«Catch the Butcher» στο Θέατρο 104

Με φόντο το Τέξας μιας περασμένης εποχής, ένας κατά συρροή δολοφόνος, ο Μπιλ, απαγάγει το δωδέκατο θύμα του. Η Νάνσυ, μια νεαρή γυναίκα κλονισμένη ψυχικά από τη συστηματική ρουτίνα ενός παγερού κόσμου, ψάχνει το ουσιαστικό νόημα της ζωής. Οι δύο χαρακτήρες συνδέονται σε μία σχέση θύτη-θύματος ώσπου βρίσκουν σημεία ταύτισης και αποφασίζουν να ξεφύγουν μαζί. Στην πορεία, όμως, συνειδητοποιούν τις δυσκολίες της καθημερινότητας ενός τυπικού ερωτικού ζευγαριού, την ανάγκη για επιβολή εξουσίας στην αέναη μάχη των φύλων, καθώς και τη δική τους αδυναμία να ανταπεξέλθουν στο ρόλο των «φυσιολογικών» ανθρώπων. Μία τυχαία γυναίκα βρίσκεται στο δρόμο του ζευγαριού καταδεικνύοντας με κωμικό τρόπο τις δυσκολίες του γάμου σε ανθρώπινο επίπεδο και υπό τη σκιά της πατριαρχικής δομής της κοινωνίας. Μία πληροφορία που μαθαίνουν από εκείνη γίνεται η αφορμή για την αρχή του τέλους τους.

Σκηνοθετικό σημείωμα

Η αρμονία των αντιθέσεων, το χιούμορ μέσα από το μακάβριο, ο ρομαντισμός μέσα από τον κυνισμό, η αφέλεια των ψυχοπαθητικών ηρώων, το παράλογο που όταν το ξανασκέφτεσαι μοιάζει απολύτως λογικό, οι παράλογοι συνδυασμοί στο έργο «CATCH THE BUTCHER» του Adam Seidel, τα στοιχεία θρίλερ και οι κωμικοτραγικοί χαρακτήρες του, είναι αυτά που με σαγήνευσαν και με ώθησαν να κάνω την πρώτη μου σκηνοθεσία στο θέατρο. Στην παράσταση το σκοτεινό και το κωμικό παρουσιάζονται ταυτόχρονα, το παράλογο ακούγεται ως θέσφατο, ο θάνατος διακωμωδείται και ο έρωτας παρωδείται με αναφορές σε screwball comedy. Το normality, η κοινωνία, ο γάμος, η πατριαρχία, η τέχνη είναι τα κυρία θέματα που σαρκάζουν οι διάλογοι. Οι χαρακτήρες είναι αντιήρωες: η Νάνσυ είναι η ζωή δίχως νόημα, ο Μπιλ η διαστροφή μα και η τέχνη, η Τζόαν η γκροτέσκο ανία. Το κοινό στοιχείο τους είναι η τραγική μοναξιά που τους ωθεί να αναζητούν τη συγκίνηση ως επιβεβαίωση της ύπαρξής τους όπως επίσης και η ανημπόρια τους να ζήσουν αυτό που επιζητούν. Η Νάνσυ είναι η πιο αποφασισμένη σε αυτό που θέλει «έρωτας ή θάνατος» και εν αρχή φαίνεται ο θάνατος να δίνει τη σκυτάλη στον έρωτα. Ο έρωτας όμως, το μόνο ίσως αίσθημα που μας ανακουφίζει από τη σκέψη του θανάτου, πάντα και αυτός στο τέλος πεθαίνει. Θα μπορούσε όλη η παράσταση να είναι μία αλληγορία του καταδικασμένου έρωτα. Θα μπορούσε όμως να είναι και μία διαστροφική πραγματικότητα. Εξάλλου τι πιο παράλογο, σκοτεινό και κωμικοτραγικό από την ίδια τη ζωή.

Λίνα Φούντογλου