιέξοδης κοινωνικής ασθένειας, ναρκωμένης με πάσης φύσεως και δράσεως ουσίες….»