Outro: Η Γιώτα Φέστα συναντά τον Γιώργο Καραμίχο στο ΠΛΥΦΑ

Ρισκάρω χωρίς ελπίδα. Παρ'όλα αυτά αποφάσισα να επιστρέψω να τους δω, να επιστρέψω στα παλιά, να βαδίσω στα χνάρια μου και να κάνω το ταξίδι μου.

Ο Λουκάς, ένας συγγραφέας, επιστρέφει έπειτα από πολλά χρόνια στο πατρικό του, σ’ ένα χωριό της ελληνικής επαρχίας. Θέλει να κερδίσει τον χαμένο χρόνο, τις χαμένες ευκαιρίες, να βρει το θάρρος ν’ αντιμετωπίσει τον εαυτό του απέναντι στην οικογένειά του. Να υπερασπιστεί τις επιλογές, τα «θέλω», την ταυτότητά του.

Θα δημιουργηθεί πρόσφορο έδαφος ώστε να βρει τη λύτρωση που αποζητά;

Το “Outro” του Κωνσταντίνου Βασιλακόπουλου κάνει μια γενναία βουτιά στο δυσλειτουργικό οικογενειακό περιβάλλον. Εκεί όπου απομυθοποιούνται οι παραδοσιακές συγκεντρώσεις γύρω από το ίδιο τραπέζι και αποκαλύπτονται οι αλήθειες με τις οποίες παλεύουν όλα τα μέλη.

Μας καλεί να αναλογιστούμε: Πόσο σκληροί μπορούμε να γίνουμε με τους άλλους, όταν δεν έχουμε κάνει δουλειά με τον εαυτό μας; Και, τελικά, τι αξίζει σ’ αυτή τη ζωή; Ποιες οι προτεραιότητες; Tι θα έπρεπε να θυσιάσουμε και σε ποιον βωμό; Θα μπορούσαν όλα να γίνονταν «αλλιώς»; Και πόσο απέχουμε-ατομικά, αλλά και σαν κοινωνία-από αυτό το «αλλιώς»;

Σκηνοθετικό σημείωμα

Τι ρόλο παίζει η επιστροφή του καλλιτέχνη στο περιβάλλον που τον έδιωξε; Γυρίζει με την ελπίδα ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει; Του έχει λείψει η ζεστασιά της οικογένειάς του ή απλά επιβεβαιώνει ότι καλώς έφυγε;

Όσοι έχουν μεγαλώσει σε μια κλειστή ελληνική επαρχιακή πόλη, ξέρουν καλά τι σημαίνει να ονειρεύεσαι να το σκάσεις από το περιβάλλον στο οποίο ζεις. Ένα περιβάλλον δίχως κανένα όριο ανοχής στη διαφορετικότητα, που προσπαθεί να καταπνίξει οποιαδήποτε φυσική σου τάση και να σου φορέσει τα πατροπαράδοτα στεγανά και τους φραγμούς που κυριεύονται από την ενοχή της απόλαυσης και θέτουν ψηλά τον πήχη της κοινωνικής αποδοχής και ομοιογένειας.

Στο “Outro” ήθελα να δημιουργήσω ένα περιβάλλον μέσα στο οποίο το κοινό να νιώθει συμμέτοχο. Ο θεατής να προβληματιστεί για το πώς έχουμε δομήσει την κοινωνική μας πραγματικότητα, όχι απαραίτητα να ενστερνιστεί τις απόψεις που εκφράζονται.

Κωνσταντίνος Βασιλακόπουλος